Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Γιατί οι Ελληνες δεν παρακολουθούν πλέον με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας, κλείνουν τους δέκτες τους όταν εμφανίζονται ο πρόεδρος Μπάιντεν, ο πρόεδρος Πούτιν και ο πρόεδρος Ζελένσκι;
Γιατί στις μετρήσεις τηλεθέασης θριαμβεύει κάθε εκπομπή που αφιερώνει την προσοχή της στη «Μήδεια» της Πάτρας Ρούλα Πισπιρίγκου και στα εγκλήματα που κατηγορείται ότι διέπραξε; Είμαστε οι Ελληνες τόσο καθυστερημένοι; Τόσο αναίσθητοι; Γίναμε τόσο σνομπ; Μας κατέλαβε και πάλι ο συνήθης επαρχιωτισμός; Για όσους κάνουν ανάλυση αφ’ υψηλού, τα συμπεράσματα είναι εύκολα.
Η κοινωνική μηχανική όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι εντελώς διαφορετική. Απέχει πολύ από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν οι ελίτ την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Απόδειξη, η έκπληξη που κατέλαβε κάποιους για το γεγονός ότι, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της «διανέοσις», η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων δήλωσε ότι θέλει να προσληφθεί στο Δημόσιο και να συνταξιοδοτηθεί στα 60 της.
Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι οι Έλληνες θεωρούν τον δημόσιο τομέα καλύτερο εργοδότη από τον ιδιωτικό τομέα, καθώς πληρώνει στην ώρα του, σέβεται τα ωράρια και οι εργαζόμενοι δεν γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους προϊσταμένους τους. Δεν πέρασε επίσης από το μυαλό κανενός ότι οι Έλληνες θέλουν να συνταξιοδοτηθούν νωρίς, γιατί αισθάνονται ότι οι εξελίξεις στο ασφαλιστικό σύστημα θα είναι στο μέλλον τόσο ραγδαίες, ώστε να αναγκαστούν να εργάζονται μέχρι τα βαθιά τους γεράματα για να τα φέρουν βόλτα.
Πρακτικοί λοιπόν είναι οι λόγοι των επιλογών τους και όχι επειδή έγιναν οπαδοί του κρατισμού και της ελάσσονος προσπάθειας. Οταν η Πολιτεία νομοθετεί αυτές τις εργασιακές συνθήκες για τον ιδιωτικό τομέα, τότε εύλογα οι πολίτες κοιτάζουν εκεί που δεν κοίταζαν μέχρι πρότινος: στο Δημόσιο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον πόλεμο και με τη δραματική εξέλιξη στην υπόθεση της Πάτρας. Οι Ελληνες από την αρχή ήταν πάρα πολύ ζεστοί με τον ουκρανικό λαό, στον οποίο εκδήλωναν τη συμπάθειά τους.
Τη στήριξή τους. Την αλληλεγγύη τους. Και γι’ αυτό επικροτούσαν σε μεγάλο βαθμό την κυβέρνηση για τη στάση της στον πόλεμο. Ολα όμως άλλαξαν μετά την εμφάνιση του προέδρου Ζελένσκι στο ελληνικό και το κυπριακό Κοινοβούλιο. Πάγωσαν… Αν διατρέξει κανείς τα κοινωνικά δίκτυα και συγκρίνει τα σχόλια που έκαναν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες πριν και μετά την εμφάνιση Ζελένσκι στο Κοινοβούλιο θα διαπιστώσει ότι η ατμόσφαιρα άλλαξε δραματικά – εναντίον του Ζελένσκι. Διότι τότε έγινε η σύνδεση: «Πληρώνουμε ακριβούς λογαριασμούς στο ρεύμα και το φυσικό αέριο, και υψηλές τιμές στα βασικά καταναλωτικά αγαθά για χάρη ενός αρχηγού κράτους που μας την έφερε με τους ναζί μαχητές του Αζόφ. Που δεν σεβάστηκε το Κοινοβούλιό μας».
Από τη στιγμή εκείνη και μετά, οι Ελληνες, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, γύρισαν την πλάτη τους στον πόλεμο. Αισθάνθηκαν ότι αυτός που στηρίζουν δεν το σεβάστηκε.
Ο ελληνικός λαός έχει πολλά ελαττώματα -«κουσούρια», κατά το κοινώς λεγόμενο-, αλλά, σε αντίθεση με την κρατούσα πεποίθηση στα μυαλά των ξιπασμένων ελίτ των Αθηνών, δεν παύει να είναι πατριώτης. Έχει υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης. Θυσιάζεται για τους άλλους, αρκεί να αισθάνεται ότι και οι άλλοι σέβονται τη θυσία του. Γνώρισε άλλωστε τόσο μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό ρατσισμό εις βάρος του στη δεκαετία των Μνημονίων, ώστε το ελάχιστο που αξιώνει από τους συμμάχους του είναι ο σεβασμός! Ο πρόεδρος Ζελένσκι άνοιξε μεγάλη πληγή με όσα διέπραξε τόσο στο ελληνικό Κοινοβούλιο όσο και στο κυπριακό Κοινοβούλιο.
Οι Ελληνες και οι Ελληνίδες θεωρούν ότι τους προσέβαλε. Ειδικά οι αδελφοί μας Κύπριοι είναι έξω φρενών με την απόφασή του να κλείσει τον δέκτη της τηλεόρασής του όταν η πρόεδρος του Κοινοβουλίου Αννίτα Δημητρίου άρχισε να μιλά για την εισβολή του «Αττίλα». Και θα εξεγείρονταν ακόμα περισσότερο αν μάθαιναν ποιος τους έκανε μάθημα για το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει χρυσές βίζες σε Ρώσους ολιγάρχες.
Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έγινε πρόεδρος χάρη στη στήριξη κορυφαίου Ουκρανού ολιγάρχη και μιντιάρχη, ο οποίος φρόντισε να προστατεύει τα χρήματά του, όπως κι αν αυτά αποκτήθηκαν, με καταθέσεις και business σε κυπριακές τράπεζες. Αυτός τους έκανε μάθημα ηθικής! Eν πάση περιπτώσει, για να μη λέμε και πολλά, η επικοινωνία του Ουκρανού προέδρου με το ελλαδικό κοινό άνοιξε πληγή. Που πυορροεί μέχρι σήμερα. Μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων και των Ελληνίδων έκτοτε παρακολουθεί απαθώς -αν δεν αδιαφορεί- όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία. Στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, όπως είπαμε, οι Ελληνες συνδέουν τα δεινά τους με τον πόλεμο στην Ουκρανία και αποδίδουν ευθύνη για αυτά, πλην των Ρώσων, και στην ηγεσία της Ουκρανίας. Υπάρχει λοιπόν ερμηνεία για την ελληνική εσωστρέφεια και για το γεγονός ότι εκπομπές που ασχολούνται με το οικογενειακό δράμα της Πάτρας και με τη φερόμενη ως παιδοκτόνο Πισπιρίγκου βρίσκονται στην κορυφή της τηλεθέασης.
Προτείνω λοιπόν σε όλους όσοι με υφάκι σχολιάζουμε απαξιωτικώς και ειρωνικώς τις τηλεοπτικές επιλογές των Ελλήνων να ψάχνουμε και λίγο κάτω από την επιφάνεια. Τα πράγματα καμιά φορά δεν είναι τόσο σύνθετα όπως νομίζουμε. Είναι απλά.
