Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Κλέβω χρόνο αυτές τις μέρες μεταξύ των υποχρεώσεων για την έκδοση της «δημοκρατίας», της «Εστίας» και της «Θεσσαλονίκης» και διαβάζω εκ παραλλήλου δύο έξοχα βιβλία τα οποία σας προτρέπω να δωρίσετε σε οικεία σας πρόσωπα: Το «Υπόθεση Στάλιν» του εξαιρετικού Βρετανού συγγραφέα Τζάιλς Μίλτον, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας του φίλου Γιάννη Κωνστανταρόπουλου, και το «Κρίση του δημοκρατικού καπιταλισμού» του Μάρτιν Γουλφ των «Financial Times», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Ο πρώτος, ο Μίλτον, ο οποίος εμφανίστηκε στην Ελλάδα με τον «Χαμένο Παράδεισο» και μας αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής Καταστροφής, συγγράφει για να συνθέτει εποχές επί τη βάσει των πηγών. Έχω δε εδραία την υποψία ότι αξιοποιεί με άδεια και τα αρχεία του Foreign Office. Και γι’ αυτό οι αποκαλύψεις του έχουν αυξημένη εγκυρότητα. Ποιος θα το έλεγε ότι οι εκδότες που στα νιάτα τους ήταν ηγετικά στελέχη του αριστερού φοιτητικού κινήματος θα εξέδιδαν στην ώριμη ηλικία τους βιβλία που απομυθοποιούν τον… Στάλιν. Που τον εμφανίζουν πλήρως εφησυχασμένο για την πιθανότητα γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ και διαρκώς απορρίπτοντα τα σημάδια και τις προειδοποιήσεις ότι αυτή επίκειται. Ακόμα και όταν εξεδηλώθη, δεν ήθελε να το πιστέψει και μιλούσε για «προβοκάτσια περιορισμένης έκτασης». Είχε αποκοιμηθεί αποδεχόμενος πλήρως τη θεωρία του κατευνασμού. Την οποία στη Μεγάλη Βρετανία ο Τσόρτσιλ είχε απορρίψει στο πρόσωπο του Τσάμπερλεν.
Ο δεύτερος, ο Γουλφ, βαθύς γνώστης της οικονομίας της αγοράς και του καπιταλιστικού συστήματος, είναι ο πρώτος συστημικός που θέτει με ένταση το πρόβλημα της ποιότητας της δυτικής δημοκρατίας στον 21ο αιώνα.
Η ανάγνωση αυτών των δύο βιβλίων γίνεται σε συγκεκριμένο γεωπολιτικό, εθνικό και ιδεολογικό περιβάλλον. Το κατεστημένο του Βερολίνου επιχειρεί να εμφανίσει τον ακραίο ισλαμιστή που θέρισε ζωές στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Μαγδεμβούργου ως δήθεν ακροδεξιό αντιισλαμιστή. Ενώ το μιντιακό του κατεστημένο χαρακτήρισε συγκέντρωση… μίσους τις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις χιλιάδων προτεσταντών Γερμανών εναντίον όλων όσοι επιβουλεύονται την ειρήνη και την κοινωνική ομαλότητα στο έδαφος αυτής της μεγάλης χώρας.
Κατευνασμός!
Η Γερμανία «καίγεται», αλλά το κατεστημένο της προκρίνει τον κατευνασμό. Κάποιοι τη δολοφονούν κι εκείνο τους πετά άνθη. Κάποιοι είναι άρρωστοι εναντίον της κι αυτό χαρακτηρίζει άρρωστους τους… υπηκόους της. Χέρια ψηλά! Στη Συρία ο στρατός έχει υποκύψει στον Ερντογάν και ετοιμάζεται να επιτεθεί στους Κούρδους, ενώ ο Τούρκος ηγέτης αφήνει να φανεί το όνειρό του για την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ. Αλλά και εδώ στην Αθήνα κατευνασμός.
Όταν προ δύο ετών ο τότε ψευτομουφτής Ξάνθης Μετέ (δεν ζει πια) ανάρτησε αφίσα στο διαδίκτυο που αναπαρήγε το όνειρο του Ερντογάν για τα Ιεροσόλυμα, αθωώθηκε από την ελληνική ∆ικαιοσύνη. ∆εν έγινε και… τίποτα! Ύπνος! Στα Ιεροσόλυμα έχουμε Πατριαρχείο και Άγιο Φως, έχουμε Ορθοδοξία, έχουμε ρόλο. Κάποιος να τους το πει.
Στην Αμερική αποκαλύπτεται ότι από την πρώτη μέρα της εκλογής του το 2021 ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε τεθεί κατ’ ουσίαν υπό δικαστική αντίληψη γιατί τα είχε χαμένα. Ο πλανήτης κυβερνήθηκε τέσσερα χρόνια από έναν άνθρωπο που ήταν στα πρόθυρα της άνοιας. Και το μαθαίνει τώρα! ∆ημοκρατία! Ενώ στη Σλοβακία ο πρωθυπουργός αποκάλυψε ότι ο Ζελένσκι επιχείρησε να τον δωροδοκήσει με 500 εκατομμύρια ευρώ για να υποστηρίξει το αίτημα της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ. ∆ημοκρατία! Εδώ στην πατρίδα μας, τέλος, κάποιοι προσπάθησαν να λογοκρίνουν το βίντεο ενός youtuber καθηγητή του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης γιατί αποκάλυπτε τις τριγωνικές συναλλαγές της διαπλοκής μεταξύ κυβέρνησης, τραπεζών και μέσων ενημέρωσης, αν και δεν αναφερόταν σε αυτό ούτε ένα όνομα. Ιδού γιατί η δημοκρατία έχει πρόβλημα στη δύση. ∆ιότι φθείρεται και διαφθείρεται. Και τέλος: ∆ιαβάζω άρθρα καθηγητών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας τα οποία εγκαλούν την κυβέρνηση γιατί δεν εφαρμόζει τη Συνθήκη των Πρεσπών. Γιατί δεν αναγνωρίζει τη… μακεδονική γλώσσα. Κι όλα αυτά την ώρα που η Βουλή, χωρίς να σηκωθεί από το έδρανο του και να διαμαρτυρηθεί ούτε ένας ούτε μία βουλευτής της Νέας ∆ημοκρατίας, διαγράφει από την αποστολή των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών τον όρο «εθνικό συμφέρον»! Επιστρέφω στο βιβλίο για τον Στάλιν και στη μέθη του για τον κατευνασμό, για να διατρέξω μέσω αυτού την τρέχουσα επικαιρότητα. Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.
