Γράφει ο Νίκος Φιλιππίδης
Το ύψος του ελληνικού Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, δηλαδή της συνολικής αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε έναν χρόνο, εκτιμάται φέτος περίπου στα 190 δισ. Αντε του χρόνου να ξεπεράσει τα 200 δισ. Μέσα σε αυτό προσμετρώνται τα πάντα, ό,τι παρήχθη από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα, καθώς και ό,τι παρήχθη στο εξωτερικό, αλλά το εισόδημα εισήχθη στην Ελλάδα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη οικονομία, που παράγει ακόμα περισσότερο. Είναι αυτή που κρατά όρθια τη χώρα. Είναι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, που πετυχαίνουν ετήσιο κύκλο εργασιών μεγαλύτερο από το ΑΕΠ. Η ΕΛΣΤΑΤ τον υπολόγισε για το 2019 στα 266,5 δισ. ευρώ. H αξία της παραγωγής τους ξεπέρασε τα 163 δισ. ευρώ και η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία τα 51 δισ. ευρώ.
Σε αυτούς τους υπολογισμούς προσμετράται ο τζίρος που παράγεται στις βιομηχανίες μας, τις κατασκευές, το εμπόριο, τις υπηρεσίες. Ολες μαζί απασχολούν πάνω από 2,6 εκατ. εργαζόμενους. Τα 2 εκατ. ήταν, πλήρους απασχόλησης, μισθωτοί. Αυτοί οι άνθρωποι με τη δουλειά τους και οι επιχειρήσεις που τους απασχολούν με την τόλμη τους, συντηρούν όλη την ελληνική οικονομία, μέσω των φόρων και των εισφορών τους. Είναι οι μόνοι καθαροί εισφορείς της ελληνικής οικονομίας. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν κρατήσεις και πληρώνουν φόρους, αλλά το κύριο σώμα του μισθού τους προέρχεται από τον κύκλο εργασιών που παράγεται σε αυτές τις επιχειρήσεις. Από τον ιδρώτα αυτών των 2,6 εκατ. εργαζομένων. Ούτε λόγος, είναι άλλωστε προφανές, ότι είναι αυτοί που συνεισφέρουν και στο μεγαλύτερο μέρος των συντάξεων. Είναι αυτοί που συντηρούν και πληρώνουν το κοινωνικό κράτος, το σύστημα υγείας, τα επιδόματα προς τους αδύναμους, που χρηματοδοτούν τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα μικρά ή μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας.
Με τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ως υποζύγια, αυτούς που δουλεύουν για να παραχθούν τα 266,5 δισ. σε τρέχουσες τιμές, πορεύτηκε η χώρα για αρκετές δεκαετίες. Γνωρίζοντας το μέγεθος της παραοικονομίας διαδοχικές κυβερνήσεις αντί να την πολεμήσουν προτίμησαν να τη συντηρήσουν. Με αυτό, δεν είναι τυχαίο, ότι σε έναν βαθμό συμβιβάστηκε και η τρόικα. Οι πολίτες το αιτιολογούσαν και αυτοί μέσα τους. Είχε επικρατήσει η άποψη, ότι ελάχιστα από αυτά που θα πάρει η Εφορία θα επιστρέψουν στους πολίτες με τη μορφή δημοσίων υπηρεσιών ή δημοσίων έργων. Στην περίοδο δε των μνημονίων αυξήθηκε αυτή η τάση. Μαζί με το αντικίνητρο της αύξησης της φορολογίας που συνέβη με ένταση την ίδια περίοδο, όλοι θεωρούσαν πως ό,τι καταβάλουν στο κράτος θα πάνε για την πληρωμή των χρεών.
Σε αυτό το κλίμα και με δεδομένη την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, τους αυξημένους φόρους, την αδύναμη θέση των εταιρειών, όποιος παρήγαγε, ό,τι παρήγαγε, έκανε ό,τι μπορούσε για να το διακινήσει και να εμπορευτεί ερήμην τη Εφορίας. Το κράτος γνωρίζοντας αυτή την κατάσταση, προσπαθούσε να πάρει ό,τι μπορεί από τους φοροφυγάδες, αλλά στην ουσία στρέφονταν στα σίγουρα: δηλαδή στους μισθωτούς και σε όσους δεν μπορούσαν λόγω είδους δραστηριότητας να κρύψουν τα εισοδήματά τους. Αυτό το κομμάτι δουλεύει την τελευταία διετία η κυβέρνηση. Μέσω της μείωσης των φόρων, προσπαθεί να μειώσει το κίνητρο της φοροδιαφυγής και να ελαφρύνει τη μόνη πηγή εισοδήματος της χώρας που είναι ο ιδιωτικός τομέας. Εγχείρημα δύσκολο. Από την επιτυχία του ωστόσο εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό η μεγέθυνση της οικονομίας.
