Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ρώτησαν πριν από μερικές μέρες (Σκάι) τον πανεπιστημιακό Κώστα Υφαντή, ο οποίος είχε θέση στο υπουργείο Εξωτερικών την περίοδο 2006-2009, ποια η άποψή του για την κόντρα Καραμανλή – Σημίτη περί το Ελσίνκι.
Ανασήκωσε τους ώμους και απάντησε: «Αυτό το θέμα θα το λύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος». «Τυχαίο» είπα μέσα μου. Να σου ζητούν να απαντήσεις στο παρόν και να παραπέμπεις στο αόριστο μέλλον. Λίγες μέρες μετά ρώτησαν (ΕΡΤ) για το ίδιο θέμα τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Γιώργο Πρεβελάκη.
Τον άνθρωπο ο οποίος επέμενε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι η Αννα Διαμαντοπούλου έχει πολύ καλές πιθανότητες να εκλεγεί στην προεδρία του ΟΟΣΑ και αντί αυτού, στο τέλος, όχι μόνο δεν έθεσε εαυτόν στην κρίση των εκλεκτόρων αλλά απεσύρθη. (Έτσι κάνουν οι εκσυγχρονιστές: πάντα φεύγουν για να μη χάσουν. Τα ίδια έκανε και ο Σημίτης στις εκλογές του 2004). Και τι απάντησε ο κύριος Πρεβελάκης για την κόντρα Καραμανλή – Σημίτη;
«Αυτό το θέμα θα το λύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος!» Εντυπωσιακή η… παρρησία του ακαδημαϊκού. Μας είπε ότι δεν έχει γνώμη! «Τυχαίο» είπα και πάλι μέσα μου! Μέχρι που προχθές άκουσα τη φιλτάτη Ντόρα Μπακογιάννη να απαντά στο ίδιο ερώτημα (Πρώτο Θέμα Fm). Eκεί άρχισα να πιστεύω ότι παραείναι πολλά τα «τυχαία» που «μαζεύονται». Μπορείτε, βεβαίως, να υποθέσετε βασίμως ποια ήταν η πρώτη αντίδραση της Ντόρας, η οποία διετέλεσε βασική υπουργός του Καραμανλή από το 2006 έως το 2009, όταν εκλήθη να επιλέξει ποιος έχει δίκαιο, ο Καραμανλής ή ο Σημίτης: «Αυτά τα θέματα θα τα λύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος!» απάντησε. «Κόπι πάστε», που θα έλεγε και ο αψύς Σφακιανός Πολάκης.
Μετά ταύτα το μόνο ερώτημα που απέμεινε είναι ποιος συνέταξε το… non paper που συνιστά σε όλους να παραπέμπουν στο μέλλον και στην Ιστορία και να μην υπερασπίζονται την πολιτική τού επί 13 χρόνια ηγέτη του κόμματός τους για την οποία ο ίδιος ο Σημίτης δεν βρήκε λέξη να πει μετά την εμπεριστατωμένη απάντησή του. Έμεινε στήλη άλατος. Αλλά η συνέντευξη της Ντόρας περιείχε και άλλα ωραία ενδιαφέροντα, που αποκαλύπτουν τον τρόπο σκέψης ορισμένων κέντρων, όχι της Ντόρας απαραιτήτως. Εκείνη την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενη ισορροπεί. Στην αμέσως επόμενη αποστροφή της η κυρία Μπακογιάννη υποστήριξε ότι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ «έχει και στοιχεία της περιόδου Καραμανλή και στοιχεία της περιόδου Σημίτη». Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποια στοιχεία της περιόδου Καραμανλή έχει, γιατί δεν τα βλέπουμε. Οπως επίσης θα είχε ενδιαφέρον και ποια στοιχεία της περιόδου Σημίτη. Γιατί μέχρι στιγμής δεν τα ξέρουμε. Είναι… κρυφά. Εν προκειμένω, όμως, τίθεται δύο ζητήματα αρχής. Το πρώτο έχει σχέση με το πολιτικό τακτ και το δεύτερο με την ουσία της υποθέσεως.
Ως προς το πρώτο: Από πότε τα κορυφαία στελέχη ενός μεγάλου κεντροδεξιού συντηρητικού κόμματος, κάποτε υποψήφιοι αρχηγοί του, παίρνουν το μέρος του αντίπαλου ηγέτη και απηνή διώκτη του και όχι το μέρος του ηγέτη τους, όταν τίθεται προς συζήτηση ένα κορυφαίο εθνικό θέμα όπως τα Ελληνοτουρκικά; Πήρε ποτέ ο Καραμανλής ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ή ως πρωθυπουργός ποτέ το μέρος των εχθρών των Μητσοτάκηδων; Ακόμη και για την επιστροφή του Αντώνη Σαμαρά συνεννοήθηκε μαζί τους και αυτοί συμφώνησαν γιατί τον θεωρούσαν εύκολο στόχο και βολικό εσωκομματικό αντίπαλο. Στη δε κυβερνητική του επιτροπή το 2004-2009 πλείστα όσα μέλη της ήταν μητσοτακογενή. Εν προκειμένω, ούτε τα προσχήματα ευγενείας δεν τηρούνται έναντι του σήμερα.
