Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Στη Λάρισα με ρώτησαν γιατί επέλεξα να παρουσιάσω το νέο μου βιβλίο εκεί. Απάντησα ότι το έκανα γιατί ο αέρας του Κάμπου είναι απείρως καθαρότερος από τον αέρα των Αθηνών. Στη Φλώρινα όσοι με ξέρετε δεν χρειάζεται να καταλάβετε γιατί η ακριτική μας πόλη είναι ο δεύτερος σταθμός μου. Εδώ δεν είναι μόνο ο αέρας! Είναι κάτι παραπάνω. Νιώθω τη Μακεδονία σπίτι μου! Και όλους εσάς οικογένειά μου!
Στην Κομοτηνή όπου σπούδασα λένε πως στη Θράκη έρχεσαι κλαίγοντας και από φεύγεις κλαίγοντας. Μου συνέβη. Και πήγα κλαίγοντας και έφυγα κλαίγοντας και όποτε γυρίζω πάλι κλαίγοντας γυρίζω. Αυτό που δεν είχα φανταστεί ποτέ ήταν ότι θα γνωρίσω αυτό το μοναδικό συναίσθημα και εδώ στον νομό σας. Κλαίγοντας από συγκίνηση να έρχομαι, κλαίγοντας από χαρά να φεύγω! Ο πρόεδρος μας καλωσόρισε πριν λίγο στην «παγωμένη Φλώρινα», όπως είπε. Με συγχωρείτε, κ. Ραπτόπουλε, αλλά κάθε φορά που έρχομαι εδώ προσωπικά βρίσκω μια μεγάλη αγκαλιά και μεγάλη ζεστασιά. Δεν κρυώνω στη Φλώρινα! Ζεσταίνομαι. Ζεσταίνεται η ψυχή μου. Μετά την πρώτη εκδήλωση που κάναμε το 2018 με τα παιδιά του Αριστοτέλη, τον Κωνσταντίνο, τον Δημήτρη, τον Βασίλη, τον Πέτρο, δεθήκαμε και διατηρήσαμε σταθερή την επικοινωνία μας.
Να σας πω λοιπόν το μυστικό: Η σημερινή παρουσίαση του βιβλίου μου γίνεται εδώ για να τιμήσω την εθνική προσφορά του Συλλόγου Αριστοτέλης στη διατήρηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας μας. Για να τιμήσω τη συνεισφορά του στον πολιτισμό, στα γράμματα, στην παράδοση, στη γλώσσα. Για να φωνάξω παντού ότι κάθε Ελληνας που ζει εδώ στα σύνορα και επιβεβαιώνει με την ύπαρξή του την κυριαρχία μας κάνει για τρεις!
Προετοιμάζοντας την ομιλία μου για τη σημερινή εκδήλωση διάβασα ξανά τι είχα πει σε αυτήν εδώ την αίθουσα πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια. Θα μπορούσα να την εκφωνήσω ολόκληρη, τόση αντοχή επέδειξε στον χρόνο, αλλά επιλέγω ένα απόσπασμα. Θα καταλάβετε αμέσως πως αυτό συνδέεται με το νέο μου βιβλίο. Ελεγα λοιπόν τότε, ήταν η περίοδος υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών: «Αυτοί που με φοβίζουν, αγαπητοί φίλοι, είναι οι αρρωστημένες ψυχές του έθνους. Η ιδεολογία και οι οπαδοί του μικροελλαδισμού. Οι τάχα αντικειμενικοί Ελληνες. Αυτοί που λένε “τόσοι είμαστε, αυτά μας ανήκουν, τι να κάνουμε;”» Ελεγα «με φοβίζει που ο αντίπαλος είναι εντός των τειχών. Βαθιά ριζωμένος και εγκατεστημένος στην καρδιά της Ελλάδος. Στα κόμματα, στα πανεπιστήμια, στον Τύπο, στα κόμματα, στην αγορά, παντού». Ελεγα επίσης «όταν τα αυτονόητα τίθενται υπό διαπραγμάτευση και χάνεται η χώρα σου μπροστά στα μάτια σου, ποιον εχθρό πρέπει να έχεις στον νου σου; Αυτόν που είναι έξω ή αυτόν που κυκλοφορεί μέσα;» Και κατέληγα: «Η μάχη είναι λοιπόν να νικήσουμε τους χαλασμένους. Η μεταπολιτευτική μόρφωση που έδωσε στους Ελληνες το κράτος μας είναι απειλή για τη δημοκρατία και την εθνική μας ταυτότητα. Πρώτη φορά βρισκόμαστε σε κατάσταση υποδούλωσης και δεν έχουμε τα πνευματικά εφόδια που θα μας οδηγήσουν στην επανάσταση και στην απελευθέρωση. Με την παιδεία που μας δόθηκε έχει αποκλειστεί η επανάσταση».
