Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η εικόνα ήταν σουρεαλιστική. Αργά το βράδυ της Κυριακής ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης μετέβη στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου για τα νικητήρια. Πήρε το μικρόφωνο στα χέρια του και ευχαρίστησε καταρχάς για τη νίκη του την οικογένειά του: τον πατέρα του Θεόδωρο, τη μητέρα του Λία και τον αδελφό του Στέλιο. Αμέσως μετά ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει την «προσωπική του οικογένεια», όπως την αποκάλεσε: τον σύντροφο του Τάιλερ και τη σκυλίτσα του Φάρλι.
Ο κύριος Κασσελάκης δήλωσε με αφορμή όσα «κατά λάθος» είπε για την Κύπρο και το «κρατίδιο το δικό τους» ότι μαθαίνει γρήγορα ελληνικά και ότι εντός δύο μηνών θα έχει μάθει τη σημασία όλων των λέξεων. Με βάση αυτή του τη διαβεβαίωση είμαστε βέβαιοι ότι θα μάθει σύντομα την ετυμολογική σημασία της ιεράς λέξεως «οικογένεια», η οποία συντίθεται από τις λέξεις «οίκος» και «γένος». Ο κύριος Κασσελάκης γεννήθηκε μέσα σε μια κλασική πυρηνική οικογένεια με μία εκ πρώτης όψεως γλυκύτατη μητέρα και έναν παρεμβατικό κατά τα φαινόμενα πατέρα, οι οποίοι τεκνοποίησαν και έφεραν στη ζωή τον ίδιο και τον αδελφό του Στέλιο.
Το νέο παγκοσμιοποιημένο πρότυπο που λανσάρει ο ίδιος ποιο γένος, άραγε, και ποιο έθνος των Ελλήνων ανανεώνει; Ακόμα και αν ήθελε να εφαρμοσθεί το αμφισβητούμενο μέτρο της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, με το οποίο διαφωνούμε ριζικά, θα μπορούσε σε περίπτωση καθολικής αποδοχής της «προσωπικής οικογένειας» που ονειρεύεται ο κύριος Κασσελάκης να αναπληρωθούν οι απώλειες που καταγράφονται την τελευταία δεκαετία σε γεννήσεις; Η απάντηση είναι καταφανώς «όχι».
Οσα αποκαλύφθηκαν για το εμπόριο βρεφών από μισθοδοτούμενες παρένθετες μητέρες που κυοφορούσαν αντί 10.000 ευρώ τέκνα αγνώστου δότη και για λογαριασμό ΛΟΑΤΚΙ «οικογενειών» συνιστούν βαριά προσβολή για τον πολιτισμό μας. Σήμερα η μάχη που δίδεται στην πατρίδα μας δεδομένων των ορίων οικονομικής διαβίωσης είναι να πείθονται τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα παιδί. Και έρχεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να διαφημίσει ως «πρότυπο οικογένειας» εκείνη όπου το παιδί αντικαθίσταται από μία συμπαθέστατη κατά τα λοιπά σκυλίτσα;
Η «Λία», που λογικά ονειρεύεται για εγγόνι η μητέρα του κυρίου Κασσελάκη, είναι εν προκειμένω… η Φάρλι; Αν καταλάβαμε επίσης σωστά, κατά τον κύριο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης δύο άνδρες και ένα σκυλί συνιστούν ανθρώπους που προέρχονται από το ίδιο «γένος»; Λυπούμεθα, αλλά τα πράγματα είναι σοβαρά και καθόλου αστεία. Είμαστε η χώρα με τον χαμηλότερο ρυθμό αναπαραγωγής πληθυσμού στην Ευρώπη και έναν από τους χαμηλότερους παγκοσμίως. Ενώ το όριο σταθερότητος αναπαραγωγής είναι 2,1 παιδιά ανά γυναίκα, στην Ελλάδα είναι 1,3. Ενώ το 2010 κατεγράφησαν 114.766 γεννήσεις έναντι 109.084 θανάτων, δέκα χρόνια αργότερα κατεγράφησαν 84.717 γεννήσεις έναντι 131.084 θανάτων.
Βεβαίως αντιλαμβανόμαστε: Στον νέο παγκοσμιοποιημένο κόσμο οι επιθυμίες έχουν προτεραιότητα έναντι των κοινωνιών. Τα άτομα υπερέχουν των κοινωνιών. Γι’ αυτό άλλωστε και η παρούσα κυβέρνηση, έρμαιο των επιθυμιών, κάνει ό,τι περνά από το χέρι της τέσσερα χρόνια τώρα να μας προετοιμάσει για αυτό το πρότυπο οικογένειας μέσα από το μετρό, τις στάσεις των λεωφορείων, τα γραμματόσημα, το βάψιμο σχολείων στα χρώματα της κοινότητας κ.λπ. Και, βεβαίως, με τη νομοθέτηση του γάμου που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Ο κύριος Κασσελάκης (ο οποίος, σύμφωνα με εμβληματικό βουλευτή της αντιπολίτευσης, «θα αποδειχθεί ο ιδανικός δολοφόνος των ανδρών και των γυναικών», υπό την έννοια ότι εθίζει στην απαξίωση του παραδοσιακού προτύπου) δεν έπεσε, λοιπόν, από τον ουρανό. Ηταν εύφορο το έδαφος.
