Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020
Η αφόρητη γονιδιακή επιβάρυνση με την οποία πορεύεται το έθνος μας στην ιστορική διαδρομή του, έχει έντονο το αποτύπωμα του συναισθήματος, σε κάθε πτυχή της παρουσίας μας. Προσωπικής, συλλογικής, εθνικής.
Μπορεί να έχει συμβάλλει και ο… καθαρός αέρας της Μεσογείου, που σε συνδυασμό με την ευχέρεια που προσφέρει στο μυαλό να ξεχαστεί, ατενίζοντας ορίζοντες χωρίς δεσμευτικά περιθώρια, επιδεινώνει τη φυσική προδιάθεσή μας να ντύνουμε με πληθυντικές δόσεις συναισθήματος… τα πάντα. Μέσα, γύρω και μπροστά μας.
Σε περιόδους κρίσεων, σαν και αυτή που βιώνουμε με την πανδημία του κορονοϊού, ως καθυστερημένη υπενθύμιση της δεκαετούς εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, το συναίσθημα απαιτεί… φροντίδα. Μπορεί να σε απογειώσει, διευκολύνοντας την υπέρβαση των αδιεξόδων της συγκυρίας, μπορεί ωστόσο και να σε καθηλώσει, με χαρακτηριστικά μονιμότητας, στο τέλμα και την παρακμή. Στην πτώση.
Είναι προφανές ότι η πατρίδα μας βρίσκεται στο… δεύτερο επεισόδιο του παραδείγματος. Στην εποχή της πτώσης. Της εθνικής κατάθλιψης. Της απουσίας επαρκών και πειστικών ερεθισμάτων για να μην το βάλουμε κάτω, να κοιτάξουμε ξανά μπροστά και μακριά, και να διεκδικήσουμε με πείσμα και αυτοπεποίθηση τη ζωή που στερηθήκαμε. Ίσως και αυτή που δεν είχαμε προλάβει να περπατήσουμε.
Το μωσαϊκό το οποίο διαμορφώνεται σε κοινωνικό επίπεδο έχει χαρακτηριστικά… ψιθυριστής έκρηξης. Που αναζητεί χρόνο, τρόπο και «όχημα» για να εκδηλωθεί.
Η επόμενη ημέρα της πανδημίας θα μας βρει πιθανότατα με τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Ελλείψει πειστικής ελπίδας, ο φόβος δεν θα αφήσει να πάει χαμένη η ευκαιρία να στρογγυλοκαθίσει στην καρδιά. Και από εκεί, δεν τον ξεφορτώνεσαι εύκολα.
Μια χώρα σε εθνική κατάθλιψη, λοιπόν. Αναζητώντας «θεραπευτές» για τις πληγές που άνοιξαν την τελευταία δεκαετία, και πρακτικά δεν έκλεισαν ποτέ…
