Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Όχι ότι δεν το ξέραμε, αλλά καλό είναι και να το εμπεδώνουμε. Στην τελευταία του συνέντευξη στη δημόσια τηλεόραση ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ερωτήθηκε αν η Νέα Δημοκρατία παραμένει κεντροδεξιά παράταξη. Κλήθηκε και πάλι να προσδιορίσει την ιδεολογική της ταυτότητα.
Αν και δι’ ολίγον ο πρωθυπουργός μπήκε στον πειρασμό να παίξει με τον τίτλο της εκπομπής στην οποία έδιδε συνέντευξη («Στο κέντρο» – έως και η ΕΡΤ έχει προσαρμοστεί στη στρατηγική του), στο τέλος έκανε το πολιτικώς ορθόν και υπογράμμισε ότι η Νέα Δημοκρατία παραμένει κεντροδεξιά παράταξη. Το πόσο όμως πιστεύει σε αυτή του τη διακήρυξη φάνηκε στα επόμενα λεπτά της εξόχως ενδιαφέρουσας συνέντευξής του, κατά τη διάρκεια της οποίας, πρώτον, ανέλυσε επί μακρόν τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής ταυτότητας των κεντρώων ψηφοφόρων και, δεύτερον, αιτιολόγησε την απόφασή του να επιλέξει για την επιτροπή σοφών του Συμβουλίου της Ευρώπης τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο.
Είναι προφανές ότι ο όρος «Δεξιά» δεν συναντάται και δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του κύριου Μητσοτάκη παρά μόνον υποκριτικά. Για να μιλήσει για Δεξιά ο κύριος Μητσοτάκης πρέπει απαραιτήτως να υπάρχει δίπλα της και ο όρος «Κέντρο», μόνη της αυτή η λέξη δεν μπορεί να κάνει… καριέρα στα χείλη του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός αφιερώνει χρόνο για να αναλύει τα χαρακτηριστικά των λεγομένων κεντρώων ψηφοφόρων, αλλά όσα χρόνια τον παρακολουθούμε δεν θυμόμαστε να προέβη ποτέ σε αντίστοιχη ανάλυση των χαρακτηριστικών των δεξιών ψηφοφόρων, οι οποίοι άλλωστε θεωρούνται και δεδομένοι. Στην ευαισθησία τους για τη διάσωση της εθνικής ταυτότητας, στην αγάπη τους για τη γλώσσα, τον ελληνικό πολιτισμό και τα γράμματα, στην πίστη τους στην Ορθοδοξία, στη συνέπειά τους για αρχές και αξίες, στην έμπρακτη προσήλωσή τους στην παράδοση, σε όλα όσα εν πάση περιπτώσει αποτελούν την ιδιοσυστασία του δεξιού ψηφοφόρου.
Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος Μητσοτάκης δεν νιώθει άνετα μέσα στη δεξιά ταυτότητα, ούτε και ενδιαφέρεται να την αναλύσει για έναν απλό λόγο: δεν είναι δεξιός ο άνθρωπος. Ποτέ δεν ήταν. Ούτε η οικογένειά του. Αν οι εξελίξεις στην Ενωση Κέντρου το 1965 είχαν λάβει άλλη τροπή, είναι βέβαιον ότι ο πρωθυπουργός σε άλλο σχήμα θα πρωταγωνιστούσε, πάντως όχι στη Νέα Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία κατέστη απλώς, ελλείψει άλλων, το αναγκαίο όχημα για την ικανοποίηση φιλοδοξιών. Αλλά ταύτιση με αυτήν, με τη Δεξιά, με τον κόσμο της, αληθινά δεν υπήρξε ποτέ. Κι αν υπήρξε, ήταν συγκυριακή και οφειλόταν στο συμβόλαιο που υπέγραψε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τους βαρόνους του κόμματος το 1984, όταν εξελέγη στην αρχηγία του κόμματος. Οτι δηλαδή θα επαναφέρει το κόμμα στην εξουσία ως αντι-Ανδρέας και ως ο μόνος που ήξερε καλά πώς να νικήσει τον αιώνιο αντίπαλό του.
