Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Σύντομο μάθημα πατριδογνωσίας ως εισαγωγή: Kάθε φορά που εμφανίζεται σε δεξίωση στο εξωτερικό ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Ερντογάν ακυρώνει τη συμμετοχή του.
Την αυτή ακριβώς ρητή εντολή έχουν και οι υπουργοί του: Να εξαφανίζονται στη θέα του Αναστασιάδη. Επί δεκαετίες αντιστοίχως το ίδιο ακριβώς πράττουμε και εμείς. Κατά μείζονα λόγο. Με εξαίρεση τη μάλλον τυχαία συνάντηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Τατάρ κατά τη διάρκεια ενός «μπρέκφαστ», στην κουζίνα ξενοδοχείου στις Βρυξέλλες, και την επίσημη συνάντηση του τέως γραμματέα του ΑΚΕΛ Αντρου Κυπριανού με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεχμούτ Τσαβούσογλου στην Αγκυρα προ τριετίας, είναι πάγια η πρακτική Ελλαδιτών και Κύπριων αξιωματούχων να γυρίζουν την πλάτη στους εισβολείς όπου τους «πετυχαίνουν». Είναι στοιχειώδης πράξη εθνικού αυτοσεβασμού. Υπάρχουν πράγματα σε αυτή τη ζωή που δεν τα γιατρεύει ποτέ ο χρόνος! Η αποχή από κάθε τυχαία συνάντηση με Τουρκοκυπρίους έχει επιπρόσθετη σημασία αυτή την εποχή για έναν εξαιρετικώς σημαντικό λόγο, εθνικής σημασίας: Βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη οργιώδες παρασκήνιο για την ανατροπή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που προβλέπουν διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία υπέρ της χαλαρής συνομοσπονδίας που προωθούν ύπουλα οι φίλοι οι Αγγλοι στα Ηνωμένα Έθνη.
Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια στη Νέα Υόρκη για την ανατροπή των βρετανικών σχεδίων. Το ίδιο και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Μετά το μάθημα πατριδογνωσίας, επί του πρακτέου τώρα: Οσοι, λοιπόν, κάνουν τους ανήξερους και υποκρίνονται πως δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι ο πραγματικός αντίκτυπος της απόφασης του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου να παραστεί στα εγκαίνια τουρκικού κτιρίου στη Νέα Υόρκη, απέναντι από τον ΟΗΕ, παρόντος του Τουρκοκύπριου ηγέτη Τατάρ (και σπεύδουν να προτάξουν τα στήθη τους για να τον υποστηρίξουν) ή άσχετοι και ανιστόρητοι είναι ή μειοδότες. Ας επιλέξουν. Το πρόβλημα με την παρουσία Ελπιδοφόρου στην εκδήλωση δεν ήταν η συνάντησή του με τον πρόεδρο Ερντογάν, αν και εδώ το τάιμινγκ έχει πάντοτε σημασία: Δεν μπορείς να είσαι ηγέτης των ορθοδόξων στην Αμερική και να χαριεντίζεσαι ανέτως με αυτόν που έκανε τέμενος τον περικαλλή ναό της Αγίας Σοφίας ή ύβριζε σκαιώς έως προχθές τους Ελληνες για το 1922.
Αλλά ας δεχθούμε, για την οικονομία της συζήτησης, τα αστεία του Ευάγγελου Βενιζέλου και των λοιπών ελπιδόκτονων δυνάμεων, οι οποίοι με «ιερά οργή» υπενθύμισαν σε εμάς τους «αδαείς» ότι ο Τούρκος υπήκοος Ελπιδοφόρος ήταν υποχρεωμένος να συναντήσει τον Τούρκο πρόεδρό του. Το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Το πρόβλημα ήταν η σύμπτωση του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Τατάρ στον ίδιο χώρο. Η νομιμοποίησή του! Γιατί με την συνάντηση αυτήν ο Ελπιδοφόρος υπονομεύει ευθέως τη μάχη που δίδουν ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας να παραμείνουν εν ζωή τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο μας. Γιατί με αυτή βοηθά αντικειμενικά την προσπάθεια των Τούρκων και άλλων δυνάμεων να επιβάλουν de jure διά της συνομοσπονδίας την de facto διχοτόμηση που πέτυχαν διά της εισβολής στο βόρειο τμήμα του νησιού το 1974.
Γιατί, τέλος, με τη συνάντησή του αυτή ο Ελπιδοφόρος υπονομεύει, αν δεν διαρρηγνύει πλήρως, τη σχέση του με το πλήρωμά του στην Αμερική, στο οποίο περιλαμβάνονται και οι αδελφοί μας Κύπριοι. Τους οποίους α-γνό-η-σε. Θυμάται κανείς τους μακαριστούς προκατόχους του Ιάκωβο και Δημήτριο να έχουν πράξει ποτέ κάτι ανάλογο στο παρελθόν, με προσφυγή στην αστεία δικαιολογία του «Τούρκου υπηκόου», που αναμηρυκάζουν οι πρόθυμοι ραγιάδες των Αθηνών; Και αυτοί Τούρκοι υπήκοοι και απεσταλμένοι του Οικουμενικού Πατριάρχη ήταν! Αλλά δεν εξευτέλισαν το ράσο τους. Δεν έχει νόημα να απαντήσουμε μετά ταύτα στο ερώτημα τι είναι ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, «ένοχος ή βλαξ;».
Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο, είτε κάποιος είναι ένοχος, υπό την έννοια πως γνώριζε εκ των προτέρων τις συνέπειες των πράξεών του, είτε βλαξ. Ωστόσο, δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι η μεγαλειώδης αυτή γκάφα του Αρχιεπισκόπου είναι το αποκορύφωμα σειράς ενεργειών του που -ως φαίνεται- έχουν ως στόχο τον επίζηλο θώκο του Οικουμενικού Πατριάρχη. Προηγήθηκαν η αιδήμων σιωπή του στο θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, όταν την αναγνώρισε ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν. Προηγήθηκε η χλιαρότατη στάση του στο ζήτημα της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τέμενος.
Προηγήθηκε, τέλος, και κάτι ακόμη άγνωστο – το αποκαλύπτουμε σήμερα: Η φερόμενη εμπλοκή του σε παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους και τον ξένο παράγοντα υπέρ της επαναλειτουργίας της Χάλκης με τη μορφή του Θρησκειολογικού Πανεπιστημίου!
Ως σχολής, δηλαδή, που θα έχει και τομέα Ισλαμικών Σπουδών. Ως σχολής που θα διδασκόταν το Ισλάμ! Τα αυτά, άλλωστε, ακριβώς συνέβησαν με τη Θεολογική Σχολή της Βοστόνης, στην οποία ενετάχθη το Ισλάμ στη «διδακτέα ύλη» της, με αποτέλεσμα την παραίτηση από αυτήν επιφανών προσωπικοτήτων της. Για τον λόγο αυτό άλλωστε -μαθαίνω- ανέβαλε το ταξίδι του στις ΗΠΑ ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Γιατί ενώ ζητούσε ξεκάθαρη δήλωση στήριξης των ΗΠΑ για την Αγία Σοφία και τη Χάλκη, στο παρασκήνιο κάποιοι, σε αγαστή συνεργασία με τον σύμβουλο του προέδρου Ερντογάν Ιμπραήμ Καλίν, προετοίμαζαν την κατάργηση της σχολής των Πατριαρχών και την αντικατάστασή της από μια multi culti σχολή των Θρησκειών, χριστιανικών και ισλαμικών!
Πετώντας στα σκουπίδια πατριαρχική ιστορία αιώνων. Ας είμαστε ξεκάθαροι. Προφανώς και δεν απαγορεύεται η ευγενής φιλοδοξία να εκλεγεί κανείς Οικουμενικός Πατριάρχης, αν και ο κύριος Βαρθολομαίος έριξε προσφάτως το καρφί του, λέγοντας στο Mega (Ανδρέας Ρομπόπουλος) ότι «υπάρχουν πολλοί αλάλητοι στεναγμοί» και ότι όσοι θέλουν να τον διαδεχθούν «βλέπουν μόνο τη δόξα του αξιώματος». Προφανώς και ένας υποψήφιος Οικουμενικός Πατριάρχης οφείλει να έχει καλές σχέσεις με την τουρκική ηγεσία, λόγω της εμπλοκής της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως στην εκλογή του τριπρόσωπου. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι του σημείου να παραδίνεται κάποιος για να εκλεγεί στο αξίωμα η απόσταση είναι μεγάλη. Ειδικώς όταν αυτοί που παραδίνονται κρέμασαν ιστορικούς Πατριάρχες μας, όπως ο Χρυσόστομος Σμύρνης, άρα δεν είναι για εμπιστοσύνη. Η παράδοση ενός υποψηφίου με στόχο την εκλογή στο αξίωμα υπονομεύει ευθέως το περιεχόμενο του αξιώματος. Τον τρόπο άσκησής του. Το αξίωμα είναι πρωτίστως πνευματικό και έπειτα κοσμικό.
Οι χριστιανοί όλου του κόσμου, πόσο μάλλον οι Ελληνες, θέλουν ηγέτη δικό τους, όχι ηγέτη υποτεταγμένο στους κοσμικούς εκπροσώπους του Ισλάμ. Ηγέτη αυτόφωτο, όχι ηγέτη εξαρτώμενο. Ηγέτη θρησκευτικό, όχι διπλωμάτη με ράσα. Αν δεν τον εύρουν, μια υπερχιλιετής παράδοση θα διακοπεί. Η Μόσχα είναι πάντοτε εκεί και καραδοκεί για να υφαρπάξει τα πρωτεία του Πατριαρχείου μας. Κατά τούτο επιμένουμε στην άποψη που διατυπώσαμε τον περασμένο Ιούνιο: Ο κύριος Βαρθολομαίος οφείλει να λάβει γενναίες πρωτοβουλίες και να προστατέψει τον θεσμό όσο είναι εν ζωή. Αν το αφήσει για μετά, θα ζήσουμε περιπεπλεγμένες περιπλοκές, οι οποίες -πλην του Φαναρίου- θα περιλαμβάνουν και τη Θράκη. Τον στενοχωρούμε, το ξέρουμε, του ζητούμε συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά έχει ευθύνη. Απέναντι του εαυτού του, της Ορθοδοξίας, του Πατριαρχείου, του έθνους εν τέλει.
