Του Μάνου Οικονομίδη
Η Ιστορία έχει μια βαθιά βιωματική μεθοδολογία να μας οδηγεί σε συμπεράσματα. Επιτρέπει στη γοητεία του χρόνου να διατηρεί… πνευματικά δικαιώματα επί της σχετικής συγγραφής γεγονότων.
Η Βουλή που ορκίζεται σήμερα, με το πολιτικό προϊόν το οποίο εμπιστεύτηκαν οι… μισοί (σχεδόν) Έλληνες πολίτες, οι οποίοι προσήλθαν στις κάλπες της 25ης Ιουνίου, στο μεγαλύτερο ποσοστό αποχής από τις κάλπες που έχει καταγραφεί στην περίοδο της αδιατάρακτης Δημοκρατίας στη Μεταπολίτευση, έχει μια ηχηρή σημειολογία.
Απουσιάζει ο Κώστας Καραμανλής, για πρώτη φορά μετά από το 1989 όταν και οι πολίτες της Θεσσαλονίκης του χάρισαν την εμπιστοσύνη τους. Είναι παρόντα τα άκρα και οι ακρότητες που ο ίδιος πολέμησε και καθυστέρησε την… άφιξή τους στο σώμα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας. Άκρα και ακρότητες με πολλαπλά πρόσωπα και πληθυντικά αποτύπωματα. Άκρα και ακρότητες που κυριαρχούν στην Ελλάδα μετά τις εκλογές του 2009, μετά τη δική του αποχώρηση από την πρωθυπουργία και την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή αξίζει προσεκτικής μελέτης. Βουλευτής για 34 ολόκληρα χρόνια, αποχώρησε από το Κοινοβούλιο σε ηλικία 67 ετών. Πολύ νέος αρχηγός της συντηρητικής παράταξης της χώρας, σε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, όπως μας προτρέπει διαχρονικά ο Οδυσσέας Ελύτης, την 21η Μαρτίου του 1997. Την ημέρα που μπαίνει η άνοιξη. Σε ηλικία 41 ετών.
Πολύ νέος, πρωθυπουργός μιας πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, 3,5 εκατομμυρίων πολιτών, στις εκλογές του 2004. Σε ηλικία 48 ετών. Μια πλειοψηφία που δεν ξαναείδε κανένας πρωθυπουργός μέχρι σήμερα. Μια πλειοψηφία που δεν κατάφεραν να φέρουν στην κάλπη, την περίοδο της δικής τους ηγεμονίας, ούτε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Το 2009, “μας είπε όλη την αλήθεια”, αλλά η πλειοψηφία των πολιτών επέλεξε να “αγοράσει” το αφήγημα του τελευταίου των Παπανδρέου ότι “λεφτά υπήρχαν”. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Η Ελλάδα παραδόθηκε σε πολυετή κοινωνική φτωχοποίηση, απώλεσε την εθνική αυτοδιάθεσή της, και οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Η αποχή έφτασε στις τελευταίες εκλογές το 47%, σοκαριστικό ύψος για τη χώρα που ακόμη αντιμετωπίζεται από την Ιστορία ως το μαιευτήριο της Δημοκρατίας.
Τα άκρα και οι ακρότητες που ο Κώστας Καραμανλής είχε φρενάρει με την παρουσία του στον δημόσιο βίο, κυριαρχούν ολοκληρωτικά μετά το 2009. Έφεραν το περιθώριο που ταυτοτικά τα εκφράζει, στο κέντρο της πολιτικής. Και η Ελλάδα καθηλώθηκε σε ανατροφοδοτούμενη αξιακή και θεσμική παρακμή, αδυνατώντας να παραμερίσει τη συγκυρία της φθοράς.
Μαζί με τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, στη σημερινή Βουλή ανταμώνει η ματιά του έθνους και μια σειρά από… παρατράγουδα. Περιπτώσεις πρωτοφανούς κακοποίησης της κοινής λογικής, σε κάποιες περιπτώσεις και με κλινικά συζητήσιμα χαρακτηριστικά.
Κάπως έτσι, η φθορά μας πρόλαβε. Και αρχίσαμε να τη συνηθίζουμε, όπως το τέρας στον καθρέφτη, για το οποίο μας είχε προειδοποιήσει τόσο έγκαιρα και τόσο εκκωφαντικά ο Μάνος Χατζιδάκις…
