Του Νίκου Φυλάγγελου
Το μέσο είναι το μήνυμα… Η ιστορικά κυρίαρχη και αυταπόδεικτη θεωρία στην επιστήμη της επικοινωνίας. Σημασία έχει ποιός μιλάει. Πολλές φορές περισσότερο και από το τι λέει, εφόσον έχει καταγράψει με επιτυχία τη διαδρομή της καθιέρωσης στη συνείδηση ενός ακροατηρίου.
Η πρόσφατη παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή, ως πληθυντική και αναλυτική απάντηση στις… ανορθογραφίες του Κώστα Σημίτη περί των ελληνοτουρκικών σχέσεων, απασχόλησε με τρόπο ηχηρό και επίμονο τα social media. Όχι τόσο για την ανταλλαγή επιχειρημάτων δυο πρώην πρωθυπουργών, αλλά κυρίως επειδή, επαναφέροντας στην εθνική μνήμη τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος διαχειρίστηκε τη διεθνή θέση της χώρας την περίοδο της διακυβέρνησής του, ο Κώστας Καραμανλής προσέφερε μια ανάσα εθνικού οξυγόνου, σε μια κοινωνία που μοιάζει εθισμένη στην ηττοπάθεια.
Πριν τα Μνημόνια, τις εθνικές υποχωρήσεις, την απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης, τη βολική και αδιαμαρτύρητη συμπόρευση με τους “ισχυρούς” του πλανήτη, την παγίωση της Ελλάδας ως “δεδομένης” και επομένως… βολικής, ο Κώστας Καραμανλής επιχείρησε να κρατήσει ψηλά τη σημαία της εθνικής αξιοπρέπειας.
Να διαμορφώσει τις συνθήκες για ισότιμη φωνή και ρόλο της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι. Για στρατηγικές συμμαχίες και όχι… δουλοπαροικία. Για συμμετοχή στη συνδιαμόρφωση των εξελίξεων, και όχι για παθητική και μοιρολατρική αποδοχή τετελεσμένων αναξιοπρέπειας για το εθνικό συναίσθημα
Φυσικά το πλήρωσε. Ακριβά. Προσέφερε ωστόσο στον ιστορικό του μέλλοντος μια σπάνια ευκαιρία να αναρωτηθεί, για μια Ελλάδα με εθνική αυτοπεποίθηση. Όχι μια Ελλάδα… επιδόρπιο στις ορέξεις άλλων.
