Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Δεν είμαστε προορισμένοι να σεργιανίζουμε μόνοι στη ζωή. Ορφανοί.
Γι’ αυτό και πολλές φορές εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να λειτουργεί ως ανεκτή συντροφιά. Ως ισοδύναμο στο συναισθηματικό δέος της απώλειας. Στο κενό.
Να μην μένεις “ορφανός” από κίνητρα για να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Ίσως έτσι δεν διακόπτεται η “γραμμή αίματος” που περνάει από γενιά σε γενιά.
