Χαιρετισμός του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, στην έναρξη του 2ου Συνεδρίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για τη δυνατότητα που μου δίνετε ν’ απευθυνθώ στο ξεκίνημα του 2ου συνεδρίου σας, ενός συνεδρίου που ήταν προγραμματισμένο να γίνει πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, στην έναρξη της πανδημίας. Δυστυχώς η ίδια η ζωή και οι εξελίξεις το ανέβαλλαν, αλλά είναι ένα συνέδριο που είναι ίσως πιο σημαντικό και πιο κρίσιμο τώρα, διότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που αποκρυσταλλώνονται όλοι οι πιέσεις, οι εντάσεις οι κοινωνικές, διευρύνονται οι ανισότητες και στο επίκεντρο πάντα είναι οι νέοι άνθρωποι, είναι η νεολαία.
Και είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ ν’ απευθυνθώ, έστω κι αν δεν μπορώ να δω τα χαμόγελά σας γιατί φοράτε όλοι μάσκες, είναι σημαντικό ν’ απευθυνθώ και ν’ απευθύνομαι σε νέες και νέους, αριστερές και αριστερούς, που έχουν αποφασίσει να παλέψουν συλλογικά για να διεκδικήσουν έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς ανισότητες, έναν κόσμο χωρίς αδικία, έναν κόσμο με ανθρωπιά. Έναν κόσμο με δημοκρατία και ελευθερία. Ναι, αυτό είναι το δικό μας όραμα για τη σοσιαλιστική κοινωνία.
Και θέλω ξεκινώντας, να σας πω ότι σε κάθε εποχή, αυτό που σήμερα εσείς εκπροσωπείτε, τη νέα γενιά του τόπου και ενδεχομένως την πρωτοπορία της νέας γενιάς γιατί είστε στην αιχμή των κινημάτων και των αγώνων, όλες και όλες εσείς, αντιπρόσωποι απ’ όλες τις Οργανώσεις της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα, αυτό που εσείς σήμερα εκπροσωπείτε, ήταν που πάντοτε κινούσε τον τροχό της Ιστορίας.
Η νεολαία, τα κινήματα και οι αγώνες της, ήταν που μπόλιασαν με τη δράση και τις διεκδικήσεις τους και τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό και το ριζοσπαστισμό τους, τους αγώνες και τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις του λαού μας σ’ αυτόν τον τόπο. Και είναι σημαντικό, να έχετε επίγνωση του βάρους που επωμίζεστε.
Αυτό που κάποτε σ’ ένα άλλο συνέδριο νεολαίας, τότε ήμασταν η νεολαία του ΣΥΝ, όχι του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπω εδώ και παλαιότερους Γραμματείς Νεολαιών, κι εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς, αυτό που κάποτε λέγαμε, τότε που δε μας έδιναν πολύ μεγάλη σημασία γιατί ήμασταν στο 3% και λέγαμε, «ερχόμαστε από πολύ μακριά και πάμε πολύ μακριά, οι ιδέες μας έρχονται από πάρα πολύ μακριά και πάνε πολύ μακριά».
Γιατί, είναι οι ιδέες εκείνες που μπορεί να δώσουν προοπτική, όχι μόνο στους νέους, σε όλους, ν’ αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία δίχως ανισότητες. Η νεολαία λοιπόν και τα κινήματα, ήταν πάντοτε αυτό που άλλαζε, έδινε εξέλιξη, προοπτική στον τόπο.
Και είναι σημαντικό να έχετε επίγνωση αυτού του βάρους της ιστορίας που επωμίζεστε, αλλά ταυτόχρονα να έχετε και την επίγνωση ότι εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες νέες και νέοι, έτοιμοι να μοιραστούν μαζί σας αυτό το βάρος και να γράψουν καινούργιες σελίδες ιστορίας με νέους αγώνες και σύγχρονες διεκδικήσεις.
Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που εδώ και πάνω από 10 χρόνια συναντιούνται στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση δίνοντας σταθερά στο κόμμα μας σταθερά εδώ και 10 χρόνια την πρωτιά στις νέες ηλικίες, 17-34. Είναι οι δεκάδες χιλιάδες νέοι που συναντιούνται στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις, στις κινητοποιήσεις για μια καλύτερη παιδεία, στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, στ’ αντιπολεμικά συλλαλητήρια, στις διαδηλώσεις για την προστασία του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή, στις παρελάσεις υπερηφάνειας για το δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς στο σεξουαλισμό προσανατολισμό που επιθυμεί.
Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες νέες και νέοι που ζουν στην ανασφάλεια, στην επισφάλεια. Πολύ σωστά του περιέγραψε πιο πριν ο Σωτήρης. Είναι άνεργοι πολλοί, με πολλά πτυχία κάποιοι από αυτούς, ή δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες, δεν έχουν δικαιώματα, δεν έχουν αξιοπρεπείς μισθούς, δεν έχουν πολλές φορές και ωράρια, δεν έχουν ζωή.
Είναι οι χιλιάδες νέες και νέοι που σπουδάζουν και δικαιούνται ποιοτικές σπουδές σε καλά δημόσια σχολεία και Πανεπιστήμια, ανεξαρτήτως της οικονομικής δυνατότητας των οικογενειών τους. Είναι λοιπόν όλοι αυτοί και αυτές μας παρακολουθούν, σας παρακολουθούν.
Και θα μου επιτρέψετε, μιλώντας σήμερα σ’ εσάς, να θεωρήσω ότι είναι μια ευκαιρία ν’ απευθυνθώ και σε όλες αυτές και όλους αυτούς τους χιλιάδες και να εκφράσω πρώτα απ’ όλα την ελπίδα το συνέδριό σας, να είναι μια σημαντική ευκαιρία να κάνετε ένα ποιοτικό άλμα στη δουλειά σας, ώστε ν’ απευθυνθείτε κι εσείς σ’ αυτούς τους χιλιάδες νέες και νέους και να τους συναντήσετε, να συναντηθείτε στα πεδία της πάλη και της διεκδίκησης. Στους χώρους δουλειάς, στους χώρους της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας, παντού.
Είναι και είστε, οι γενιές που μεγάλωσαν μέσα στην κρίση, που δε γνώρισαν την Ελλάδα των μεγάλων προοδευτικών αλλαγών ή την Ελλάδα της επίπλαστης ανάπτυξης και που σήμερα, είναι ξανά, δυστυχώς, στο επίκεντρο της κρίσης. Μιας νέας έκτακτης συνθήκης, η οποία τείνει να μετατραπεί σε μια νέα κανονικότητα. Ε, λοιπόν, ναι, είναι αυτή η κανονικότητα με την οποία δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούμε.
Αυτή την κανονικότητα οφείλουμε να μην την αποδεχθούμε, να μη συμβιβαστούμε μ’ ένα σύστημα βαθιά άδικο και εκδικητικό. Με μια Ελλάδα αλλεπάλληλων κρίσεων που θα πληγώνει διαρκώς το μέλλον της, θα πληγώνει διαρκώς τη νέα γενιά αυτού του τόπου, τη γενιά που πλήρωσε το μάρμαρο της χρεοκοπίας και τώρα πληρώνει την εκδικητική μανία μιας παράταξης, αυτής που μας κυβερνά, που ακριβώς επειδή φοβάται τη νέα γενιά, βίαια τη στοχοποιεί.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η παράταξη της Δεξιάς στον τόπο μας και ο κ. Μητσοτάκης ως επικεφαλής τους, βλέπει τη νεολαία ως στρατηγικό του εχθρό. Τη θεωρεί ασύμμετρη, μη ελέγξιμη απειλή απέναντι στο ισοπεδωτικό καθεστώς που προσπαθεί να συντηρήσει. Σε κάθε στιγμή, προσπαθεί να τη βάλει στο σημάδι, να στρέψει τις μεγαλύτερες γενιές απέναντι στις νεότερες, να κόψει τον ομφάλιο λώρο που ενώνει το σήμερα με το αύριο για να μπορεί σ’ αυτό τον τόπο να εξουσιάζει πάντοτε το παρελθόν.
Και αυτό το είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, τα δυο χρόνια αυτά της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Από τις εφόδους της αστυνομίας σε κινηματογράφους για να προσαγάγει μαθητές που έβλεπαν την κινηματογραφική ταινία του Τζόκερ, μέχρι την ωμή βία σε πλατείες και σε πάρκα, απέναντι σε νέους ανθρώπους με πρόσχημα την τήρηση των μέτρων για την πανδημία.