Δεν χρειάζεται, τέλος, να σας υπενθυμίσω ότι εκείνη την ημέρα προειδοποίησα ότι θα έρθει σύντομα η μέρα που θα δώσουμε στα εφετεία και στα πρωτοδικεία τη μάχη κατά της αναγνώρισης της μακεδονικής γλώσσας. Ηρθε αυτός ο καιρός.
Κάνοντας ανασκόπηση σε εκείνη την ομιλία, αγαπητοί φίλοι, συνειδητοποίησα ότι χωρίς να το ξέρω περιέγραφα πριν καν έχω στη διάθεσή μου τη δικογραφία της Πυθίας το νέο μου βιβλίο «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή». Αυτό ακριβώς είναι: Ο πατριωτισμός και ο ρομαντικός εθνικισμός εναντίον του ενδοτισμού και του μικροελλαδισμού. Η ανεξαρτησία απέναντι στην υποτέλεια. Η μάχη της δημοκρατίας και των εκλεγμένων ηγετών της να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών τους απέναντι στη σκοτεινή απολυταρχία και στους αόρατους συνωμότες.
Το βιβλίο αυτό τυπικά αφορά τον Κώστα Καραμανλή και την εξωτερική πολιτική του στο Μακεδονικό, στο Κυπριακό και στο ενεργειακό. Ουσιαστικά όμως αφορά τον καθένα μας ο οποίος βλέπει τον εαυτό του μέσα από τον Καραμανλή, στη δική του μικρότερη κλίμακα. Αφορά το πώς δικαιώνουμε το πέρασμά μας από τον δημόσιο βίο. Σκύβουμε το κεφάλι ή αντιστεκόμαστε; Κάνουμε ρήξεις ή συμβιβαζόμαστε; Φοβόμαστε ή τολμάμε; Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος για τις επιλογές μας ή εκβιαζόμαστε; Είμαστε υπερήφανοι που ως Ελληνες είμαστε τιτλούχοι ή ξιπαζόμαστε ως Ευρωπαίοι; Πουλάμε τους φίλους μας ή μένουμε πιστοί σε αυτούς; Μπορούμε και με τα λίγα ή αναζητούμε τη μεγάλη ζωή; Ποιον βάζουμε πάνω από όλα; Την πατρίδα ή τις πρεσβείες; Τον λαό ή τους νταβατζήδες; Την καρέκλα μας ή την αξιοπρέπειά μας;
Εχω τη φιλοδοξία αυτό το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας να υπηρετήσει έναν διπλό στόχο: Να τρυπώσει στο μέλλον στη σχολική τσάντα ενός μαθητή για να μάθει τι συνέβη στην πατρίδα μας όταν κάποτε ένας πρωθυπουργός επιχείρησε μια άσκηση εθνικής ανεξαρτησίας, η οποία θα βελτίωνε τη θέση της Ελλάδας απέναντι της Τουρκίας στον χάρτη. Να μάθει πώς χάνουμε στην πατρίδα μας τις μεγάλες ευκαιρίες. Πώς η διαίρεση, ο διχασμός και η διαβολή ακυρώνουν το εθνικό όραμα και το φιλόδοξο σχέδιο. Να μάθει πώς συνασπίστηκαν εναντίον του πρωθυπουργού ετερόκλητες δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα για να τον ανατρέψουν.
Αυτό γράφουν τα τηλεγραφήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: Να τον ανατρέψουν. Τον απείλησαν δύο φορές. Την πρώτη όταν έβαζε το βέτο για τη Μακεδονία μας στο Βουκουρέστι, τότε που ξένος ηγέτης προειδοποίησε ότι και άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα έπεσε εξαιτίας του Σκοπιανού. Τη δεύτερη όταν ο παριστάμενος τότε υπουργός Ενέργειας Χρήστος Φώλιας κατέθεσε στη Βουλή προς κύρωση τη συμφωνία για τον νότιο αγωγό φυσικού αερίου. Τον Αύγουστο του 2008. Πάλι το ρήμα ανατρέπω περιείχαν τα τηλεγραφήματα που αποκαλύπτω. Και το δυσάρεστο, αγαπητοί φίλοι, όπως θα διαπιστώσετε από την ανάγνωση του βιβλίου, είναι πως στην κατ’ ουσίαν ανατροπή του τότε πρωθυπουργού συνέπραξαν και πρόθυμοι Ελληνες. Ελληνες, Ελληνότατοι και προθυμότατοι! Πολιτικοί αρχηγοί, βουλευτές, μιντιάρχες, εκδότες, δικαστικοί λειτουργοί, διανοούμενοι, άλλοι. Οι οπαδοί του μικροελλαδισμού. Αυτοί που παπαγαλίζουν διαρκώς το δόγμα «τόσοι είμαστε, αυτά δικαιούμαστε, τι ζητάτε, ας μείνουμε φρόνιμοι, δεν είμαστε για παραπάνω».
