Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Nα μου επιτρέψετε, μέρες που είναι, να μην ασχοληθώ σήμερα, στο «συστημένο» μας προς την εξουσία, με την πολιτική. Ή μάλλον με τα κόμματα, διότι πολιτική είναι τα πάντα στη ζωή μας.
Να ασχοληθώ με τις γιορτές, που φέτος τις βιώνουμε διαφορετικά. Να, λοιπόν, που φτάσαμε στα Χριστούγεννα. Χριστούγεννα, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που φανταζόμαστε ή με αυτά που ζήσαμε μέχρι τώρα. Χριστούγεννα, που δεν θα μας βρουν στις εκκλησίες, στους δρόμους το βράδυ της Παραμονής για να πάμε σε κάποιο ρεβεγιόν ή σε μεγάλα, με συγγενείς και φίλους, τραπέζια την ημέρα των Χριστουγέννων.
Χριστούγεννα, που βιώνουμε μέσα στον φόβο και την ελπίδα. Φόβο για τα όσα συμβαίνουν, για όσα άλλαξαν τις ζωές μας, αλλά και για αυτά που έρχονται. Ελπίδα για το ότι αυτός ο εφιάλτης, με τον εμβολιασμό που ξεκινά και στην πατρίδα μας, θα τελειώσει και αργά ή γρήγορα θα πάρουμε και πάλι τις ζωές μας πίσω. Θα μπορέσουμε και πάλι να βρεθούμε με όλους και με όλα αυτά που μας έλειψαν. Ας ελπίσουμε, μετά από αυτό το μάθημα ζωής – θανάτου, να μην επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας λησμονώντας τις εμπειρίες και τα μαθήματα ζωής που μας έδωσε αυτή η πανδημία. Και κυρίως να μην επιστρέψουμε ίδιοι. Άνθρωποι θεατές μιας ζωής που περνά μπροστά μας, και όχι μιας ζωής που τη ζούμε κάθε στιγμή. Nα καταλάβαμε το νόημα της αγκαλιάς, της συνάντησης, της επαφής με τους ανθρώπους.
Να επαναξιολογήσαμε τις προτεραιότητές μας και να γίναμε σοφότεροι. Να καταλάβαμε ότι στη ζωή αυτή μπορεί να ερχόμαστε και να φεύγουμε επί της ουσίας μόνοι μας, αλλά δεν μπορούμε να πορευτούμε μόνοι μας. Ότι έχουμε ανάγκη τον άλλον, τον διπλανό μας. Γι’ αυτό και το βαθύτερο νόημα των ημερών πρέπει να μας δείξει τον δρόμο για την επόμενη ημέρα της πανδημίας. Έναν δρόμο που πρέπει ως στόχο να έχει τον περιορισμό των ανισοτήτων, τον σεβασμό για τον άλλον, την κατανόηση για το διαφορετικό, την αγάπη για τον διπλανό, την αξιοπρέπεια του καθενός. Τη δημιουργία μιας άλλου τύπου κοινωνίας, όπου ο καθένας θα κρίνεται όχι με βάση την τσέπη του, αλλά με βάση την αξία του. Μια κοινωνία που δεν θα κρίνει και δεν θα κατηγοριοποιεί τον άλλον με βάση το χρώμα, το φύλο του, την καταγωγή του, την ιθαγένειά του, τον πλούτο του. Μια κοινωνία που θα είναι ανεκτική σε πολλές «ταυτότητες».
Mπορεί αυτά που διαβάζετε να ακούγονται μελό. Ή να λέτε, τι μας γράφει τώρα αυτός. Αλλά πραγματικά, αγαπητοί μου αναγνώστες, εάν κάτι δεν μάθουμε από αυτή την πανδημία, δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται. Και, δυστυχώς, δεν προβλέπονται τόσο αισιόδοξα. Με την ελπίδα να ανακαλύψουμε τι Χριστούγεννα θέλουμε, σας εύχομαι Χρόνια Πολλά…
