Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Κύρτσος διεγράφη από τη Ν.Δ. επειδή τόλμησε να συγκρίνει το κράτος δικαίου της Ελλάδος με τα αντίστοιχα της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, τα οποία προφανώς και ελέγχονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα θεσμικά όργανά της για την έλλειψη σεβασμού και προσήλωσης προς τις αρχές της και τους κανόνες δικαίου της.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι μόλις προσφάτως η Κομισιόν αποφάσισε σε εκτέλεση απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να περικόψει τεράστια κονδύλια από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, τα οποία προορίζονταν για την Πολωνία, εξαιτίας των αλλαγών που η κυβέρνησή της έκανε στο δικαστικό σύστημα της χώρας.
Μέχρι πρόσφατα, λοιπόν, η Πολωνία στον εσωτερικό μας πολιτικό διάλογο ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν. Μαζί με την Ουγγαρία. Οχι λίγες φορές οι πολιτικοί μας αρχηγοί την ανέφεραν αρνητικά στις ομιλίες τους στο εθνικό μας Κοινοβούλιο. Ολα κι όλα! Οταν κάποιοι θεωρούμε ότι παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κοινοτικού Δικαίου, εμείς είμαστε σταθερά απέναντί τους. Εως και ευρωβουλευτή διαγράφουμε.
Μία άλλη αποσυνάγωγος χώρα στην πατρίδα μας την τελευταία επταετία είναι η Βενεζουέλα του Μαδούρο. Τόνοι μελάνης χύθηκαν από το 2015 έως σήμερα για να στιγματιστεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο η πολιτική σχέση που φέρεται ότι είχε ο ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του Αλέκου Αλαβάνου, ακόμη έως και σήμερα, με το καθεστώς αυτής της λατινοαμερικανικής Δημοκρατίας. Ο θεός να την κάνει δημοκρατία! Δημοκρατίας, όμως, που τυχαίνει να είναι και πετρελαιοπαραγωγός χώρα.
Η πολιτική αντιπαράθεση έφτασε κάποια στιγμή σε τέτοιο σημείο, ώστε γνωστά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που υπερθεματίζουν σε κάθε αίτημα που έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ζήτησαν με ένταση τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής ώστε να διερευνηθούν οι τυχόν απευθείας οικονομικές σχέσεις και δοσοληψίες κορυφαίων υπουργών της Αριστεράς με το καθεστώς του δικτάτορα Μαδούρο, ο οποίος έχει αφήσει τον λαό του στη μοίρα του και στη φτώχεια του.
Και εδώ ο φιλελεύθερος λόγος ήταν ασυμβίβαστος και δεν έκανε εκπτώσεις σε ό,τι αφορά το κράτος δικαίου και το πολιτισμικό χάος που χωρίζει τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό από τον αντιδημοκρατικό, τάχα μου, σοσιαλισμό. Τολμώ μάλιστα να σας εκμυστηρευτώ και κάτι: Ανώτατη πηγή της Νέας Δημοκρατίας μού εκμυστηρεύτηκε παραμονές των εκλογών του 2019 ότι μετά τις αποκαλύψεις για τις σχέσεις των Ισπανών Ποδέμος με το καθεστώς του Μαδούρο τα στόματα σιγά σιγά άρχισαν να ανοίγουν και σύντομα θα φτάσουν στα έργα και τις ημέρες των στελεχών της Αριστεράς στην Ελλάδα. Είπαμε! Με το κράτος δικαίου δεν κάνουμε εκπτώσεις!
Προς επίρρωσιν της βούλησης της Νέας Δημοκρατίας να πάρει σαφείς αποστάσεις από καθεστώτα που απέχουν πολύ από τον σεβασμό στη δημοκρατική αρχή αμέσως μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αναγνώρισε ως πρόεδρο της Βενεζουέλας τον εκλεκτό της Δύσης Γκουαϊδό. Και ύστερα ήρθε ο πόλεμος. Και πήγαν όλα περίπατο. Και το κράτος, και το δίκαιο, και ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα πάντα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Με 2.000.000 πρόσφυγες στην έξοδο της Ουκρανίας προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα ξαφνικά ο Πολωνός πρωθυπουργός έγινε ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο.