Από τη θεσμοθέτηση απλήρωτων 12ωρων και την κατάργηση του 8ωρου με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση για τους νέους, που εξασφαλίζει ότι δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή να δουν αξιοπρεπή σύνταξη. Και από την ελάχιστη βάση εισαγωγής που πέταξε χιλιάδες μαθητές εκτός Πανεπιστημίου, από τη συρρίκνωση του δημόσιου Πανεπιστημίου με σχολές να κλείνουν, καθηγητές να λείπουν από οργανικές θέσεις και στη θέση αντ’ αυτών, να προσλαμβάνονται αστυνομικοί, μέχρι τη βρώμικη προπαγάνδα περί ανέμελων νέων που ευθύνονται για τη διάδοση της πανδημίας.
Τη στοχοποίηση δηλαδή μιας ολόκληρης κοινωνικής κατηγορίας ως υπεύθυνης για την εξάπλωση της πανδημίας, από μια κυβέρνηση που έχει πετάξει λευκή πετσέτα και έχει μετατρέψει την οχύρωση της χώρας απέναντι στον ιό, σε squid game, πετώντας από πάνω της τη συνταγματική ευθύνη για τη ζωή και την υγεία του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Κι όλα αυτά σε μια χώρα, που έχει πάνω από 1 εκατομμύριο ανεμβολίαστους που είναι άνω των 50. Παρ’ όλα αυτά φταίνε οι νέοι.
Αλλά το κρισιμότερο είναι, ότι η Δεξιά του κ. Μητσοτάκη σήμερα, εκτός από το να εχθρεύεται και να στοχοποιεί τη νέα γενιά, κάνει κάτι ακόμα χειρότερο: Προσπαθεί με τρόπο βίαιο και απόλυτο, να εξισώσει προς τα κάτω το σύνολο της ελληνικής νεολαίας. Προσπαθούν να δημιουργήσουν μια άμορφη μάζα, ενοποιώντας απότομα και συνθλίβοντας όνειρα, φιλοδοξίες, ικανότητες, ευαισθησίες, ενδιαφέροντα, προοπτική.
Τα παιδιά της μεσαίας τάξης του ’90, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, οι διδάκτορες, οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ, όσοι και όσες ζουν στην Αθήνα ή στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και όσοι ζουν στην Περιφέρεια, όλα γίνονται ένα. Το μέλλον όλων κόβεται και ράβεται για να χωρά στο μισθό των 600 ευρώ, στην εξάρτηση από το σπίτι, στην απόλυτη αδυναμία να ελέγξουν και να οργανώσουν οι νέοι άνθρωποι σήμερα στον τόπο μας την ίδια τους τη ζωή.
Οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν στόχους και όνειρα, είναι αυτοί που τους το επιτρέπει ι οικογενειακός τραπεζικός λογαριασμός, τα παιδιά των ελίτ. Όλοι οι άλλοι στην αρένα. Στην αρένα της μάχης, με κληρονομιά μια μόνιμη εξάντληση στη μάχη για την επιβίωση.
Οι 30άρηδες, να πασχίζουν να φύγουν από τα παιδικά δωμάτια, όπου διαβιούν ακόμα και όταν έχουν περάσει τα 30 ή 35 τους χρόνια και κοντεύουν τα 40. Οι 20άρηδες να δουλεύουν μαύρα 12ωρα για να ζήσουν και να σπουδάσουν. Και οι 17άρηδες να δίνουν τη μάχη της γνώσης με σημαδεμένα χαρτιά, από μια κυβέρνηση που ξηλώνει το δημόσιο σχολείο για να ντιλάρει με τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών κολεγίων
Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα, αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία έχει οδηγήσει σήμερα τους νέους ανθρώπους η δεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή η σκληρή και επίπονη όμως διαδικασία, αλλάζει και την ίδια την ελληνική κοινωνία. Αλλάζει τη χώρα, τη μικραίνει, την αποδυναμώνει.
