Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Εκεί όπου στεκόταν όρθιος επί μία ώρα προχθές βράδυ ο Παύλος Πολάκης, αρνούμενος να επιστρέψει στο έδρανό του, έχουν σταθεί όρθιοι και έχουν κερδίσει τον σεβασμό του ελληνικού λαού κορυφαίες προσωπικότητες του δημοσίου βίου.
Στο αρχείο της ΕΡΤ μπορεί να βρει κανείς μνημειώδεις αγορεύσεις του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Ηλία Ηλιού, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεωργίου Ράλλη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Λεωνίδα Κύρκου, του Γιάγκου Πεσμαζόγλου, του Αθανασίου Κανελλόπουλου, του Αναστάση Πεπονή, του Γεωργίου-Αλεξάνδρου Μαγκάκη και τόσων άλλων προσωπικοτήτων, που με τα λόγια και τα έργα τους σφράγισαν τον δημόσιο βίο. Δίδαξαν. Κάθε αγόρευσή τους ήταν και μια μικρή διδακτορική διατριβή. Κρέμονταν οι πολίτες σαν τα τσαμπιά από τα θεωρεία για να τους ακούσουν. Στην καρέκλα όπου καθόταν προχθές βράδυ ο αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου Χαράλαμπος Αθανασίου από το 1974 έως το 1981 καθόταν ο σοφός Κορίνθιος Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου. Από το 1981 έως το 1989 ο Ιωάννης Αλευράς, ο οποίος πέθανε σε ένα φτωχό δυάρι στα Πατήσια.
Από το 1989 έως το 1993 στην ίδια θέση βρισκόταν ο αείμνηστος ευπατρίδης Αθανάσιος Τσαλδάρης, τον οποίο διαδέχθηκε ο Απόστολος Κακλαμάνης.
Από όσα είδαμε, ούτε ο κ. Πολάκης κατάλαβε πάνω σε ποιο ιερό βήμα στεκόταν ούτε και ο εισαγγελεύς, έχων ύφος Κορλεόνε, Χαράλαμπος Αθανασίου κατάλαβε. (Προς άρσιν πιθανών παρεξηγήσεων, μόνον ύφος έχει, δεν είναι.) Έχω ανέβει σε αυτό το βήμα κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής το 2007, όταν περιηγηθήκαμε μαζί με τον τότε αντιπρόεδρο του Κοινοβουλίου Σωτήρη Χατζηγάκη την αίθουσα της Ολομελείας, τα υπουργικά έδρανα και τα έδρανα των κρατικών αξιωματούχων (βρίσκονται αριστερά των ομιλητών). Είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα της ευθύνης που σε διακατέχει από εκεί ψηλά, όταν απευθύνεσαι στην εθνική αντιπροσωπία. Και είναι ακόμη μεγαλύτερο όταν ίστασαι υψηλότερα, στη θέση του προεδρείου. Δυστυχώς, εσχάτως τα κόμματα δεν αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τον κοινοβουλευτισμό. Η Αριστερά στο πρόσωπο του κ. Πολάκη βρήκε την ευκαιρία να κάνει ακτιβισμό πάνω στο ιερό βήμα του Κοινοβουλίου. Ό,τι χειρότερο. Ο κ. Πολάκης θα μπορούσε να βρει ανέτως βήμα σε μια τηλεοπτική εκπομπή για να πει όσα ήθελε για τη Novartis ή, ακόμη ακόμη, να ελάμβανε τον λόγο κατά τη διάρκεια της πρότασης μομφής. Αν το κόμμα του τού το απαγόρευσε, πρόβλημά του. Δεν θα την πληρώσουν οι θεσμοί.
Από την άλλη, ωστόσο, παρατηρούμε ότι και η κυβέρνηση, δυστυχώς, παρεμβαίνει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ωμά στη λειτουργία του Κοινοβουλίου. Η φράση «σας στερώ τον λόγο» του κ. Αθανασίου προκάλεσε ανατριχίλα και ήταν από μόνη της αρκετή για να ενώσει ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛ. και ΚΚΕ υπέρ του κ. Πολάκη. Πρόκειται περί κατορθώματος. Η απόφαση να μην παραχωρηθεί στο ΚΙΝ.ΑΛ. η αίθουσα της Γερουσίας για την ομιλία του κ. Ανδρουλάκη ενεργοποίησε τα αντιδεξιά ανακλαστικά της αντιπολίτευσης.
Ακόμη και η περικοπή μισθού στον βουλευτή Κουρουμπλή για το περιεχόμενο αγόρευσής του, αναδρομικά αν τη δει κανείς, δεν ήταν η σοφότερη επιλογή.
Χτυπάμε καμπανάκι. Ιδιαιτέρως προς τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου, τον μετριοπαθή Κώστα Τασούλα: να αποκρούσει κάθε μελλοντική παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στα εσωτερικά του Κοινοβουλίου, αλλά και κάθε ακτιβισμό της αντιπολίτευσης στην Ολομέλειά της.
Πρέπει να διασωθεί ό,τι απέμεινε από το κύρος των θεσμών.
