Να ζεις μια γεμάτη ζωή. Στα όρια. Να δοκιμάζεις τα όριά σου. Και κάθε φορά, να πηγαίνεις πιο μακριά. Να μην αυτοπεριορίζεσαι από κανόνες και καθωσπρεπισμούς. Να ακούς την καρδιά σου. Και να την αφήνεις να μιλάει. Δυνατά και αυθόρμητα.
Να επιλέγεις να ζήσεις τη δική σου ζωή. Όχι τη ζωή… των άλλων. Όχι τη ζωή που κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι σου ταιριάζει και προσπαθούν να σε πείσουν για το δίκιο της άποψής τους.
Να δοκιμάζεις. Ανθρώπους, συγκυρίες, ενασχολήσεις. Μα πάνω από όλα, τον ίδιο τον εαυτό σου. Για να διαπιστώσεις πόσο “μέταλλο” κρύβεις μέσα σου.
Να ξεχωρίζεις. Να συναρπάζεις. Να κάνεις πρωταθλητισμό. Να γοητεύεις και να αναγκάζεις να σε παραδεχτούν ακόμη και οι πιο δύσκολοι κριτές. Να καλλιεργείς το ταλέντο σου. Να το φροντίζεις. Να μην διστάζεις να τσαλακωθείς, όταν χρειάζεται να ερωτευτείς. Όταν χρειάζεται να γκρεμίσεις τις “γυάλινες οροφές”.
Να είσαι το φως ενός επαγγέλματος που δεν συνηθίζει να κινείται στο σκοτάδι. Και να μεταφέρεις αυτό το φως, σε κάθε βηματισμό σου. Να σε μαθαίνουν με το μικρό όνομά σου. Και να μην χρειάζονται… άλλες συστάσεις.
Μελίνα. Μελίνα Μερκούρη. Η ηθοποιός, η πολιτικός, η γυναίκα. Η πρέσβειρα μιας Ελλάδας γεμάτης φως. Η “φωνή” της διεκδίκησης των Γλυπτών του Παρθενώνα. “Εφυγε” σαν σήμερα, στις 6 Μαρτίου του 1994. Βασικά, δεν έφυγε ποτέ από την καρδιά μας.
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
