Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2023
Μια αναγκαία διάκριση ανάμεσα στην τύχη και το τυχαίο. Όσο μεγαλώνει η διαδρομή στη ζωή, εύκολα διαπιστώνει κανείς την άβολη και συνεσταλμένη αλήθεια, περί της θεμελιώδους σημασία της τύχης, την οποία φυσικά δύσκολα μπορεί να ελέγξει κάποιος.
Άλλο δεδομένο η τύχη, άλλο το τυχαίο γεγονός ωστόσο. Όταν μάλιστα μιλάμε περί Δημοκρατίας, καμία εξέλιξη δεν προκαλείται τυχαία. Υπάρχει συνέχεια, συνοχή και ερμηνεία, στις δράσεις που γεννούν γεγονότα.
Οι δυο γύροι των αυτοδιοικητικών εκλογών στη χώρα μας, ήρθαν να επιτείνουν τη μελαγχολία και τον προβληματισμό, για την αναντιστοιχία πολιτικού συστήματος και κοινωνίας. Μεγάλη αποχή. Ιστορικά υψηλή. Σοκαριστική. Διαμορφώνοντας συγκεκριμένο μωσαϊκό αποστασιοποίησης των πολιτών από το πολιτικό γίγνεθαι, σε επίπεδο κεντρικής και αυτοδιοικητικής εξουσίας, αν συνυπολογίσουμε τα ιστορικά υψηλά ποσοστά αποχής τα οποία κατεγράφησαν και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
Η χώρα μας, στο περιθώριο του ιστορικού βάρους της κληρονομιάς του «μαιευτηρίου» της Δημοκρατίας στην Αθήνα των ελεύθερων και ανατροφοδοτούμενων ιδεών, διατηρούσε το επιπρόσθετο προνόμιο να διατηρεί ανά γενιά, βαθιά πολιτικοποιημένους πολίτες. Ενεργούς πολίτες. Πολίτες που ενδιαφέρονταν για τα κοινά, και δεν εκχωρούσαν στο σκοτάδι της αποχής, το δικαίωμα υπογραφής για το μέλλον.
Η αποχή παγιώνεται ως εκλογική συμπεριφορά. Και δύσκολα θα αντιστραφεί ως γεωμετρική διαδρομή καθήλωσης στην παρακμή των τελευταίων πολλών ετών. Απαιτείται και επείγει εθνική αφύπνιση, που ωστόσο… αγνοείται και αναζητείται.
Μικρότερη συμμετοχή στις εκλογές, συνεπάγεται «μικρότερη» Δημοκρατία. Ατροφική και συρρικνωμένη. Αποπροσανατολισμένη. Στρεβλωτική. Συνεπάγεται ακόμη «μικρότερη» Ελλάδα. Σε κοινωνική συνοχή, διεθνές αποτύπωμα και προοπτική μέλλοντος.
Δεν μας αξίζει αλλά και δεν μας ταιριάζει αυτή η καθήλωση στη φθορά. Ξεχάσαμε να φτιάχνουμε την άνοιξη, ακόμη κι αν δεν τη βρίσκουμε, όπως μας προέτρεπε ο Ελύτης.
