Η αρμονική συμβίωση κάθε ανθρώπου με τη συνείδησή του, διαμορφώνει συνθήκες προωθητικής δυναμικής και υπεραξίας, για να αποφεύγει τις ασυνέχειες στην προσωπική διαδρομή του.
Το κάθε επόμενο βήμα να έρχεται ως συνέχεια του προηγούμενου, οι όποιες ατέλειες και αστοχίες να διορθώνονται, και να μην προσπερνάμε τη σιωπηλή αλήθεια, ότι πέφτουμε για να μαθαίνουμε να σηκωνόμαστε, να στεκόμαστε ξανά στα πόδια μας και να συνεχίζουμε, με βιωματική πλέον αυτοπεποίθηση, και με πλεόνασμα γνωστικής εμπειρίας.
Τα Τέμπη, η τραγωδία των Τεμπών, η δημόσια συζήτηση για την ουσία της υπόθεσης, η διαχείριση και οι συναισθηματικές προεκτάσεις, συνδυαστικά με την υφολογία της ρητορικής και τις δημόσιες συμπεριφορές πολιτικών προσώπων, δημοσιογράφων, χυδαίων εισοδηματιών των social media, και πάσης φύσεως διαμορφωτών της κοινής γνώμης, έχουν προσλάβει ταυτοτική απεικόνιση σημείου τομής και καμπής στην ιστορική διαδρομή της νεώτερης Ελληνικής Δημοκρατίας. Σημείο ρωγμής με την υποκρισία, την αμετροέπεια και την τυχοδιωκτική προσέγγιση της πραγματικότητας.
Με τα Τέμπη… ξαναγνωριζόμαστε. Συστηνόμαστε από την αρχή ο ένας στον άλλο. Με οδηγό τη συνείδηση και αφετηρία τη συναισθηματική νοημοσύνη, που δεν έχει στατικά χαρακτηριστικά, αλλά διαμορφώνεται στον επίλογο διαδρομών.
Το πως θα… συστηθούμε, αφορά την επιλογή του καθενός. Και την ευλυγισία της συνείδησής του. Υπό την προϋπόθεση ότι… υπάρχει (συνείδηση).
Η διαχωριστική γραμμή ανθρώπων με συνείδηση και… χωρίς
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών και η δημόσια συζήτηση που τη συνοδεύει με αυξανόμενη και ανατροφοδοτούμενη ένταση το τελευταίο διάστημα, έχει χαράξει μια αυθόρμητη, αναπόφευκτη και διακριτή διαχωριστική γραμμή.
Η διαχωριστική γραμμή αφορά ανθρώπους που διαθέτουν συνείδηση, και εκείνους που τη… στερούνται. Και η καθημερινή τριβή με την εξωστρέφεια και τη διάχυση απόψεων και επιθυμιών, λειτουργεί ως μεγάλος επιταχυντής, προκειμένου το σχετικό συμπέρασμα να έχει ασφάλεια επιβεβαίωσης.
Η συνείδηση δεν κληρονομείται. Είτε τη διαθέτει κάποιος, είτε όχι…
Η (συν)ενοχή των «απόντων»
Σε αυτό το εθνικό «αντάμωμα», που αποτελεί η τραγωδία των Τεμπών και η συνάντηση ανθρώπων από διαφορετικές αφετηρίες, πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις, ιδεολογικές κληρονομιές και συμπεριφορικές νοοτροπίες, μετριούνται αναπόφευκτα και οι «απόντες».
Εκείνοι οι οποίοι επιλέγουν τη βολική σιωπή, για να αποφύγουν την ενσυνείδητη συνάντηση με το πεπρωμένο τους, και τις απαιτήσεις που έχει το τελευταίο από τους κομιστές της διαδρομής του.
Όπως συμβαίνει με τις εκλογικές αναμετρήσεις, και… τη ζωή ευρύτερα, η αποχή συνιστά (συν)ενοχή. Και για ένα τόσο εμβληματικό ζήτημα, όπως είναι το ηθικό διακύβευμα της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, οι σιωπηλοί «ένοχοι» θα κριθούν από την Ιστορία. Και τη συνείδησή της.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 2 Μαρτίου 2025
