Το ζούμε γύρω μας με συνέπεια και επιμονή τα τελευταία πολλά χρόνια. Το αποτύπωμα των διαρκών και ανατροφοδοτούμενων κρίσεων που έπληξαν την άλλοτε περήφανη χώρα την τελευταία 15ετία, είναι σύνθετο και γκρίζο.
Η ελληνική κοινωνία, συνηθισμένη να πορεύεται μέσω του θυμικού της, δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη συσσώρευση απογοήτευσης και απόγνωσης, που συνοδεύει τη συσσώρευση τραγωδιών.
Από την κοινωνική φτωχοποίηση των Μνημονίων, και την συρρίκνωση της εθνικής αυτοδιάθεσης στα χρόνια της μνημονιακής εξάρτησης, στις εθνικές, ανείπωτες τραγωδίες στη Μάνδρα και το Μάτι, και από εκεί στα Τέμπη, στη Ρόδο, στον Έβρο, και σήμερα στη Θεσσαλία.
Μια οριζόντια απογοήτευση για το πολιτικό σκηνικό, που εκδηλώθηκε με την τιμωρητική διάλυση της αντιπολίτευσης και τη μεγαλύτερη αποχή που έχει καταγραφεί σε εκλογές στη χώρα μας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Μια οριζόντια θλίψη για την απουσία πεφωτισμένης ηγεσίας στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, στις Τέχνες και τα Γράμματα, στην Εκκλησία, στην οικονομία, στον κοινωνικό ακτιβισμό.
Μια οριζόντια οργή με το πρωτοφανές κατάντημα των ΜΜΕ, με εκπροσώπους των μίντια να ταυτίζονται και να συμπεριφέρονται ως χυδαία τρολ των social media, πλήρως “ενσωματωμένοι” για… μια εκπομπή στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, ή… και στα δυο Μέσα.
Η απόγνωση και η απουσία προσδοκιών για το μέλλον, σε μια ταλαιπωρημένη χώρα, η οποία βρίσκεται σε ανατροφοδοτούμενη κατάθλιψη. Προσδεθείτε για τη… θορυβώδη έξοδο από αυτή.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
