Στη σιωπή ακούμε καλύτερα τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
Σιωπές αχρείαστες και απρόσμενες. Οδυνηρές. Σιωπές γεμάτες αυτοπεποίθηση, για την επίμονη αντοχή τους στο πέρασμα του θεραπευτή-χρόνου.
Σιωπές φλύαρες στη γαλήνη της μελωδίας τους. Που ζωγραφίζουν τα όνειρα της ζωής που μας στέρησαν, στα χρώματα που τους επιτρέπει η καρδιά μας.
Αρκεί να τις μεταφράζουμε. Να αγκαλιάζουμε και να ενσωματώνουμε το επώδυνο φορτίο τους. Αντί να προσπαθούμε να το αποφύγουμε.
Της Κονδυλίας Ορτανσίου
