Γράφει ο Νίκος Φιλιππίδης
Tο Σαββατοκύριακο, στη ΔΕΘ, συνέβη κάτι σπάνιο. Τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός μειώνει σταδιακά το φορολογικό βάρος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρότεινε την επαναφορά ενός φόρου. Πώς αλλάζουν οι καιροί. Ο Μητσοτάκης να μειώνει και τουλάχιστον για έναν φόρο ο Τσίπρας να αυξάνει… Προσέξτε, δεν μιλάμε για οποιονδήποτε φόρο. Αλλά για έναν που ήδη για τους περισσότερους φορολογουμένους έχει μηδενίσει με προοπτική πλήρους κατάργησης. Επί σχεδόν μία δεκαετία φορολογούμασταν εδώ στην Ελλάδα για το εισόδημά μας με την κλίμακα φορολόγησης και ερχόταν στη συνέχεια ένας άλλος φόρος για να μας ξαναφορολογήσει για το ίδιο εισόδημα. Και όλο αυτό είχαμε αρχίσει να το θεωρούμε κανονικό. Τον λέγαμε και εισφορά δήθεν «αλληλεγγύης». Ακόμα και οι ερμηνείες των άστοχων λέξεων μπροστά στο βάρος αυτού του φόρου ωχριούν.
Αυτόν τον φόρο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον επανέφερε στην ομιλία του στη ΔΕΘ. Εως 40.000 ευρώ, είπε, η απαλλαγή, από εκεί και πάνω θα τον πληρώνετε, λέει. Οι μισοί και παραπάνω Ελληνες θα πουν ότι αυτοί που τα βγάζουν ας πληρώσουν. Στην Ελλάδα είμαστε, το «να βγει το μάτι του γείτονα» ίσως και να γίνει εθνικό σπορ. Ασχετο βέβαια ότι οι συγκεκριμένες αμοιβές απευθύνονται στις θέσεις που όλοι επιθυμούν να φτάσουν στην αγορά εργασίας, που είναι οι θέσεις ευθύνης. Η «αγάπη» ωστόσο του κ. Τσίπρα για τον φόρο της αλληλεγγύης φαίνεται ότι έχει ιστορία. Ακόμα και στο περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», όπου «κούρευε» κάθε χρέος και «έσβηνε» με έναν νόμο και σε ένα άρθρο πολλά μέτρα των Μνημονίων, ρητή αναφορά κατάργησης της εισφοράς αλληλεγγύης δεν υπάρχει.
Η εξαγγελία όμως αύξησης ενός φόρου, όπως η εισφορά αλληλεγγύης, γίνεται ακόμα πιο ακατανόητη από πλευράς του κ. Τσίπρα, καθώς στην ομιλία του αναφέρθηκε αρκετές φορές στην ανάγκη αντιστροφής του περίφημου «brain drain». Προφανώς μόνο ως αντικίνητρο μπορεί να εκληφθεί η επιπλέον φορολόγηση ενός καθαρού μισθού 2.800 ευρώ και πάνω τον μήνα. Οι αμοιβές στην αλλοδαπή των πολλών καλών επαγγελματιών που έχουμε «εξαγάγει» την τελευταία δεκαετία είναι πολλαπλάσιες. Αν είναι να επιστρέψουν, προφανώς θα υποκινηθούν και από άλλους λόγους, όπως η νοσταλγία, η κούραση, η ανάγκη αναπροσδιορισμού του βίου. Αλλά θα μετρήσει και το οικονομικό και ειδικά κάποιες μικρές οικονομικές διευκολύνσεις. Σίγουρα δεν θα ήθελαν να τους φορολογούμε περισσότερο από τους υπόλοιπους Ελληνες. Η περίπτωση της εισφοράς αλληλεγγύης ήταν μόνο ένα παράδειγμα του πόσο λίγο έχει αξιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ζύμωση και χρόνο σκέψης, το διάστημα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Συνεχίζει να «ψαρεύει στα ρηχά». Δεν βλέπει τη μεγάλη εικόνα, ότι όλες οι αμοιβές είναι χαμηλές και πρέπει μαζί με την ανάκαμψη της οικονομίας να ανακάμπτουν και αυτές. Ακόμα επιμένει σε συνθήματα του στυλ «θα αυξήσω τον κατώτατο», «θα προσλάβω». Πρώτο ενικού παντού. Μιλάει διαρκώς για τον νεοεισερχόμενο στην αγορά εργασίας, αλλά δεν μιλάει για αυτόν με 10ετή εργασιακό βίο που βλέπει τον νεοεισερχόμενο να τον πλησιάζει και του ίδιου οι αμοιβές να μένουν καθηλωμένες. Σχεδόν στα επίπεδα όταν πρωτοέπιασε δουλειά. Η φωνή του δεν ακούγεται, καθώς κανείς δεν μιλάει για τις «τριετίες» που χάθηκαν στα πρώτα χρόνια των Μνημονίων.
Σαν να θέλουν στον ΣΥΡΙΖΑ πολλούς εγκλωβισμένους στις «δάφνες» του αυξημένου από τους ίδιους κατώτατου μισθού, χωρίς προοπτική ανόδου. Και όποιος κάνει το λάθος να ξεμυτίσει και ανέβει στις μεγαλύτερες αμοιβές, να τον παραμονεύουν οι «δαγκάνες» του πανίσχυρου κράτους για να τον φορολογήσουν…