Από το 2008, πάνω από 600.000 νέες και νέοι, πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Όλο αυτό έχει κάνει τις νέες και τους νέους ανθρώπους σήμερα στη χώρα μας δύσπιστους. Όχι απλά και μόνο απέναντι στην πολιτική και στα κόμματα, αλλά απέναντι στα πάντα δύσπιστους. Και ο λόγος είναι ο ακριβώς αντίθετος από αυτόν που θρασύτατα ισχυρίζεται το σημερινό συντηρητικό κατεστημένο. Δεν είναι ανέμελοι οι νέοι, δεν είναι αδιάφοροι οι νέοι, δεν είναι απολίτικοι οι νέοι.
Οι νέοι νιώθουν μια βαθιά ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον τους, γιατί στην Ελλάδα σήμερα, είναι αυτοί που τραβάνε το κουπί. Μεγάλωσαν απότομα, σχεδόν χωρίς ανάσα, γιατί τα όνειρα ζωής, έγιναν όνειρα εβδομάδας και ο ορίζοντάς τους περιορίζεται στο πώς θα βγει ο μήνας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, αντιπρόσωποι απ’ όλες τις γωνιές της χώρας στο 2ο Συνέδριο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, ζούμε σε μια αλλόκοτη, θα έλεγε κανείς, εποχή, σε μια εποχή αλλεπάλληλων κρίσεων. Σ’ αυτή την εποχή των αλλεπάλληλων κρίσεων, ξέρετε, καμία απάντηση δεν είναι εύκολη. Όμως κάθε φορά έχει σημασία τι ρωτάς. Και σήμερα νομίζω ότι πάνω απ’ όλα, πρέπει να επαναφέρουμε και στην πολιτική μας δράση και στα πολιτικά μας προτάγματα και στο πολιτικό μας πρόγραμμα, το κυβερνητικό μας πρόγραμμα, ένα κρίσιμο ερώτημα, ένα υπαρξιακό ερώτημα: Το ερώτημα πώς οι νέες και οι νέοι στη χώρα μας θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα.
Αυτή η ερώτηση βεβαίως δεν απασχολεί καθόλου αυτούς που κυβερνάνε σήμερα, οφείλει όμως να απασχολεί εμάς, οφείλει ν’ απασχολεί εσάς που συζητάτε και οργανώνετε το πρόγραμμά σας για την επόμενη μέρα, τη δράση σας στις γειτονιές, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς. Οφείλει ν’ απασχολεί εμάς. Πέρα από το να μας απασχολεί όμως, οφείλουμε να βρούμε και να δώσουμε απαντήσεις, πειστικές απαντήσεις. Με όραμα αλλά και με σχέδιο, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο, όπως ωραία είπε πιο πριν ο Γραμματέας σας, κοιτώντας τον ουρανό αλλά πατώντας στο έδαφος, στη γη.
Οι νέες και οι νέοι σήμερα λοιπόν στην Ελλάδα, ποιοι είναι, τι είναι; Είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην Ευρώπη. Είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι μαθητές στην Ευρώπη. Και είναι και η πιο μορφωμένη φουρνιά Ελληνίδων και Ελλήνων στην ιστορία της χώρας.
Φιλοδοξία μας, είναι αυτή η γενιά να γίνει το βασικό υλικό με το οποίο θα οικοδομήσουμε τη νέα Ελλάδα και τη νέα κοινωνία που οραματιζόμαστε, μια Ελλάδα κοινωνικής δικαιοσύνης και προκοπής που θα δίνει χώρο στη νέα γενιά, που θα δίνει χώρο στο μέλλον. Στόχος μας, είναι κάθε νέα και κάθε νέος να μπορεί πρώτα απ’ όλα να νιώθει ασφάλεια, ότι μπορεί να ζήσει καλά με όσα αμείβεται από τη δουλειά του. Χωρίς να εξαντλείται, χωρίς να απειλείται ή να εκβιάζεται στο χώρο εργασίας του ο κάθε νέος και η κάθε νέα.
Γι’ αυτό κι εμείς σχεδιάζουμε, και είναι δέσμευσή μας αυτή, για όλους τους νέους ανθρώπους να δουλεύουν 7 ώρες τη μέρα και 35 ώρες την εβδομάδα. Γι’ αυτό και εμείς σχεδιάζουμε, και είναι προγραμματική μας δέσμευση και παλεύουμε για να υλοποιηθεί τώρα, απ’ αυτή την κυβέρνηση. Δίνουμε μάχες, δίνουμε αγώνες, ο μισθός του κάθε νέου και της κάθε νέας, να μην είναι λιγότερος από 800 ευρώ το μήνα.
