Τι αξίζει μια ψήφος στις ευρωεκλογές; Είναι  είναι δικαίωμα και καθήκον ή χάσιμο χρόνου; Είναι η ανταμοιβή για όσους αγωνίστηκαν για τα οράματα της Ευρώπης ή για κάποιους που φιλοδοξούν να πλουτίσουν επί πέντε χρόνια με τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή;

 

Θα ψηφίσουμε για ένα Ευρωκοινοβούλιο που θα  διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και στην ίδια τη ζωή μας; Ή για ένα Ευρωκοινοβούλιο «νεκροταφείο ελεφάντων», όπως συνηθίζεται να λέγεται από τους ευρωσκεπτικιστές;

Μήπως πρέπει να ψηφίσουμε γιατί αν δεν το κάνουμε, κάποιοι άλλοι θα επιλέξουν για εμάς. Και ένας Θεός ξέρει τι επιλογή θα είναι αυτή! Πολλά τα ερωτήματα, αλλά και τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς. Ειδικά όταν όλα δείχνουν ότι περισσότεροι από ένας στους δύι Ευρωπαίους πολίτες θα πάνε για …ψάρεμα ,αντί στις κάλπες.

Ποια είναι λοιπόν η αξία της ψήφου μας στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Την Κυριακή, εμείς οι Έλληνες καλούμαστε να επιλέξουμε  21 ευρωβουλευτές, από τα ψηφοδέλτια των εθνικών κομμάτων.

Τα επόμενα πέντε χρόνια, αυτοί οι 21 θα κάθονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε διαφορετικές ομάδες ανάλογα με το πολιτικό τους χρώμα. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι περισσότεροι Ελληνες ευρωβουλευτές θα  είναι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και στους Σοσιαλιστές & Δημοκράτες. Κάποιοι θα μετάσχουν στους Φιλελεύθερους, την Ευρωπαϊκή Αριστερά ή στις δύο ακροδεξιές παρατάξεις.

Αλλά τι διαφορά έχει μια ψήφος περισσότερο προς τα αριστερά ή περισσότερο προς τα δεξιά; Πόσο αντίκτυπο μπορεί να έχει ένας ευρωβουλευτής; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που προσπαθούν να απαντήσουν οι πολίτες για να πειστούν ότι η ψήφος τους αξίζει τον κόπο. Εκτός και αν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι ευρωεκλογές δεν είναι τίποτα άλλο από μια μίνι, χαλαρή version των εθνικών εκλογών. Δεν τρέχει και τίποτα δηλαδή, αφού ούτε κυβέρνηση θα αλλάξουμε, ούτε η ζωή μας θα γίνει καλύτερη από τη Δευτέρα!

Τι αξίζει λοιπόν μια ψήφος στις ευρωεκλογές;

Όσο και αν οι περισσότεροι πολίτες έχουν ελάχιστη γνώση για το συμβαίνει στις συνεδριάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι αποφάσεις που λαμβάνονται έχουν άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή. Περισσότεροι από τους μισούς εθνικούς νόμους διαμορφώνονται από ευρωπαϊκές αποφάσεις.

Το μαύρο κουτί

Για να κάνω όμως το «συνήγορο του διαβόλου», θα πρέπει να παραδεχτώ ότι υπάρχει μια μεγάλη απόσταση: Από τους σταυρούς στα ψηφοδέλτια που αφήνουμε στην κάλπη και το «μαύρο κουτί» των ατέρμονων γραφειοκρατικών διαπραγματεύσεων και διαδικασιών. Ένα «μαύρο κουτί», που με μεγάλη καθυστέρηση θα αποκαλύψει τις αιτίες και τους λόγους της πιθανής συντριβής των ελπίδων μας.

Αναμφίβολα, με την ψήφο μας δεν μπορούμε να προβλέψουμε στα σίγουρα πώς αυτοί που θα εκλέξουμε θα κάνουν τη διαφορά στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των Βρυξελλών και του Στρασβούργου. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε λεπτομερώς ποια θέματα θα είναι στο τραπέζι τα επόμενα πέντε χρόνια.

Απλά, όταν ψηφίζουμε, επιλέγουμε ανάμεσα σε πολλά, το όραμα της Ευρώπης, που μας αντιπροσωπεύει καλύτερα.

Χρειαζόμαστε μια πλειοψηφία ευρωβουλευτών που να είναι πιστοί στις αξίες που επέτρεψαν την οικοδόμηση και την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με βάση τα οράματα των ιδρυτών της. Μια Ευρώπη βασισμένη στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας,της  ισότητας και του κράτους δικαίου. Η Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από μια μεγάλη αγορά. Είναι μια Ενωση που έχει υιοθετήσει κανόνες με στόχο την αποφασιστική καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων, του  ρατσισμού και κάθε είδους διακρίσεων. Μια Ευρώπη ειρήνης και ασφάλειας. Όχι φρούριο ή πολεμικό ορμητήριο.

Παρά τις περιορισμένες επιλογές μας, με τη ψήφο μας θα πρέπει να εκλέξουμε εκείνους που θα οδηγούν καλύτερα το τρένο της Ευρώπης.