Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Στις 20 Ιανουαρίου 2021, λίγο μετά την εισβολή στο Καπιτώλιο και εν όψει της ορκωμοσίας Μπάιντεν, ο αεικίνητος πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ ανέλαβε μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία: Διοργάνωσε συνέντευξη Tύπου στον ιερό χώρο της Αρχαίας Αγοράς και κάλεσε σε αυτήν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Την… υποδέχθηκε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου ως… οικοδεσπότης, την οδήγησε στο πόντιουμ και με φόντο τον Παρθενώνα προχώρησε μπροστά στις άψυχες κάμερες. Ουδείς άλλος ήταν εκεί- στην προσφώνηση της υψηλής προσκεκλημένης του, η οποία, μεταξύ άλλων, περιείχε και μια παρότρυνση προς την Πρόεδρο με την ιδιότητα της αρχηγού του κράτους: Να αντιμετωπίσουν Ελλάδα και ΗΠΑ από κοινού, ως φίλοι και σύμμαχοι, «τις προκλήσεις του νέου κόσμου», τον οποίο περιέγραφε ως «έναν κόσμο ανερχόμενου εθνικισμού, υποχώρησης της δημοκρατίας, εντεινόμενου ανταγωνισμού με την Κίνα, τη Ρωσία και άλλα αυταρχικά κράτη, αυξανόμενες απειλές σε ένα σταθερό και ανοιχτό διεθνές σύστημα, και μια τεχνολογική επανάσταση που αναδιαμορφώνει κάθε πλευρά της ζωής μας, ειδικά στον κυβερνοχώρο».
Κατά την αντιφώνησή της, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σιώπησε αιδημόνως στις επιθετικές αναφορές που έκανε ο κύριος πρέσβης κατά χωρών με τις οποίες η Ελλάς διατηρεί «προαιώνιους» φιλικούς οικονομικούς, θρησκευτικούς και πολιτισμικούς δεσμούς, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Επισημάναμε τότε το διπλό άτοπον: την παραβίαση του πρωτοκόλλου -ποτέ Πρόεδρος Δημοκρατίας δεν εξισώνεται με πρέσβη-, αλλά και τη σιωπή της Προέδρου, η οποία ισοδυναμούσε με αποδοχή των λεγομένων του κυρίου Πάιατ. Λίγες μέρες αργότερα, στις 10 Φεβρουαρίου 2021, η κυρία Σακελλαροπούλου είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της Ουκρανίας κύριο Ζελένσκι, κατά τη διάρκεια της οποίας αναφέρθηκαν, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Προεδρίας, «στις δυνατότητες συνεργασίας σε τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος, στις σχέσεις της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, καθώς και στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή».
Δεν είμαι βέβαιος ότι η επικοινωνία αυτή ήταν ιδέα του διπλωματικού συμβούλου της κυρίας Προέδρου, ο οποίος διακρίνεται κυρίως για την έφεσή του στην ποίηση. Αλλος πρέπει να ήταν ο εμπνευστής. Στις 13 Μαΐου 2021 η κυρία Σακελλαροπούλου, παραβιάζοντας και πάλι το πρωτόκολλο, υποδέχθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο την αρχηγό της αντιρωσικής αξιωματικής αντιπολίτευσης της Λευκορωσίας, κυρία Τιχανόφσκαγια, επ’ ευκαιρία της παρουσίας της στο Φόρουμ των Δελφών, που, λόγω της πανδημίας, διοργανώθηκε στο Ζάππειο. Εως ότου φθάσαμε στην προχθεσινή ημέρα κατά τη διάρκεια της οποίας Μπάιντεν και Πούτιν συναντήθηκαν στη Γενεύη και αποφάσισαν την τίνι τρόπω αναθέρμανση των σχέσεων των χωρών τους, Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας. Μετά την οποία, ο Μπάιντεν δήλωσε ότι η Αμερική «δεν έχει ατζέντα κατά της Ρωσίας». Μετά την οποία ο Πούτιν έπλεξε το εγκώμιο του Μπάιντεν με τη φράση «είναι έμπειρος ηγέτης». Και πριν από την οποία, στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Μπάιντεν παρέπεμψε στις καλένδες αυτό που συζήτησε η κυρία Πρόεδρος με τον ομόλογό της: την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Αναβάλλεται.
