Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Πριν από είκοσι χρόνια, την 1 Γενάρη του 2002, η Ελλάδα εισέρχετο επισήμως στην ΟΝΕ και έμπαινε στις ράγες του ευρώ. Σήμερα, για πρώτη φορά σε αυτά τα 20 χρόνια, η ισοτιμία ευρώ – δολαρίου ευθυγραμμίστηκε στο ένα προς ένα. Το ευρώ υποχώρησε και ισούται πλέον με ένα δολάριο, παρουσιάζοντας υποχώρηση 12% έναντι του δολαρίου ΗΠΑ μέχρι στιγμής φέτος.
Ας πάμε τώρα και πάλι είκοσι χρόνια πίσω.
Το «κοινό μας νόμισμα», όπως έλεγε τότε ο Σημίτης , το ευρώ , ήταν γεγονός!
Ενα γεγονός που αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως αφορμή ώστε ο δημόσιος βίος να κατακλυσθεί από μια ανελέητη προπαγάνδα που ως συνήθως επιδιώκει να παρουσιάσει το συμφέρον της πλουτοκρατίας σαν «εθνικό» και πολύ περισσότερο σαν «λαϊκό» συμφέρον…
Το τι ειπώθηκε εκείνες τις ημέρες από πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες, από τα κόμματα και απ’ όλο το θίασο των «αστέρων» του «ευρωμονόδρομου», δεν περιγράφεται.
Οι μεγαλοστομίες τους, τα ψέματα, οι υποσχέσεις τους για το βίο τον ανθόσπαρτο που ανέμενε τάχα τον ελληνικό λαό, συναγωνίζονταν σε γελοιότητα την αντιεπιστημονικότητα των «αναλύσεών τους» περί «θαλερής ΕΕ» και σε ρηχότητα τον πάλαι ποτέ ντόπιο μαυρογιαλουρισμό.
Το τι συνέβη πραγματικά στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στον καπιταλιστικό κόσμο εν γένει, το τι έχει υποστεί ειδικά ο ελληνικός λαός αυτά τα είκοσι χρόνια που πέρασαν, το πού κατέληξαν εκείνα τα «ευρω -παραμύθια» είναι σε όλους γνωστά.
Στο φόντο, λοιπόν, της σημερινής σύγχρονης τραγωδίας για την Ελλάδα, στον μέσον της τωρινής ανείπωτης καταστροφής, μετά από μνημόνια, τρόικες, ΔΝΤ, ας θυμηθούμε τους παραδείσους που έταζαν (τότε) οι αρχιτέκτονες των ανθρωποθυσιών (του σήμερα).
«Ολοι οι Ελληνες μαζί, γυρίζουμε μια σελίδα στην ιστορία της χώρας. Το ευρώ , το νόμισμα της Ευρώπης, είναι από χτες το νόμισμα της Ελλάδας. Με το ευρώ , η Ελλάδα αφήνει οριστικά πίσω της περιφέρεια των σύγχρονων κρατών. Εισέρχεται αποφασιστικά σε ένα νέο πεδίο (…).
Το ευρώ (…) σηματοδοτεί ένα νέο σύμβολο, αλλά κι ένα νέο μέσο για την Ευρώπη της ειρήνης και της συνεργασίας. Αποτελεί παράλληλα μια νέα εκκίνηση για την εδραίωση (…) μιας Ελλάδας ισχυρής και υπερήφανης μέσα στον σύγχρονο κόσμο, μιας Ελλάδας που διασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη και κατοχυρώνει τη λαϊκή συμμετοχή στην πρόοδο και την ανάπτυξη (…).
Το ευρώ προσδίδει συνθήκες σταθερότητας και προβλεψιμότητας στην οικονομία μας (…). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η πορεία μας στο μέλλον να είναι πιο ασφαλής, πιο σίγουρη και κατ’ επέκταση πιο γρήγορη. Με το ευρώ γίνεται παράλληλα η ελληνική οικονομία πιο ισχυρή, πιο ανταγωνιστική και πιο αποτελεσματική στην αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην Ενωμένη Ευρώπη. Αποκτά νέες δυνατότητες στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στην ανάπτυξη και στην πραγματική αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Η εικόνα του “φτωχού συγγενή” δίνει τη θέση της στην αυτοσυνείδηση του λαού στην εικόνα μιας χώρας που πιστεύει στον εαυτό της (…) για την εφαρμογή των πολιτικών που οικοδομούν και κατοχυρώνουν μια ισχυρή κοινωνία συνοχής, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης».
Αυτά τα… προβλεπτικά γράφτηκαν στην εφημερίδα «Τα Νέα» στις 2/1/2002.
Ανήκουν στον τότε πρωθυπουργό κ. Σημίτη .
Ο οποίος παρέα με τον κατοπινό πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο , τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, ποζάριζαν – τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς του 2002 – μπροστά από τα ΑΤΜ καλώντας φωτορεπόρτερ και τηλεοπτικές κάμερες να τους απαθανατίσουν.
Ηταν τότε που έφερναν στους «ιθαγενείς» το διά «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ»( Καινή Διαθήκη, κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, 9.35)… ελιξήριο του ευρώ .
Από την παραπάνω αναδρομή, ας συγκρατήσουμε, επομένως, τούτο:
Αυτοί που πριν μια εικοσαετία «ζητούσαν» από την Ιστορία να τους στήσει… ανδριάντες για το «κατόρθωμά τους» να βάλουν τη χώρα στην ΟΝΕ, αυτοί που θεωρούσαν χρέος του λαού να τους υμνονολογεί αιώνια επειδή έφεραν στην Ελλάδα το ευρώ ,
είναι οι ίδιοι που είτε ως πρόσωπα, είτε ως κόμματα, είτε ως επίσημη πολιτική,
έχουν το απύθμενο θράσος να ποζάρουν και πάλι σαν… «σωτήρες» (!), και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που σε όλη τη χώρα χάσκουν τα κοινωνικά ερείπια του «δημιουργήματός τους»:
Της πιο στυγνής ταξικής πολιτικής που έχει υποστεί ο εργαζόμενος λαός.