Κάτι που επιτείνεται από το γεγονός ότι όλοι όσοι οργάνωναν στο παρελθόν τον δημόσιο διάλογο γύρω από τις παραδοσιακές δυτικές αξίες (Εκκλησίες, πολιτικά κόμματα, ιδεολογίες, διανοούμενοι) σταδιακά καταρρέουν. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο για το οποίο δεν ευθύνεται ακριβώς μόνον ο κύριος Κασσελάκης: Πίσω από την οργανωμένη απόπειρα επιβολής αυτής της οικογένειας και αυτού του προτύπου ως κανονικού δεν κρύβεται ούτε η αγωνία για την ελευθερία ούτε ο αγώνας για τον σεβασμό των ταυτοτήτων των μειονοτήτων. Θα έπρεπε να είναι πολύ ιδεολογικά γαλαντόμος ο καπιταλισμός για να υιοθετήσει χωρίς κανένα ιδιαίτερο συμφέρον την παλιά ατζέντα της Αριστεράς για τις μειονότητες.
Ο καπιταλισμός έγινε «αριστερός» και έκλεψε την ατζέντα από τα κόμματα αυτά γιατί η «προσωπική οικογένεια» και η αναγνώριση της «διαφορετικότητας» είναι κερδοφόρος. Η Γαλλίδα δημοσιογράφος της «Le Figaro» Anne De Gouigne αποκαλύπτει στο βιβλίο της «Ο Woke καπιταλισμός» (εκδόσεις Λιβάνη) μία εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse, η οποία χαρακτηρίζει από πλευράς κατανάλωσης τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα τρίτη ή τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, Καθώς τα μέλη της ξοδεύουν πολλά για ταξίδια, ένδυση, καλλυντικά, θεάματα, δώρα (θυμηθείτε την ελληνική διαφήμιση της Pantene).
Η «προσωπική οικογένεια» δεν αποτιμάται σε «αξίες» αλλά σε «ευρώ». Γράφει η έκθεση: «Θεωρώντας ότι ένα 5% έως 10% του πλανήτη είναι ΛΟΑΤΚΙ+ και ότι οι καταναλωτές ΛΟΑΤΚΙ+ έχουν παρόμοιες καταναλωτικές συνήθειες με τους μη ΛΟΑΤΚΙ, η αγοραστική δύναμη των ΛΟΑΤΚΙ+ αντιπροσωπεύει περίπου από 2,7 έως 5,6 δισ. δολάρια της ομάδας G20. Αν ήταν οικονομία, θα ήταν τρίτη ή τέταρτη στον κόσμο» (σελ. 92).
Αλλες έρευνες υποστηρίζουν ότι αυτές οι «οικογένειες» ξοδεύουν τα διπλάσια από την παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια. Σύμφωνα με την ίδια συγγραφέα, εσκεμμένα «η έννοια της διαφορετικότητας αντικαθιστά την έννοια της ισότητας» Διότι «η νέα εμμονή με τη διαφορετικότητα φύτεψε τους όρους ενός φυλετικού καπιταλισμού. (…) Τα τελευταία τριάντα χρόνια σε χώρες όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς οι ανισότητες γίνονται όλο και περισσότερο φανερές, οικονομικά μιλώντας. Και όσο διευρύνονται οι ανισότητες τόσο οι εν λόγω χώρες επικεντρώνονται στη διαφορετικότητα». Κοινώς: Οι επιχειρήσεις αντί για ανταγωνιστικούς μισθούς χαρίζουν στους ΛΟΑΤΚΙ εργαζομένους τους… υπερηφάνεια!
Το ερώτημα για να επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς είναι: Στον βαθμό που ισχύουν όλα αυτά απολύτως, ποιος είναι ο ρόλος του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πατρίδα μας; Να υπηρετούν την επιβολή της διαφορετικότητας στο όνομα της κερδοφορίας του νέου αριστερού καπιταλισμού των «ταυτοτήτων» ή να σκέφτονται, μεταξύ άλλων, τη μακροπρόθεσμη ανάταξη και αναζωογόνηση του έθνους; Με τη σταυροφορία τους αμφότεροι μέχρι στιγμής σε ένα αποτέλεσμα κατατείνουν: να μειώνεται ο πληθυσμός των ανθρώπων στην πατρίδα μας και να αυξάνεται ραγδαίως ο αριθμός των γλυκύτατων και συμπαθέστατων κατά τα λοιπά τετραπόδων. Ωστόσο η αλήθεια είναι μία: Οι κοινότητες δεν είναι έθνη και οι σημαίες τους δεν είναι εθνικά σύμβολα.