Η προοπτική της εξουσίας ένωσε τη δεξιά βάση της Νέας Δημοκρατίας με την οικογένεια Μητσοτάκη. Και το 1989 και το 2019. Με τη διαφορά ότι ο αείμνηστος επίτιμος σεβάστηκε όλους τους πυλώνες του συντηρητισμού και τις αξίες του, είτε αυτές ονομάζονταν οικογένεια είτε εκκλησία είτε πατρίδα. Ακόμα κι αν χρειάστηκε πολλές φορές να εφαρμόσει ως πρωθυπουργός πολιτικές τις οποίες δεν πίστευε απολύτως, όπως στο μακεδονικό. Η διαφορά του Κυριάκου από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη είναι πως 22 ολόκληρα χρόνια μετά θεωρεί πως υπάρχουν οι συνθήκες που του επιτρέπουν να προσπερνά τη δεξιά ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας χωρίς να φοβάται ότι αυτό θα έχει πολιτικό κόστος για εκείνον στην κάλπη. Πλάνη, βεβαίως, αλλά το πιστεύει.
Και, όπως έδειξε στη διάρκεια της συνέντευξής του στην ΕΡΤ, δεν διστάζει και να το εκδηλώνει. Ο πρωθυπουργός, αφού ολοκλήρωσε την ανάλυσή του για τα χαρακτηριστικά του απολύτως απαραίτητου κεντρώου ψηφοφόρου, χωρίς να πει λέξη για τον δεξιό και πατριώτη ψηφοφόρο που αποτελεί, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της GPO, τον κορμό της παράταξης (το 74% της βάσης της Νέας Δημοκρατίας αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιό), άρχισε να αιτιολογεί τα κριτήρια με τα οποία επέλεξε τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο για την επταμελή επιτροπή των σοφών του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Τι περίεργο πράγμα! Κάθε φορά που ο κύριος Μητσοτάκης πρέπει να επιλέξει μια προσωπικότητα για να την προτείνει για μια διεθνή θέση, είτε αυτή ονομάζεται Συμβούλιο της Ευρώπης είτε ΟΟΣΑ, είτε Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είτε Παγκόσμια Τράπεζα είτε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είτε Διεθνές Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είτε προεδρείο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, πάντοτε την προσοχή του κερδίζει το Κέντρο. Ο κύριος Βενιζέλος, η κυρία Διαμαντοπούλου, ο κύριος Μόσιαλος, ο κύριος Μπακόλας, ο κύριος Μασουράκης και άλλοι πολλοί. Η δεξιά παράταξη δεν έχει προσωπικότητες που να ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές Μητσοτάκη για τις διεθνείς θέσεις. Η δεξιά παράταξη, σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, είναι γεμάτη άχρηστους. Η δεξιά παράταξη πάσχει από πολιτική αναπηρία. Η δεξιά παράταξη δεν έχει μυαλά, γι’ αυτό χρειάζεται δανεικά από την αντίπαλη παράταξη.
Δεν συζητώ, βεβαίως, για το τι γίνεται στο εσωτερικό της χώρας. Για το πώς στελεχώνονται η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός. Η Τράπεζα της Ελλάδος, οι ανεξάρτητες Αρχές, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και λοιπά. Ολα τα πρωτοπαλίκαρα του κυρίου Σημίτη και του κυρίου Παπανδρέου βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά, στις οποίες τοποθετήθηκαν με απόφαση του πρωθυπουργού. Κατά βάση, ο κύριος Μητσοτάκης ηγείται πρωτευόντως στελεχών του ΠΑΣΟΚ, δευτερευόντως νεοδημοκρατών. Έχω αρχίσει μάλιστα να πιστεύω ότι είναι τέτοια η αναφυλαξία που νιώθει για τη δεξιά παράταξη ώστε είναι απείρως προτιμότερο γι’ αυτόν να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ και να εξαρτάται από τις ψήφους των σοσιαλιστών βουλευτών, παρά να κυβερνήσει αυτοδύναμος και να εξαρτάται από τις ψήφους των δεξιών νεοδημοκρατών βουλευτών.
