Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Με τον Γιάννη Πρετεντέρη βρεθήκαμε κάποτε στα ίδια γραφεία. Στον ΔΟΛ μιας άλλης εποχής. Μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς μαζί του. Μιας και γνώρισε και αυτός τη βία κάποιων «ψεκασμένων» και όχι μόνο, που θεωρούν μαγκιά να επιτίθενται σε όποιον διαφωνεί με τις απόψεις τους. Αλλά ας επιτρέψει ο εκλεκτός συνάδελφος στην ασημαντότητά μου να διαφωνήσω με τα όσα έγραψε στα «Νέα» για την επέτειο των Ιμίων. Κατανοώ την ανάγκη του ακόμη και να δικαιολογήσει τα έργα και τις ημέρες του κ. Κώστα Σημίτη και το «ευχαριστώ» που είπε στους Αμερικανούς στην ελληνική Βουλή.
Ένα… ευχαριστώ γιατί οι ΗΠΑ απέτρεψαν έναν πόλεμο, δίνοντας η κυβέρνηση του κ. Σημίτη ως αντάλλαγμα ένα κομμάτι της Ελλάδας που έγινε σε μια νύχτα «γκρίζο». Αυτό το «γκρίζο» που έδωσε στην Τουρκία το δικαίωμα να κάνει τα παιχνίδια που ζούμε όλοι μας σήμερα.
Γνωρίζω ότι ο κ. Πρετεντέρης μόνο αφελής δεν είναι. Το αντίθετο θα έλεγα. Γι’ αυτό και εκτιμώ ότι αδικεί τον εαυτό του με αυτό το κείμενο που δημοσίευσε στα «Νέα» (03/02/2021) και είναι μια ατυχέστατη στιγμή στην αρθρογραφία του.
Δικαίωμα του κ. Πρετεντέρη και του κάθε Πρετεντέρη είναι να θυμάται ή να μη θυμάται την επέτειο των Ιμίων, της 28ης Οκτωβρίου, της 25 Μαρτίου, της τραγωδίας της Μικράς Ασίας, της εισβολής στην Κύπρο και μια σειρά από άλλες.
Η εθνική μνήμη του καθενός μπορεί επιλεκτικά να εξασθενεί.
Δεν θα αναφερθώ στα σχέδια περί ανατροπής του κ. Σημίτη και στο σχέδιο παρακρατικών, απλώς θα υπενθυμίσω, για την ιστορία, ότι ο κ. Σημίτης διαδέχτηκε (όπως διαδέχτηκε) τον Ανδρέα Παπανδρέου και οι… παρακρατικοί και η στρατιωτική ηγεσία, την οποία κατηγορεί για «βαρύτατη αμέλεια» (ή ακόμη χειρότερα βάζοντας και ερωτηματικό), είχαν τοποθετηθεί από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μέχρι θανάτου υποστήριζε τότε.
Αρμόδια να απαντήσει στις απόψεις του κ. Πρετεντέρη είναι η στρατιωτική ηγεσία της εποχής και όσοι τα έζησαν στο πεδίο, αν και γνωρίζει ότι έχουν δοθεί εξηγήσεις τις οποίες προφανώς επιλεκτικά η μνήμη του τις λησμόνησε και αυτές, όπως και την επέτειο των Ιμίων.
Δεν θα αναφερθώ στα άλλα που αναφέρει, για το τι σημαίνουν τα Ίμια, καθώς ο καθένας κρίνεται, όπως και εγώ, από τα γραπτά του.
Εκείνο όμως που μου φαίνεται θλιβερότερο όλων είναι το σημείο που αναφέρεται στους τρεις στρατιωτικούς μας, που έχασαν τη ζωή τους την ώρα του καθήκοντος.
Γράφει ο κ. Πρετεντέρης: «Η τραγική απώλεια τριών στρατευμένων συμπολιτών μας»! Έτσι βλέπει τους Καραθανάση, Βλαχάκο και Γιαλοψό. Ως τραγική απώλεια τριών στρατευμένων συμπολιτών! Για τον αρθρογράφο των «Νέων», οι τρεις αξιωματικοί που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα ήταν στρατευμένοι συμπολίτες του! Μόνο που, αγαπητέ συνάδελφε, αυτοί οι τρεις στρατευμένοι συμπολίτες σου δεν ήταν στην ασφάλεια ενός γραφείου στη Χρήστου Λαδά, αλλά έδιναν, όπως και άλλοι σήμερα, τη μάχη στο Αιγαίο, για να μπορείς να τους γράφεις εσύ ως… στρατευμένους συμπολίτες σου. Τέλος ιστορίας. Μετά, πράγματι, ήρθαν οι μέλισσες…