Φωνάζαμε από τότε που η βιαστική Πρόεδρος έγινε φόντο του κυρίου Πάιατ πως είναι λάθος, μεγάλο λάθος, πριν ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ανοίξει τα χαρτιά του, να εγκλωβίζεται η ελληνική εξωτερική πολιτική στην τοπική στρατηγική ενός απερχόμενου πρέσβη. Φωνάζαμε ότι είναι λάθος για την ελληνική εξωτερική πολιτική να εμφανίζεται στο πρόσωπο της αρχηγού του κράτους που σιωπά στις επιθέσεις που εξαπολύονται λίγα μέτρα από αυτήν, κατά της Ρωσίας και της Κίνας. Άλλο καράβι η Αμερική, άλλο η Ελλάς. Αλλα τα συμφέροντα της Αμερικής, άλλα της Ελλάδος. Φωνάζαμε πως επενδύσεις σε αυτή τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια, μας αρέσει – δεν μας αρέσει, έχουν κάνει κινεζικά και ρωσικά κεφάλαια – τώρα παλεύουν να κάνουν κάτι και τα αμερικανικά. Για να μην αδικούμε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την ίδια ακριβώς στρατηγική ακολουθεί και ο κύριος πρωθυπουργός. Στις Βρυξέλλες προχθές υπερακόντισε τις ΗΠΑ σε αιχμηρή ρητορεία κατά της Κίνας. Αμφιβάλλω αν του ζητήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Και, αν αύριο τα μαζέψει η Cosco και μετακομίσει σε κανένα γειτονικό λιμάνι, με τους ανέργους που θα αφήσει πίσω της τι θα γίνει; Και, αν αρχίσει το «αυταρχικό» Πεκίνο να ακυρώνει συμβόλαια της ελληνικής ναυτιλίας, η οποία διακινεί το 40% των κινεζικών εξαγωγών παγκοσμίως, ποιος θα είναι εκεί για να μετρήσει τη ζημιά; Και με τη Ρωσία δεν πάμε πίσω!
Ο κύριος Μητσοτάκης υποστήριξε τις προάλλες στο Κοινοβούλιο ότι δεν αγοράζουμε εμβόλιο από τον Πούτιν επειδή θα κινδυνεύσει να πέσει από την πρωθυπουργία, όπως συνέβη και με τον ομόλογό του της Σλοβακίας. Πέραν του ότι συνέκρινε την Ελλάδα από πλευράς ανθεκτικότητας θεσμών, ποιότητας δημοκρατίας και γεωπολιτικού βάρους με μια πρώην κομμουνιστική χώρα της ανατολικής Ευρώπης, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι άλλες χώρες που συζητούν με τη Ρωσία για την προμήθεια του εμβολίου, όπως η γειτονική Ιταλία και η Γερμανία, δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν τέτοιους κινδύνους ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων. Μια χαρά τα βρίσκουν με τους Ρώσους, χωρίς οι Αμερικανοί να τους λένε τίποτε. Εμείς, όμως, στο όνομα της συμμαχίας ως οι ηρακλείς του στέμματος, νομίζουμε πως έχουμε την πολυτέλεια να λέμε «όχι» καταπρόσωπο στον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Λαβρόφ, όταν μας παρακαλά να γίνει στην Ελλάδα το εργοστάσιο παραγωγής του ρωσικού εμβολίου.