Γι’ αυτό και σχεδιάζουμε, οι όροι εργασίας των νέων ανθρώπων να καλύπτονται από τη συλλογική σύμβαση και αν εργάζονται με μπλοκάκι όπως χιλιάδες νέοι σήμερα και με διαρκώς ανανεούμενες συμβάσεις χρόνου, αυτές να μετατραπούν σε συμβάσεις αορίστου χρόνου. Και αυτή είναι επίσης δέσμευσή μας.
Επίσης, σχεδιάζουμε κάτι το οποίο το κάναμε πράξη και στις πολύ δύσκολες συνθήκες που κυβερνήσαμε, παρά τη διαρκή παρουσία της τρόικα πάνω απ’ το κεφάλι μας. Αλλά το κάναμε πράξη και θέλω γι’ αυτό να πω συγχαρητήρια στον άνθρωπο που δούλεψε γι’ αυτό, έναν πρώην Γραμματέα της Νεολαίας, το Νάσο Ηλιόπουλο.
Σχεδιάζουμε να έχουμε ένα ισχυρό Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Ένα Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας που θα επιθεωρεί όλους τους εργοδότες, ώστε να τηρείται η νομοθεσία στις εργασιακές σχέσεις, απέναντι στην αυθαιρεσία.
Στόχος μας επίσης, είναι κάθε νέα και κάθε νέος σήμερα, εκτός από ασφάλεια να νιώθει και να αισθάνεται ότι έχει προοπτική. Αποφοιτώντας από ένα ισχυρό δημόσιο σχολείο, αποκτώντας πτυχίο, από ένα ισχυρό και ποιοτικό δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Γι’ αυτό και έχουμε σχέδιο να προχωρήσουμε σε γενναία αύξηση των δημοσίων δαπανών για την παιδεία, όπου αυτή τη στιγμή υπάρχει άμεση, επιτακτική, υπαρξιακή ανάγκη να προχωρήσουν τουλάχιστον 20.000 διορισμοί δασκάλων και καθηγητών. Να διπλασιαστεί επίσης -είναι στόχος μας- σε βάθος τετραετίας ο αριθμός των μελών ΔΕΠ στα δημόσια Πανεπιστήμια της χώρας μας με 2.000 διορισμούς ανά έτος.
Γιατί, στο δικό μας σχέδιο και στο δικό μας πρόγραμμα, είναι να κάνουμε τα Πανεπιστήμιά μας καλύτερα προσλαμβάνοντας καθηγητές και όχι αστυνομικούς.
Έχουμε σχεδιάσει τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου για τη φοιτητική στέγη, για το μεγάλο ζήτημα της φοιτητικής στέγης, για ν’ αντιμετωπίσουμε ένα χρόνιο πρόβλημα για κάθε φοιτητή και κάθε φοιτήτρια.
Έχουμε επίσης σχεδιάσει την εισαγωγή όλων των μαθητών, που θ’ αποκτούν το απολυτήριο Λυκείου και πληρούν τη γνωστική δυνατότητα και έχουν τη βούληση να σπουδάσουν στις πανεπιστημιακές σχολές της πατρίδας μας, ανεξάρτητα από την οικονομική δυνατότητα, από το πορτοφόλι των γονιών τους.
Με την άμεση κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής που στέρησε φέτος σε πάνω από 40.000 παιδιά την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια της χώρας, και με την επαναφορά του συστήματος των Πράσινων και Κόκκινων Σχολών, ενός σχεδίου που είχαμε ήδη νομοθετήσει-δεν εφαρμόστηκε, καταργήθηκε από την κ. Κεραμέως- ενός σχεδίου που παρέχει και τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στα ΑΕΙ.
