Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Η πορεία της ανθρωπότητας υπήρξε πάντα μια διαρκής μετακίνηση από τις μη ασφαλείς και από τις μη βιώσιμες οικονομικά περιοχές προς εδάφη με μεγαλύτερη ασφάλεια και με περισσότερες οικονομικές δυνατότητες. Ως ανθρωπότητα είμαστε όλοι πρόσφυγες! Στις σημερινές συνθήκες των πολεμικών συγκρούσεων από την μια και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης από την άλλη, σε συνθήκες δηλαδή όπου αφενός ο κόσμος «μικραίνει», αφετέρου οι ανισότητες μεγαλώνουν και ο ιμπεριαλισμός αναζητά ευφημισμούς για τα εγκλήματα του, αυτό το φαινόμενο θα εντείνεται.
Τα στοιχεία του ΟΗΕ – σήμερα Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων – μιλούν για πάνω από 100 εκατομμύρια εκτοπισμένους παγκοσμίως. Κάθε μέρα περίπου 40.000 άνθρωποι – 12 εκατομμύρια το χρόνο – εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα δεν είναι το θύμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας εις βάρος της όσον αφορά το προσφυγικό.
Η πατρίδα μας είναι το θύμα της… γεωγραφίας, αφού σε αυτό το σημείο του πλανήτη όλοι οι παράγοντες που συνιστούν τα αίτια της προσφυγιάς είναι μεγεθυμένοι. Οι αριθμοί δεν επιδέχονται αμφισβήτηση: Αυτή τη στιγμή στην Τουρκία υπάρχουν 4 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στην Ουγκάντα 1,5 εκατομμύρια. Στο Λίβανο το 1/4 του πληθυσμού της χώρας είναι πρόσφυγες. Μόνο ο πόλεμος στην Ουκρανία προκάλεσε τον εκτοπισμό 14 εκατομμυρίων ανθρώπων, με τους μισούς να βρίσκονται πλέον εκτός της χώρας τους. Στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής οι πρόσφυγες ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια. Παράγοντες όπως πχ η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσουν τα επόμενα χρόνια σύμφωνα με την Παγκόσμια τράπεζα κύματα 250 εκατομμυρίων προσφύγων.
Όλα αυτά – σε συνδυασμό ότι ως Ελλάδα βιώνουμε το προσφυγικό και ως μοχλό προώθησης γεωπολιτικών σχεδίων από γείτονες και συμμάχους» – σημαίνουν δυο πράγματα:
Πρώτον, η αντιμετώπιση των αιτίων της προσφυγιάς (πόλεμοι, «αποικιοκρατική» καταλήστευση εδαφών, επισιτιστική κρίση κλπ) δεν συνιστά κάποιο «μακρινό» ή «φιλολογικό» καθήκον, αλλά πρώτιστο όρο αντιμετώπισης του προβλήματος.