Και η χώρα του, μία χώρα-κλειδί για τη συμμαχία και για τον πόλεμο. Τα παλαιά ξεχάστηκαν αμέσως. Και από τα Βερολίνα και από τα Παρίσια. Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μπλίνκεν επισκέφθηκε τη χώρα του μετά φανών και λαμπάδων, ενώ το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη, από εκεί που τον είχαν στήσει στη γωνία και τον διέσυραν και αυτόν και τον πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου σε ολόκληρη την ήπειρο, τώρα τους παρακαλάνε να δανείσουν μαχητικά αεροσκάφη παλαιάς τεχνολογίας στην παραπαίουσα ουκρανική πολεμική αεροπορία.
Τα περί κράτους δικαίου; Σφουγγάρι, όπως θα έλεγε προσφυώς και ο Αντώνης Σαμαράς. Ο πόλεμος ξέπλυνε μία χώρα, που ήταν στο στόχαστρο των Ευρωπαίων ως αυταρχική, σε δημοκρατική και φιλελεύθερη. Και βεβαίως η Ελλάς, η δική μας Ελλάς, έστειλε τον οπλισμό της προς τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας μέσω του εδάφους της Πολωνίας. Οσον αφορά τη Βενεζουέλα; Εδώ κι αν φτάσαμε στο σημείο της κωμωδίας. Να διαβάζουμε ανταποκρίσεις από την Αμερική ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν εκλιπαρεί πετρέλαιο από τον άλλοτε μισητό δικτάτορα Μαδούρο προκειμένου να έχει την ευκαιρία να επιβάλει εμπάργκο στις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Οπως και να το κάνουμε, η Δύση έχει αρχές τις οποίες τηρεί και από τις οποίες δεν αφίσταται ποτέ! Οταν βρίσκεται απέναντι σε κράτη που παραβιάζουν διεθνείς συνθήκες και τις αρχές του κράτους δικαίου, είναι αυστηρότατη! Δεν αλλάζει ποτέ γνώμη. Δεν έχω μάλιστα αμφιβολία για το εξής: Αν τυχόν η Αμερική αποφασίσει να προχωρήσει στο εμπάργκο κατά του ρωσικού πετρελαίου και προμηθευθεί πράγματι πετρέλαιο από τον Μαδούρο, τότε κι εμείς ως Ελλάς δεν θα έχουμε καμία αναστολή να κάνουμε συναλλαγή μαζί του για να μειώσουμε την εξάρτησή μας από τη Μόσχα. Πώς το είχε πει ο Αντώνης Σαμαράς; Σφουγγάρι!
Και ένα υστερόγραφο: Από προχθές το βράδυ τηλεοπτικός σταθμός στην Ελλάδα μεταδίδει το σίριαλ που αποτέλεσε τον βατήρα της πολιτικής εκτόξευσης του Ζελένσκι από ηθοποιό σε αρχηγό κράτους. Όμως ο μικροκαμωμένος αλλά με τσαγανό Ζελένσκι εμφανίζεται στην κούρσα προς τις προεδρικές εκλογές ως αουτσάιντερ, εκφωνώντας έναν φιλιππικό εναντίον των πολιτικών της χώρας του που κατά την οργίλη άποψή του κλέβουν, κλέβουν, κλέβουν!
Τονίζει μάλιστα ότι στους πολιτικούς δεν αρέσει η Ιστορία αλλά τα μαθηματικά, διότι αυτά τους είναι πιο χρήσιμα για να υπολογίζουν τον πολλαπλασιασμό της περιουσίας τους. Είναι σίγουροι όσοι πήραν την απόφαση να προβληθεί το σίριαλ στην Ελλάδα ότι, εκτός από συμπάθεια προς τον πρόεδρο της Ουκρανίας, δεν δημιουργεί και άλλους συνειρμούς για την εσωτερική μας πολιτική σκηνή στην Ελλάδα; Μήπως δηλαδή το σίριαλ αυτό δημιουργήσει και κλώνους του Ζελένσκι στην Ελλάδα, αλλά και νέα πολιτική τάση απόρριψης της πολιτικής;