Και για όσους δεν επιθυμούν πολυετείς σπουδές σε πανεπιστημιακές σχολές, σχέδιο έχουμε να θεσπίσουμε τη λειτουργία των διετών προγραμμάτων σπουδών, όπου θα εισάγονται χωρίς εξετάσεις οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ και θα λαμβάνουν ένα επαγγελματικό πιστοποιητικό ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Στόχος μας επίσης, είναι κάθε νέα και κάθε νέος σήμερα να ξέρει ότι μπορεί να έχει ασφάλεια, προοπτική αλλά και όνειρα και φιλοδοξίες. Όνειρα και φιλοδοξίες πάνω στο αντικείμενο που τον ενδιαφέρει, είτε το έχει σπουδάσει είτε όχι. Γι’ αυτό και σχεδιάζουμε να στηρίξουμε με κάθε δυνατό τρόπο νέες, καινοτόμες ιδέες στην επιχειρηματικότητα και να προωθήσουμε εγχειρήματα κοινωνικής οικονομίας και συνεταιρισμών, που αποτελούν αν θέλετε και στοιχεία του κόσμου που ονειρευόμαστε.
Έμπρακτη στήριξη όμως, με δημόσιες πολιτικές μέσω της αναπτυξιακής τράπεζας, για τη στήριξη νεοφυών επιχειρήσεων και τη σύνδεση έρευνας και καινοτομίας με τη νεανική επιχειρηματικότητα, στο πρότυπο προγραμμάτων που υλοποιήσαμε ως κυβέρνηση, όπως το Equifund και το «Ερευνώ – δημιουργώ – καινοτομώ».
Με μικροχρηματοδοτήσεις εκτός τραπεζικού συστήματος, για να δοθούν ευκαιρίες σε εργαζομένους και νέους ελεύθερους επαγγελματίες, επιστήμονες, για το άνοιγμα της δικής τους μικρής επιχείρησης.
Με χρηματοδοτικά κίνητρα για δικτύωση και συνεργασίες αυτοαπασχολούμενων αγροτών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Με χρηματοδοτικά προγράμματα για την ίδρυση ενεργειακών κοινοτήτων, Συνεταιρισμών και άλλων μορφών κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Με την επιστράτευση αυτών των εγχειρημάτων στη μεγάλη μάχη απέναντι στην κλιματική κρίση.
Με το σχέδιό μας, το 50% των εγκαταστάσεων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, να γίνει από ενεργειακές κοινότητες, νοικοκυριά, αγρότες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε κλίμακα συμβατή με το περιβάλλον.
Και με το σχέδιό μας για μια ριζική ανανέωση και αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού του δημόσιου τομέα, με χιλιάδες προσλήψεις νέων επιστημόνων, υψηλών προσόντων.
Στόχος μας, τέλος, είναι κάθε νέα και κάθε νέος σήμερα να έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει την αυτονομία του. Να έχει τη δυνατότητα να μπορεί να φύγει από το παιδικό δωμάτιο και να ζήσει τη δική του ζωή. Να ζήσει με όποιον θέλει και όποια θέλει, όπως θέλει και όπου θέλει. Χωρίς τα τεράστια κόστη για τη στέγαση που σήμερα αποτελούν τροχοπέδη για να ξεκινήσει ένα νέο ζευγάρι μια νέα φάση ζωής. Γιατί κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα στη στέγη.
Γι’ αυτό λοιπόν έχουμε μελετήσει κι έχουμε σχέδιο: Τη μείωση φορολογίας ιδιοκτητών για κατοικίες που ενοικιάζονται σε νέους, με προϋπόθεση τη μείωση του ενοικίου και την επιδότηση ενοικίου για νέους και νέα ζευγάρια μέχρι 40 ετών, από 140 ευρώ το μήνα για το πρώτο άτομο, έως 350 ευρώ το μήνα για ζευγάρι με δυο παιδιά.
Αυτές οι προτάσεις, αυτές οι θέσεις και πολλά άλλα, που διάλεξα σήμερα να πω ορισμένα κομβικά από αυτά, συγκροτούν κι ένα συνολικό πλαίσιο, μια φαρέτρα, στο οπλοστάσιό μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες, οι νέοι άνθρωποι να ζήσουν στον τόπο μας. Να σταματήσουμε αυτή τη διαρροή, κυρίως τη διαρροή νέων επιστημόνων.
Βλέπω απέναντί μου το σύντροφο Φωτάκη, θυμάμαι στις πιο δύσκολες στιγμές της κρίσης ήμαστε εμείς που αυξήσαμε το ’15 τον προϋπολογισμό για την έρευνα στο 1% και δημιουργήσαμε το ΕΛΙΔΕΚ και επενδύσαμε στην έρευνα και στην καινοτομία, όχι μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και τα Ιδρύματα.