Συμφωνούμε, νομίζω, ότι αυτή η συμπεριφορά απέχει πολύ από τους κανόνες του πολιτικού σαβουάρ βιβρ. Και δεν αξίζει στην αρχοντιά της Ντόρας. Άλλοι μπορεί να σκέπτονται έτσι, η Ντόρα όχι. Τι έπαθε; Τη μάτιασαν; Πέραν όμως του ζητήματος αρχής, τίθεται και το ζήτημα ουσίας. Τι ήταν κάποτε η κεντροδεξιά παράταξη, σε τι μετεξελίχθηκε και τι είναι σήμερα; Στη Μικρασιατική Εκστρατεία το Λαϊκό Κόμμα δεν ήταν το αγαπημένο παιδί των Αγγλων. Άλλοι ανέλαβαν για χάρη της αυτοκρατορίας να μπουν στη Μικρά Ασία χωρίς εγγυήσεις και, όταν το πράγμα στράβωσε, παρέδωσαν εκτάκτως την εξουσία για να φορτώσουν την τραγωδία με το Γουδί στους αντιπάλους τους. Στον Εμφύλιο, παρά τα όλα όσα, η Δεξιά επίσης δεν ήταν η πρώτη επιλογή των Αγγλων. Το αίμα που χύθηκε μεταξύ Δεξιάς – Αριστεράς αξιοποιήθηκε για να ενισχυθεί το Κέντρο.
Δυστυχώς, βεβαίως, αυτό που οριζόταν ως ηγεσία της Δεξιάς διέφυγε στη Μέση Ανατολή, για να μείνουν εδώ και να αντιστέκονται στον κατακτητή στο όνομά της μεμονωμένες προσωπικότητες όπως ο Ψαρρός, ο Τσιγάντες, η Λέλα Καραγιάννη, η Σύλβια Ιωαννίδου, ο Ζέρβας που δεν ήταν και ακριβώς δεξιός κ.ά. Τα μεγάλα κεφάλια, κοπάνα. Η φυσιογνωμία της ελληνικής Δεξιάς άλλαξε εντελώς μετά τον πόλεμο. Ο Καραμανλής έδιωξε τους Αγγλους με τη λογική «αν είναι να έχεις δυνάστη, ας είναι όσο πιο μακριά γίνεται» και οριοθέτησε τη σχέση της και με το κεφάλαιο και με τον ξένο παράγοντα και με την Αριστερά. Αυτό είναι το κομβικό σημείο ριζικής αλλαγής της φυσιογνωμίας της. Από το μοντέλο να είναι η Δεξιά κατά περιόδους υπόδουλος του κεφαλαίου και των ξένου παράγοντα πήγαμε στο μοντέλο της ανάκτησης του ελέγχου.
Ο Καραμανλής θέλησε τη συνεργασία του επιχειρηματικού τομέα και μοίρασε το παιχνίδι μεταξύ Ωνάση, Νιάρχου, Λιβανού, Μποδοσάκη, αλλά δεν έκανε συναλλαγές με τους επιχειρηματίες. Και κυρίως δεν χρηματίστηκε. Στην πραγματικότητα δημιούργησε μια σχολή σκέψης την οποία το αθηναϊκό κατεστημένο δεν άντεξε γιατί έχει μάθει να κρατά τους πολιτικούς στο χέρι, όχι να το κρατούν εκείνοι. Γι’ αυτό και το 1963 αποχώρησε. Για να επιστρέψει στα πράγματα η παλαιά καλή Δεξιά των σαλονιών, που είχε τόσο μεγάλη διορατικότητα, ώστε υπέγραψε ακόμη και το ΦΕΚ παράδοσης της εξουσίας στους συνταγματάρχες. Από το 1974, όταν επέστρεψε ο Καραμανλής, έως σήμερα αυτό το έργο ζούμε: Ποια «Δεξιά» θα επικρατήσει: η λαϊκή Δεξιά ή η (κεντρο)Δεξιά του κατεστημένου.
Και η κόντρα για το Ελσίνκι μεταξύ Καραμανλή – Σημίτη σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται. Για το ποια φανέλα φοράς! Των πολιτών ή άλλων κέντρων; Δεν τοποθετούμαστε σε αυτή με βάση τη συμπάθειά μας ή την αντιπάθειά μας για τα πρόσωπα, αλλά με βάση τις αντιλήψεις μας για την πολιτική και για την πατρίδα. Αυτή η κόντρα έχει μάλιστα μια ιδιορρυθμία τούτη τη φορά: Στο παρελθόν εξελισσόταν εκτός Ν.Δ. Η (κεντρο)Δεξιά αυτού του είδους εγκαταστάθηκε μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, το άλωσε, το μετάλλαξε, το αλλοίωσε και στο τέλος το διέλυσε σε ένα μικρό κομματίδιο. Και επειδή δεν έχει τι άλλο να κάνει στη ζωή της πλέον, είπε στας πολιτικάς της δυσμάς να μετακομίσει με ελευθέρας στη Ν.Δ. για να επαναλάβει το θεάρεστο έργο της. Για να της δανείσει στοιχεία από την πολιτική της, όπως μας είπε η Ντόρα, για να την αλλοιώσει, για να τη μεταλλάξει και για να τη διαλύσει στο τέλος, αν δεν καταφέρει να την αλώσει. Ε, λοιπόν, όχι. Εμείς θα είμαστε πάντοτε εδώ ενοχλητικοί για να το θυμίζουμε.
Το κόμμα αυτό ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το όνομα του οποίου κάποιοι έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους -σήμερα τελείται σε κλειστό κύκλο στη Φιλοθέη το μνημόσυνο για τα 23 χρόνια από τον θάνατό του-, για να εκπροσωπεί τους Ελληνες. Όλους τους Ελληνες. Όχι τους ξένους. Όχι τους Γερμανούς. Ιδρύθηκε για να εκπροσωπεί τους πολλούς. Όχι τους λίγους. Προσοχή στα ρήματα: να εκπροσωπεί τους πολλούς. Όχι μόνο να ψηφίζεται από τους πολλούς. Η ψήφος έρχεται και παρέρχεται. Οι παρατάξεις μένουν!