Ο δεύτερος στόχος του βιβλίου είναι να ξυπνήσει συνειδήσεις για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η δημοκρατία μας σήμερα. Στο βιβλίο θα διαβάσετε το βούλευμα 3269/17 της ελληνικής Δικαιοσύνης, που περιγράφει με συγκεκριμένες αποδείξεις και νομικούς όρους τη συνωμοσία εναντίον του δημοκρατικού πολιτεύματος το 2009. Με τις υποκλοπές, με τις ενέδρες, με τα στημένα δημοσιεύματα, με τον Δεκέμβριο, με το Βατοπαίδι, με τις φωτιές, με όλα. Μπορεί να ακουστεί βαρύ, αλλά ισχύει απολύτως: Εβιάσθη η δημοκρατία στην πατρίδα μας για να βγει ο Καραμανλής από τη μέση. Εβιάσθη από ξένες δυνάμεις με την «ευγενική» συνεισφορά και ημετέρων ελληνικών δυνάμεων.
Και επειδή μιλάμε για δημοκρατία, έχει νόημα να θυμίσουμε ότι ο Καραμανλής απέρριψε εισηγήσεις να κατεβάσει τον στρατό στα πεζοδρόμια για να προστατέψει τη δημοκρατία το 2008. Αρνήθηκε την αιματοχυσία. Ο Καραμανλής απέφυγε να εργαλειοποιήσει τις υποκλοπές εις βάρος του για να παραστήσει τον εθνικό ήρωα. Ο Καραμανλής απέφυγε να ρίξει λάδι στη φωτιά εις βάρος της δημοκρατικής ομαλότητας, όταν έμαθε πως κάποιοι απεργάζονταν την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο.
Το θέμα είναι μείζον γιατί στις μέρες μας η δημοκρατία αντιμετωπίζει ανάλογες προκλήσεις. Με τη διαφορά ότι απειλείται πλέον μόνο από τον εσωτερικό αντίπαλο. Από τα κέντρα και τα παράκεντρα που θέλουν να ελέγχουν και να αστυνομεύουν ατιμώρητα τις ζωές μας. Αυτή είναι πλέον η μείζων απειλή ασφαλείας και η μείζων πρόκληση δημοκρατίας. Η εσωτερική απειλή! Είναι πιο δύσκολη από την εξωτερική, των ξένων. Τους δεύτερους τους ξέρεις, τους πρώτους όχι. Είναι αόρατοι. Δρουν μόνο στο σκοτάδι.
Εάν έχει ένα νόημα λοιπόν η σημερινή μας συνάντηση με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου μου, όπως το ίδιο είχε και στη Λάρισα, είναι να βρισκόμαστε, να επικοινωνούμε και να συντονιζόμαστε άνθρωποι που πιστεύουμε τα ίδια πράγματα! Για την πατρίδα και τη δημοκρατία. Για την Ιστορία και για τη θρησκεία. Για την οικογένεια και για την κληρονομιά μας, για την παράδοση, τα έθιμά μας, τον ελληνικό τρόπο ζωής.
Κλείνω: Το καλοκαίρι, φίλες και φίλοι, προσκύνησα στην καρδιά του Αιγαίου μας, στην Αντίπαρο, τον τάφο του Σπύρου Τζαβέλλα. Στο σημείο όπου εκτελέστηκε από τους κατακτητές υπάρχει μια επιτύμβιος πλάκα με τις τελευταίες σκέψεις προς τη γυναίκα του. Λέει: «Αννίτσα μου. Τα ψέματα τελείωσαν. Σε λίγο μας παίρνουν για να μας εκτελέσουν. Επιθυμώ τα παιδιά μας να τα αναθρέψεις ελληνοπρεπώς».
Εάν έχει ένα νόημα η αποψινή συνάντησή μας, ας είναι αυτό, αγαπητοί. Να σώσουμε την Ελλάδα που χάνεται κάθε μέρα κάτω από τα πόδια μας. Να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του ηγέτη που έβαλε την πατρίδα πάνω από τη βολή του και ας δώσουμε τις επόμενες μάχες έτσι: Ελληνοπρεπώς.
* Απόσπασμα από την ομιλία του Μανώλη Κοττάκη στην παρουσίαση του βιβλίου του «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή».