Μεγάλη μάχη λοιπόν είναι να σταματήσει αυτή η διαρροή και κυρίως να κερδίσουμε τα σπουδαία μυαλά που φεύγουν μαζικά απ’ τη χώρα, να μπορούν σιγά-σιγά και σταδιακά να γυρίσουν πίσω.
Αυτά και πολλά περισσότερα από τις προτάσεις μας, βρίσκονται στις προγραμματικές μας επεξεργασίες και πιστεύω ότι απαντούν μ’ έναν τρόπο σημαντικό στο κρίσιμο ερώτημα που έθεσα στην αρχή, το υπαρξιακό ερώτημα, πώς μπορούν οι νέοι σήμερα να ζήσουν καλύτερα.
Όμως για να ζήσουν οι νέοι καλύτερα, πρέπει να είναι και η χώρα καλύτερη. Πρέπει να έχουμε μια χώρα καλύτερη, μια χώρα σύγχρονη, μια χώρα δημοκρατική. Και αυτό απαιτεί ν’ αλλάξουν πολλά. Απαιτεί ν’ αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο και ν’ αντιμετωπισθεί συλλογικά και με βαθιά συνείδηση το υπαρξιακό πρόβλημα της κλιματικής κρίσης.
Οραματιζόμαστε λοιπόν μια χώρα που θα πρέπει να σέβεται τη ζωή και την αξιοπρέπεια όλων. Να σέβεται τη ζωή και την αξιοπρέπεια όλων, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας, σεξουαλικής προτίμησης. Οραματιζόμαστε μια χώρα που θα δίνει τη θεσμική δυνατότητα σε όλους και όλες να ζήσουν όπως το επιθυμούν.
Γι’ αυτό και όπως ως κυβέρνηση κάναμε το αυτονόητο βήμα για το σύμφωνο συμβίωσης, τώρα σχεδιάζουμε και θα το προχωρήσουμε, τη θέσπιση του πολιτικού γάμου για τα λοάτκι ζευγάρια με πλήρη και ίσα δικαιώματα, που απορρέουν από αυτό.
Οραματιζόμαστε μια χώρα και μια κοινωνία, που δεν θα κλείνει τα μάτια στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι γυναίκες. Γιατί δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα να ζούμε με τη φρίκη της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών. Μια χώρα που δεν θ’ αντιμετωπίζει το δημογραφικό της πρόβλημα με φονταμενταλιστικά κηρύγματα και εθνικιστικό παροξυσμό, αλλά θα στηρίζει έμπρακτα τις νέες οικογένειες και θα παρέχει χωρίς «ναι μεν αλλά», την ελληνική ιθαγένεια σε κάθε παιδί μεταναστών που γεννιέται στην Ελλάδα.
Μια χώρα που θα προωθεί την ενσωμάτωση των προσφύγων και των μεταναστών που φιλοξενεί στον κοινωνικό και παραγωγικό της ιστό. Μια χώρα που δεν θα μετατρέπει τα νιάτα της, το είπε και ο Γραμματέας σας, σε εκστρατευτικά σώματα σε άλλα μήκη και πλάτη έξω από τη δική μας επικράτεια, στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά θα φροντίζει με σεβασμό όσους υπηρετούν τη θητεία τους και θα τους εκπαιδεύει να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία αλλά και για την υπεράσπιση της πατρίδας τους αν χρειαστεί και όχι των συμφερόντων τρίτων.
Μια χώρα τέλος, που θα δίνει βάρος στον πολιτισμό. Που θα δίνει βάρος στην τέχνη στηρίζοντας τους νέους δημιουργούς. Επενδύοντας στην τέχνη ως αντίβαρο στον κατήφορο του μίσους και των στερεοτύπων που δυστυχώς, αναδύεται ξανά στην ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό και σχεδιάζουμε την καθολική πρόσβαση για όλες τις νέες και τους νέους στην τέχνη παντού στη χώρα, στις μεγάλες πόλεις και στην περιφέρεια.