Θα ήταν πολύ εύκολο να επισημάνω ότι τελικά δεν υποτίμησε τα σημάδια μόνο ο Ιωαννίδης όταν επίκειτο η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μας αποδεικνύει ότι τα υποτίμησε και ο «μέγας» Στάλιν, ο οποίος προηγήθηκε και τελικώς διεσώθη εξαιτίας της συμμαχίας που του προσέφερε ο Τσόρτσιλ. Αλλά αυτά αφορούν το παρελθόν, δεν αφορούν το παρόν και το μέλλον. Κι εμείς είμαστε εδώ στο παρόν και διαχειριζόμαστε το μέλλον έχοντας διανύσει ήδη το ¼ του 21ου αιώνα. Όχι για να κάνουμε ανάγνωση του παρελθόντος!
Τα σημάδια του αναθεωρητισμού, ο οποίος δεν συναντάται μόνο στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας, υπάρχουν εδώ και μας φωνάζουν με ένταση. Αλλά εμείς τα αγνοούμε. Και μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό, πρέπει να υπογραμμιστεί πλέον, έχουν οι 156 βουλευτές της Νέας ∆ημοκρατίας, οι οποίοι σιωπούν ακόμα και στα εξοργιστικά προφανή. Πιστεύουμε αμέριμνοι ότι η διδασκαλία της λεγόμενης μακεδονικής γλώσσας στη μία και μόνη ελληνική Μακεδονία, η αναγνώριση της δήθεν τουρκικής μειονότητας, η αναγνώριση δικαιωμάτων στην αλβανική κοινότητα είναι μία άσκηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καλείται να λύσει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Αλλά όποιος στρέψει λίγο το κεφάλι και γυρίσει στο παρελθόν θα διαπιστώσει ότι πριν από το 1912 και προς τα πίσω κάποιοι θεωρούσαν τη Μακεδονία μας επικράτεια Τούρκων, Βουλγάρων, Αλβανών, «Μακεδόνων» και άλλων μειονοτήτων. ∆εν είναι αμιγής άσκηση ∆ιεθνούς ∆ικαίου σε αυτόν τον τόπο λοιπόν τα ονόματα, οι γλώσσες και οι φερόμενες εθνικές ταυτότητες. Είναι σφαίρες κατά της ύπαρξής μας. Είναι όχημα αλυτρωτικών ονείρων.
Μίλτον και Γουλφ
Όσοι στην πατρίδα μας έχουν τη φιλοδοξία να λύσουν μακροχρόνια εθνικά θέματα διά του κατευνασμού και διά των παραχωρήσεων για να εγγραφούν και να κριθούν από την Ιστορία ας ρίξουν μια ματιά, αν έχουν χρόνο, στα βιβλία του Μίλτον και του Γουλφ για τον Στάλιν και τη ∆ύση. Στην Ιστορία θα γραφτούν, δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Το θέμα είναι πώς. Φοβάμαι πως θα απέχει από αυτό που ονειρεύονται. Και μαζί με τον εαυτό τους θα πάρουν και τη χώρα στον λαιμό τους.
Στη δύση του παλαιού χρόνου, στην ανατολή του νέου επανέρχομαι λοιπόν και λέω ότι τόσο οι υπουργοί, ειδικώς αυτοί που προέρχονται από τη Νέα ∆ημοκρατία, όσο και οι 156 βουλευτές της Νέας ∆ημοκρατίας έχουν τεράστια ευθύνη να ξυπνήσουν και να καταλάβουν σε τι συμπράττουν. ∆εν είναι όλα καρέκλα. Αντί να ασχολούνται με τη φιλολογία αν πρέπει να επανεκλεγεί η κυρία Σακελλαροπούλου και για το αν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είπε τη γνώμη του υπέρ της επανεκλογής της ή καθ’ υπόδειξιν (Βαγγέλη, όπως πας, θα έχεις την τύχη του Φαίδωνα Γεωργίτση, σε λίγο θα σε βάλουν να ξυρίσεις και το… μουστάκι!), καλό είναι να συναισθανθούν σε τι καλούνται να συμπράξουν στο νέο έτος.
Για τη Σακελλαρόπουλου δεν μας πέφτει λόγος. Αν θέλει ο Κυριάκος να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, η οποία είναι γεμάτη εκπλήξεις, ας προτείνει και τη Σακελλαροπούλου. Όποιος έχει την ελευθερία έχει και την ευθύνη! Αλλά το κυρίαρχο δεν είναι τα παραπολιτικά της συγκυρίας, όπως η εκλογή του Προέδρου της ∆ημοκρατίας, αλλά η Ελλάδα μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρο διεθνές περιβάλλον των αναθεωρήσεων. Είναι έγκλημα να είμαστε ή να παριστάνουμε τους ξέγνοιαστους. Έχουμε έγνοιες, και μάλιστα μεγάλες.