Η συγκυβέρνηση δεν είναι λύση ανάγκης γι’ αυτόν, αλλά πρώτη επιλογή προκειμένου να αισθανθεί πολιτικά ασφαλής και άνετος μέσα στο ωραίο κέντρο που φιλοτεχνεί. Οι παλαιοί όμως της παρατάξεως γνωρίζουν ότι το Κέντρο είναι επάγγελμα και οι κεντρώοι περαστικοί από την ευρύτερη παράταξη. Θα παραμείνουν σε αυτήν όσο υπάρχει καρέκλα γι’ αυτούς. Και όσο υπάρχει ηγεσία φιλική προς αυτούς. Μόλις δουν τα δύσκολα, θα αποχωρήσουν με ελαφρά πηδηματάκια. Γι’ αυτό και οι παλαιοί της παρατάξεως περιμένουν. Δεν θα έρθουν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα!
Ας μην αναμένει κανείς, λοιπόν, ότι σε επίπεδο κορυφαίων στελεχών ή και μεσαίων στελεχών θα καταγραφούν σημαντικές αποχωρήσεις πριν από τις εκλογές που έρχονται. Εκτός απροόπτου. Οι αυθεντικοί δεξιοί, οι οποίοι έχουν αίσθηση συλλογικής μοίρας, όταν βλέπουν τον εθνικό κίνδυνο προ των πυλών, βάζουν πάντοτε την πατρίδα τους πάνω από την παράταξη. Παραμένουν δε σε αυτήν, ώστε να αποτρέψουν τον τυχόν συμβιβασμό της παράταξης εις βάρος της πατρίδας! Γι’ αυτό κατά πάσα πιθανότητα και εκτός απροόπτου ο κύριος Μητσοτάκης θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία στην εξουσία. Αυτοί για τους οποίους όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς είναι οι χιλιάδες δεξιοί οι ψηφοφόροι, τους οποίους καθημερινά προσβάλλει με πράξεις, παραλείψεις και επιλογές του ο πρωθυπουργός. Για εκείνους δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς! Διότι εκείνοι δεν υπακούν σε εντολές ακόμη και πολιτικών που αγαπούν, είναι τέτοιο το «ύφασμα».
Το πώς θα αντιδράσουν όλοι αυτοί σε εκλογές απλής αναλογικής είναι κάτι που δεν μπορούν να συλλάβουν τα ραντάρ των δημοσκοπήσεων. Γιατί οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν αισθήματα, είναι μόνο αριθμοί και ερωτήσεις! Και κατά τούτο οι δεξιοί ψηφοφόροι είναι ο αστάθμητος παράγοντας των εκλογών. Η άγνωστη μεταβλητή. Η συμπεριφορά τους διαμορφώθηκε αργά, αλλά σταθερά μέσα στην τριετία, εξαιτίας υπερ-φιλελεύθερων, αντικληρικαλιστικών και αντιδεξιών επιλογών της Νέας Δημοκρατίας, γι’ αυτό ίσως είναι δύσκολο να αλλάξει.
Οι ψηφοφόροι αυτοί μπορεί να αποτελούν το 30% του σκληρού κομματικού πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας και το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει η παράταξη από αυτούς, αν δεν καταλαγιάσει η οργή τους, είναι η αποχή τους από την κάλπη. Εάν δεν βρίσκονται στο οπτικό πεδίο της ηγεσίας Νέας Δημοκρατίας, που αλληθωρίζει διαρκώς προς το επιτήδειο Κέντρο, τότε και εκείνοι δεν έχουν κανέναν λόγο να έχουν στο οπτικό τους πεδίο τη Νέα Δημοκρατία. Ας μην εκπλαγούμε, αν στις κάλπες μάς δείξουν τι σημαίνει Δεξιά.