Συντρόφισσες και σύντροφοι της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, όλα όσα σας είπα, πιστεύω ότι αποτελούν κάτι παραπάνω από προγραμματικές θέσεις, κάτι παραπάνω από πολιτικές θέσεις. Είναι αρχές, στις οποίες θα έλεγα, πέρα από την ανάγκη, μας οδηγεί και η ηθική μας πυξίδα. Δεν πιστεύω, δεν πίστεψα ποτέ στη θεωρία της χαμένης γενιάς. Καμία γενιά δεν πάει χαμένη γιατί κανένας άνθρωπος δεν παραιτείται από το δικαίωμά του να ζήσει καλύτερα, ευτυχισμένος με αξιοπρέπεια.
Και αυτό μας το έχει δείξει η ίδια η ιστορία. Οι μεγάλες αλλαγές, οι πολυτιμότερες κατακτήσεις του ανθρώπους, έγιναν με τους αγώνες αυτών που δεν είχαν τίποτα και ήθελαν τα πάντα. Και πάντα, αυτοί ήταν οι πολλοί απέναντι σε λίγους, ισχυρούς, που δεν μόχθησαν για τίποτε και αξίωναν τα πάντα.
Εσείς είστε λοιπόν η συλλογική δύναμη μιας κοινωνίας, που προσπαθεί να ορθώσει ανάστημα σε μια οπισθοδρομική λαίλαπα που απειλεί να γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω, να τη μαραζώσει, να τη μετατρέψει σ’ έναν τόπο όπου μια αχόρταγη, κρατικοδίαιτη ελίτ, θα εξουσιάζει πάνω σε κοινωνικά συντρίμμια, με όχημα το ψέμα και το διχασμό.
Δεν μπορεί όμως, αυτό να είναι το μέλλον. Δεν μπορεί αυτό να είναι το μέλλον, γιατί το μέλλον είστε εσείς, οι πρωταγωνιστές μιας νέας αρχής, δημιουργικής, αισιόδοξης, προοδευτικής. Και οι νέες και οι νέοι της Αριστεράς, είστε οι άνθρωποι που μοιράζονται σήμερα το καθήκον της άμεσης δράσης για να διεκδικήσουμε αυτό το μέλλον. Όχι δια της διδαχής, όχι δια της φωτεινής πρωτοπορίας, αλλά δια του παραδείγματος.
Από τη στάση ζωής και τον καθημερινό αγώνα σε κάθε σχολείο, σε κάθε σχολή, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε παρέα. Από τη συλλογική δράση απέναντι σε κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα.
Θυμήθηκα μια φράση που διάβασα, την είχε πει κάποτε ο Τσε Γκεβάρα: Η επανάσταση, είχε πει, δεν είναι ένα μήλο που θα πέσει όταν ωριμάσει, πρέπει να κουνήσεις το δέντρο για να πέσει. Σας καλώ λοιπόν να ριχτούμε όλοι μαζί στη δράση, να ταρακουνήσουμε το δέντρο για να πέσει το μήλο.
Ας ριχτούμε στη δράση, στα δύσκολα της πράξης, όχι στα εύκολα της θεωρίας. Με σεβασμό και κατανόηση στη διαφορετική άποψη, με πείσμα και αυτοπεποίθηση ότι παλεύουμε για έναν σκοπό που αφορά κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ όλους εμάς. Και με πίστη και αποφασιστικότητα για τον κόσμο που αξίζετε.
Για έναν κόσμο χωρίς ανισότητες, για έναν κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό είναι το όραμά μας, αυτές είναι οι ιδέες μας και γι’ αυτό αξίζει να παλέψουμε, αξίζει να παλέψετε.
Θέλω να σας ευχηθώ κάθε επιτυχία στο 2ο Συνέδριό σας, και στο 3ο να είμαστε πολλές χιλιάδες περισσότεροι και περισσότερες. Και θέλω κλείνοντας, δυο πράγματα: Έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη πολιτική συγκυρία. Εσείς είστε η αιχμή του δόρατος για το ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και για τη νίκη στις επόμενες εκλογές.
Για τη νίκη που θ’ ανοίξει δρόμους για τη νέα γενιά αυτού του τόπου. Και για μια προοδευτική διακυβέρνηση που θα δώσει ελπίδα και προοπτική στη νέα γενιά αυτού του τόπου.
Σας ευχαριστώ.
