Της Μαριάννας Μπιτσάνη
Φοιτήτρια Νομικής Σχολής
Ο ορισμός της λέξης «ειρήνη» στο λεξικό περιλαμβάνει προτάσεις όπως «επίλυση διαφορών μεταξύ λαών και εθνών» χωρίς τη χρήση όπλων» και «αποκλεισμός κάθε είδους συγκρούσεων».
Διαβάζοντας μία τέτοια εξήγηση μοιάζει αδαής ο χαρακτηρισμός της κατάστασης στον κόσμο μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ως ειρηνικής: Τρομοκρατικές επιθέσεις, προσφυγικά κύματα, εκμετάλλευση χρησιμοποιούνται ως λεζάντες σε λαμπερές φωτογραφίες οικονομικής ρευστότητας, κοινωνικών παροχών και τεχνολογικής εξέλιξης απλώς και μόνο επειδή δεν πέφτουν καθημερινά βόμβες.
Η επίσημη κήρυξη πολέμου μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, με αποτέλεσμα την ύπαρξη θυμάτων, βομβαρδισμών, μαζικού πανικού και το φύτεμα του σπόρου μίας ενεργειακής κόντρας εξουσίας, δε μας προσφέρει καν την άνεση να προσποιούμαστε.
Το βίντεο ενός πατέρα να αποχαιρετά κλαίγοντας την κόρη του, καθώς αυτή ετοιμάζεται να αναχωρίσει για ένα ασφαλέστερο σημείο γεννά δάκρυα την ίδια στιγμή που οι εικόνα ενός ζευγαριού που φορά τις σημαίες της Ουκρανίας και της Ρωσίας αντίστοιχα δημιουργεί μία αδύναμη αίσθηση ελπίδας, όχι τόσο για την εκλογίκευση των πολιτικών ηγετών όσο για την ύπαρξη ανθρωπιάς.
Μας υπενθυμίζει ότι παρακολουθούμε μία παράσταση κουκλοθέατρου στα βελούδινα καθίσματά μας, σχολιάζοντας την ενδυμασία και την κακή συμπεριφορά του μπροστινού μας και αγνοώντας την εξέλιξη του έργου για να κοιτάξουμε τις νέες τάσεις, μέχρι τα φώτα να ανάψουν σηματοδοτώντας τη λήξη της παράστασης, οπότε και συνειδητοποιούμε ότι οι κούκλες φορούσαν και μπλε και κόκκινο και πράσινο και μαύρο και ότι μάλλον το έργο ήταν ενδιαφέρον αλλά δε θυμόμαστε πια ούτε μία λέξη.
Οι θάνατοι, ο φόβος, η απελπισία, ο θυμός ωστόσο, γίνονται βελόνες που τρυπούν ανελέητα το σώμα και την ψυχή και ακολουθεί μία έντονη αίσθηση ανημποριάς: Τί μπορώ να κάνω; Τί θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα; Μα γιατί δεν καταλαβαίνουν; Άνθρωποι από όλο τον κόσμο θέτουν παρόμοια ερωτήματα στα πρόσωπα που κυβερνούν διερωτώμενοι άλλοι από καταφύγια υπό τον ήχο σειρήνων άλλοι από την αμφισβητούμενη ασφάλεια των σπιτιών τους πώς είναι δυνατόν το πιο «έλλογο» ον στον πλανήτη να θέλει να ξεχάσει ότι μία βόμβα σκοτώνει.
Ο πολιτικός φιλόσοφος Τόμας Χομπς είχε γράψει ότι η αρμονική διαβίωση μεταξύ των ανθρώπων είναι εφικτή μόνο αν οι ζωώδεις συνήθειες και συμπεριφορές τους υποταχθούν σε μία φωτισμένη βούληση που θα τους καθοδηγεί, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα με την Οκτωβριανή Επανάσταση ανατράπηκε η οπισθοδρομική διακυβέρνηση της «μόνης βούλησης» για να αντικατασταθεί τα επόμενα χρόνια από ένα νέο είδος καταπίεσης, αυτό των λίγων που πρέσβευαν αρχικά τις αξίες των πολλών.
Προκύπτει, λοιπόν, η ερώτηση αν υπάρχει έστω και ένα πολίτευμα, μία νοοτροπία, ένα μοντέλο το οποίο να μην ξεκινά από τη σοφή ρήση «χωρίς σπασμένα αβγά δεν κάνεις ομελέτα». Ένας τρόπος διοίκησης που να μην είναι πρόθυμος να απωλέσει κάθε αίσθηση ηθικής και νόμου μπροστά σε μία ιμπεριαλιστική εκστρατεία αύξησης κερδών. Ένας οργανισμός προστασίας που δεν απαντά σε μία πολεμική κρίση με μία ουδέτερη παράκληση παύσης της.
Ερώτημα ρητορικό που, ωστόσο, ξεκινά από τη σκέψη ότι τα χαλασμένα αβγά δημιουργούν χαλασμένες ομελέτες.
