Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ακουγα χθες το πρωί σε ραδιοφωνικό σταθμό τον ελπιδοφόρο υφυπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Κώτσηρα να απαντά στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έριξε τρικάκια κατά των φερόμενων βιαστών της Θεσσαλονίκης, και να αναπτύσσει ενοχλημένος την κυβερνητική επιχειρηματολογία για το ζήτημα.
Το βασικότερο επιχείρημα ήταν ότι η Ν.Δ. άλλαξε τον Ποινικό Κώδικα που ψήφισε η Αριστερά το καλοκαίρι του 2019 και αυστηροποίησε τις ποινές για τον ομαδικό βιασμό. Η προηγούμενη νομοθετική ρύθμιση άφηνε στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου να επιβάλλει στους δράστες του ειδεχθούς εγκλήματος την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Με τη νέα ρύθμιση η Δικαιοσύνη δεσμεύεται να επιβάλλει τα ισόβια δεσμά, εάν στο ακροατήριο αποδεικνύεται ο ομαδικός βιασμός.
Αν και η Ν.Δ. απείχε από την ψήφιση του προηγούμενου Ποινικού Κώδικα, δεν τον καταψήφισε, για γνωστούς διαπλεκόμενους λόγους, και το επιχείρημα του κ. υφυπουργού όντως είναι ενδιαφέρον. Πρόκειται όμως για επιχείρημα πολιτικών εντυπώσεων και όχι ουσίας. Δεν αρκεί να νομοθετείς μια αυστηρή διάταξη, ούτε να γεμίζεις τον Ποινικό Κώδικα με επαπειλούμενες ποινές ισοβίων καθείρξεων. Ως Πολιτεία, ως δημόσια Αρχή, οφείλεις να διευκολύνεις και σίγουρα να μην εμποδίζεις τις λοιπές δημόσιες εξουσίες να συλλέγουν όλα τα κρίσιμα αποδεικτικά μέσα που θα βοηθήσουν το δικαστήριο να επιβάλει τα ισόβια δεσμά.
Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση ο ιατροδικαστής έπρεπε να εξετάσει το θύμα από την πρώτη ημέρα που υπέβαλε την καταγγελία στην Αστυνομία, και όχι το θύμα να ψάχνει τρεις μέρες τον ιατροδικαστή. Στην προκειμένη περίπτωση η λήψη αίματος από το θύμα και οι τοξικολογικές εξετάσεις έπρεπε να είχαν γίνει από την πρώτη στιγμή και όχι να περάσει μία εβδομάδα. Στην προκειμένη περίπτωση η Αστυνομία έπρεπε να είχε ελέγξει τη δήλωση που είχε υποβάλει το ξενοδοχείο στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για την άδεια εγκατάστασης καμερών σε εσωτερικούς χώρους και με βάση αυτήν να απαιτήσει από την ιδιοκτησία του τη χορήγηση του οπτικού υλικού. Στην προκειμένη περίπτωση η Αστυνομία όφειλε να έχει κατάσχει από την πρώτη ημέρα τα κινητά και τους υπολογιστές των φερόμενων δραστών, και όχι να αφήσει να παρέλθουν είκοσι ημέρες για να τα αναζητήσει.
Στην πραγματικότητα, με βάση όσα γνωρίζουμε έως τώρα, από την ημέρα της καταγγελίας του θύματος, την Πρωτοχρονιά, έως σήμερα δόθηκε άπειρος χρόνος στους φερόμενους δράστες για να εξαφανίσουν κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία που ενδεχομένως θα οδηγούσαν στην καταδίκη τους σε ισόβια κάθειρξη. Εάν σε όλα αυτά προστεθεί τυχόν μαρτυρία της φίλης της καταγγέλλουσας που θα αμφισβητεί όσα υποστηρίζει, τότε ας μην εντυπωσιαστούμε αν δούμε την κατήγορο να μετατρέπεται σε κατηγορουμένη. Το έργο το ξαναείδαμε, σε πρόσφατη καταγγελία βιασμού νεαράς από γνωστό ποδοσφαιριστή. Αλλα είπε η φίλη της.
Το κρίσιμο, λοιπόν, δεν είναι η νομοθέτηση της αυστηρής ποινής από το Κοινοβούλιο. Το κρίσιμο είναι τι κάνουν οι δημόσιες Αρχές που μεσολαβούν ως εκτελεστικά όργανα του νόμου μεταξύ του Κοινοβουλίου και του δικαστικού σώματος. Εάν αμελούν να εφαρμόσουν σωστά τον νόμο ή, ακόμη χειρότερα, λόγω της τυχόν επωνυμίας των δραστών από πρόθεση δεν εφαρμόζουν σωστά τον νόμο, τότε, κ. υφυπουργέ, διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.
