Μια αλήθεια βιωματική, σιωπηλή και προσωπική, η οποία σεργιανίζει στο μυαλό και την καρδιά ενός ανθρώπου ως διαβατήριο διαδρομής για ένα ταξίδι περισσότερο ενδιαφέρον, φωτεινό και γαλήνιο. Με το φως να μην χάνεται ποτέ, ή έστω συγκυριακά, και να λειτουργεί ως ταυτότητα αυτοπεποίθησης για την κατάληξη της διαδρομής, σε ένα λιμάνι που δεν ταυτίζεται απαραίτητα με εκείνο στο οποίο ξεκινήσαμε να φτάσουμε.
Τι ενώνει, αλήθεια τους ανθρώπους, περισσότερο από τις ιστορίες; Τίποτα… Τις ιστορίες με τις οποίες μπορεί κάποιος να ταυτιστεί, να συγκινηθεί, να παρακινηθεί να αναθεωρήσει οπτικές της ζωής του. Να καθρεφτίσει στο σενάριο εμπειρίας του πρωταγωνιστή, στιγμές της δικής του προσωπικής διαδρομής. Στην αγγλική γλώσσα, την όχι και τόσο πλούσια, η εμπειρία λέγεται «engagement».
Η πένθιμη ανάμνηση της απώλειας του τεράστιου Ντιέγκο (Μαραντόνα), στις 25 Νοεμβρίου του 2020, είναι μια καλή αφορμή για να επαναπροσδιορίσουμε τις επίμονες προτεραιότητες των κοινωνιών, ακόμη και σε εποχές ακραίας αβεβαιότητας και ανασφάλειας, όπως η τρέχουσα με την τραυματική πανδημία του κορονοϊού.
Η απώλεια ενός τέτοιου μύθου, αρκούσε για να σταματήσει ο τροχός της Ιστορίας. Να κοντοσταθεί και να του αφιερώσει μια βαθιά, ευγνωμονούσα υπόκλιση. Να κυριαρχήσει ως κεντρική είδηση παντού στον πλανήτη, με τη θλιβερή εξαίρεση κάποιων ελληνικών τηλεοπτικών ΜΜΕ, παραδομένων στην παρακμή και την πτώση της αποστασιοποίησης από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η θύελλα συγκίνησης για τον γήινο «βασιλιά» του μαζικότερου των αθλημάτων, ενισχύθηκε και από το φυσικό πλεονέκτημα που προσφέρουν σε τέτοιες περιπτώσεις τα social media. Άναρχα, ασυγκράτητα, κυρίαρχα, όπως ακριβώς ήταν και ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ασταμάτητος και ανίκητος.
Η περίπτωση Μαραντόνα προσφέρει ένα πλήρες και συμπερασματικά αλεξίσφαιρο “case study” ηγεμονίας. Για να ταξιδεύει στην αιωνιότητα το (μικρό) όνομά σου, χωρίς κανείς να αμφιβάλλει για τον φορέα της ταυτότητας, πρέπει να έχεις αποτυπωθεί στην καρδιά των ανθρώπων. Των μαζών. Πασών των γενεών.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα το πέτυχε, μεταξύ άλλων μέσα από τις εκκωφαντικές ατέλειες του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του. Ένας «μύθος», τον οποίο μπορούσε ο καθένας να αγγίξει, επειδή έβλεπε σε εκείνον πτυχές του εαυτού του, από εκείνες που όλοι πασχίζουμε να παρκάρουμε στη σκιά του φωτός. Δεν τις έκρυψε, μας τις προσέφερε απλόχερα. Μια σπάνια αυθεντικότητα, που σε συνδυασμό με την υπεράσπιση των μη προνομιούχων, των περιφρονημένων και αδικημένων, εκείνων που στη ζωή τους συναντήθηκαν ελάχιστες φορές με την κοινωνική δικαιοσύνη, του έδωσε μυθική διάσταση.
Αυτή την άβολη, αλλά τόσο αυταπόδεικτη αλήθεια, αδυνατούν να κατανοήσουν πολιτικοί, παράγοντες και δημοσιολογούντες, οι οποίοι έχουν ως πυρηνικό σημείο αναφοράς τη… γυάλα. Μακριά και πέρα από την κοινωνία. Περιστασιακοί. Περαστικοί από τις ιστορικές διαδρομές εθνών, λαών και κοινωνιών.
Του Μάνου Οικονομίδη