Εμείς νομίζουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να μην επιδιώκουμε επίσκεψη πρωθυπουργού στη Μόσχα, δύο χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία και παρά το γεγονός ότι ο Ρώσος ΥΠΕΞ υποστήριξε πρώτος το δικαίωμά μας στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Εμείς νομίζουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να εξαπολύουμε μύδρους κατά του Κινέζου προέδρου σε προσωπικό επίπεδο σε φόρουμ του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Η απορία μας είναι η εξής: Τώρα που, μετά τη συνάντηση Μπάιντεν – Πούτιν, οι δύο χώρες προσεγγίζουν ξανά η μια την άλλη -ας ξεκινήσουμε από τα βασικά-, θα συνεχίσει η ελληνική εξωτερική πολιτική σε επίπεδο Προέδρου Δημοκρατίας, πρωθυπουργού, υπουργού Εξωτερικών (ολιγότερο) να είναι δεμένη στο άρμα της ρωσοφοβίας του κυρίου Πάιατ; Θα συνεχίσουμε να είμαστε από μακριά και δήθεν αγαπημένοι με τη Μόσχα; Θα κατανοήσουμε πως η πλήρης ενσωμάτωση μιας χώρας στα γεωπολιτικά παιχνίδια μιας άλλης συμμάχου χώρας σε καιρούς ρευστούς αποτελεί πάντοτε ένα ταξίδι στο ρίσκο; Και πως, ανά πάσα στιγμή, μπορείς να «αδειαστείς» και να μην το καταλάβεις; Τι νομίζουμε, άραγε, ότι έκανε ο πρόεδρος Μπάιντεν προχθές στη Γενεύη; Τους «άδειασε» όλους! Με πρώτο και κύριο το κόμμα του, τους Δημοκρατικούς, που επιχείρησε με σκευωρίες, πράκτορες της CIA και νάζια της Νάνσι Πελόζι να καθίσει στο σκαμνί τον πρόεδρο Τραμπ για «ανάρμοστες» σχέσεις με τη Ρωσία. Ανάρμοστες σχέσεις με τη Ρωσία (η οποία υποτίθεται ότι παρενέβη στις εκλογές της υπερδυνάμεως) αποκτά τώρα, όμως, καθήμενος απέναντι στον διάβολο Πούτιν, ο ίδιος ο Μπάιντεν! Και, βεβαίως, ο πρόεδρος των ΗΠΑ «άδειασε» και όλους εμάς, τους υπερπρόθυμους συμμάχους, που του «τινάζουμε» τη σκόνη από τα παπούτσια ένα εξάμηνο τώρα. Περιττεύει να πω ότι κατά μείζονα λόγο αυτό ισχύει και για τις σχέσεις μας με την Τουρκία.
Ο Μπάιντεν κάθισε απέναντι στον Ερντογάν, που τον κατηγορούσε προχθές ότι «έβαψε τα χέρια του με αίμα στην Παλαιστίνη», και, σύμφωνα με δηλώσεις του, η συνάντηση ήταν «εποικοδομητική και παραγωγική». Ενώ δεν κάθισε απέναντι στον δικό μας, για να μην… εκνευριστούν οι Τούρκοι! Ειλικρινώς, το τελευταίο που επιθυμώ στη ζωή μου είναι να κάνω τον έξυπνο. Οπως εκατομμύρια Ελληνες, χρησιμοποιώ για την ανάλυσή μου την κοινή λογική. Βλέπω ότι στη ζωή μονίμως χαμένοι είναι οι δεδομένοι. Για αυτό και δεν μπορώ να αποφύγω στην κατακλείδα του σημερινού σημειώματος να μη θυμίσω τι ρώτησα τον πρωθυπουργό στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, στις 14 Σεπτεμβρίου 2020, με αφορμή ομιλία του στην Ουάσινγκτον, ότι η Ελλάς είναι ο πλέον προβλέψιμος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ:
«Κερδίζουμε με το να είμαστε δεδομένοι; Μήπως στον νέο, ρευστό κόσμο πρέπει να είμαστε περισσότερο απρόβλεπτοι και λιγότερο δεδομένοι;» Η συνέχεια στο YouTube.
