Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η κρίση της πανδημίας άλλαξε την εικόνα. Μας έδωσε νέα δεδομένα για τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα στην πατρίδα μας. Για τα ανακλαστικά του. Για την επίδειξη στάσης ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Και βεβαίως επαναπροσδιόρισε τη στάση μας απέναντί του. Ψυχικώς. Υπήρξαν στιγμές μέσα στην κρίση που το κράτος ζήτησε τη συναίνεση, τη σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα για να τα φέρει βόλτα σε κρίσιμες αποστολές διεκπεραίωσης. Στα φαρμακεία με την άυλη συνταγογράφηση. Στα λογιστήρια με την ανάθεση της έκδοσης των βεβαιώσεων μετακίνησης των πολιτών.
Στα νομικά γραφεία με την ανάθεση της μεσολάβησης, καθώς η Δικαιοσύνη στη νέα εποχή αποφεύγει υποχρεωτικώς τους συνωστισμούς. Στην απονομή των συντάξεων με την ανάθεση της έκδοσής τους σε ιδιώτες. Αν και το δημόσιο -μέσω του ΕΣΥ και της Ψηφιακής Διακυβέρνησης κυρίως- αύξησε εντυπωσιακά την αξιοπιστία του στα μάτια των πολιτών, εντούτοις αναγκάστηκε να ιδιωτικοποιήσει και λειτουργίες του για να τρέξουν τα πράγματα πιο γρήγορα προς όφελος του πολίτη. Πλέον αυτών ήρθαν όμως στιγμές που η συνδρομή του ιδιωτικού τομέα δεν εξαρτώνταν από τη συναίνεσή του, αλλά από την ειλικρινή διάθεσή του για το παραπάνω. Από το «θέλω» του.
Πρόκειται για τις ώρες που ο ιδιώτης έπρεπε να το σκεφτεί μόνος του ότι πρέπει να βοηθήσει, δεν χρειαζόταν να του το πει κανείς. Είτε η συνδρομή αφορούσε το Σύστημα Υγείας είτε το Δίκτυο Κοινωνικής Πρόνοιας ή το σύστημα της Εκπαίδευσης (το οποίο χτυπήθηκε από τον Εγκέλαδο προσφάτως στη Θεσσαλία), η πρωτοβουλία ανήκε αυστηρά στον ίδιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ιδιώτης κάνει αυτό που του λέει η συνείδησή του.
Άλλες φορές δεν κάνει και πολλά, αν αυτή είναι ελαστική, άλλες φορές όμως εντυπωσιάζει. Και αν θέλουμε να είμαστε εντάξει με τους εαυτούς μας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως και από τα Μνημόνια και από την πανδημία σωζόμαστε επειδή εμπρός στον κίνδυνο είμαστε -με τα ελαττώματά μας- δεμένη κοινωνία. Καταργούνται οι ταξικές αποστάσεις υπό τις περιστάσεις. Κατόπιν όλων αυτών πρέπει, νομίζω, να πούμε τι μας εντυπωσίασε και τι μας απογοήτευσε όλο αυτό το διάστημα.
Μας απογοήτευσε σίγουρα η στρεψόδικος αντιμετώπιση των πραγμάτων από ορισμένα -όχι όλα- μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία της πόλεως των Αθηνών. Μερικοί κλινικάρχες μας είναι τραγικά απόντες. Μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα νοσηλευτήριά τους άνθρωποι δεν ευρίσκουν μονάδα εντατικής θεραπείας για τη νοσηλεία και στοιβάζονται προχείρως διασωληνωμένοι στους διαδρόμους δημόσιων νοσοκομείων. Χωρίς πάντοτε να καταφέρνουν να αντέχουν. Και εκείνοι αδιαφορούν.
Είναι προφανές ότι αυτοί οι κλινικάρχες που κρατούν αμόλυντες τις μονάδες τους από τον Covid-19, την ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι δίπλα τους, παίρνουν κάτω από τη βάση στην αξιολόγηση της κοινωνίας. Αυτό που κάνουν δεν θα ξεχαστεί. Θα προκαλέσει ρήγμα εμπιστοσύνης στο μέλλον μεταξύ υμών και των πολιτών.
Από την άλλη πλευρά, πάντοτε στον τομέα της Υγείας, είχαμε θετικά παραδείγματα με τις δωρεές εντατικών.
Μεγάλοι όμιλοι και επιχειρηματίες μας -όπως το Ίδρυμα Νιάρχος, η οικογένεια Καρέλια από τη Μεσσηνία, το Ιδρυμα Λάτση (εντελώς ενδεικτικά τα παραδείγματα)- ήταν εκεί, όταν η Πολιτεία χρειάστηκε τη βοήθειά τους. Άλλοι έμειναν με τα «καβούρια» στην τσέπη. Στην εστίαση υπήρξαν μικρές ιδιωτικές μονάδες, όπως αυτή στο Κερατσίνι, που διένειμαν κάθε ημέρα δωρεάν φαγητό σε δοκιμαζόμενους Ελληνες.
Στην εκπαίδευση προσφάτως συνέβη κάτι συγκινητικό. Ο αντιπρόεδρος του Εκπαιδευτικού Ομίλου «Ακμή», που ηγείται του κλάδου, ο 36χρονος Ευάγγελος Ροδόπουλος, «υιοθέτησε» τους 50 μαθητές λυκείου της μαρτυρικής κοινότητας Δομένικος στη Λάρισα, οι οποίοι επλήγησαν μετά τον σεισμό. Τους εξασφάλισε δωρεάν φοίτηση στα εκπαιδευτήρια του ομίλου στη Λάρισα μετά την αποφοίτησή τους, όπως έκανε και με τους αποφοίτους λυκείου του ακριτικού Καστελορίζου. Χωρίς επικοινωνιακές φανφάρες. Ομιλούμε για τους μαθητές των χωριών Μεσοχωρίου, Αμουρίου, Βλαχογιαννίου, Πραιτωρίου, Συκέας, Μαγούλας, Ελευθεροχωρίου και Δομένικου. Περιοχές ιστορικές, που μαρτύρησαν το 1940 από τον ιταλικό στρατό κατοχής.
Ο ίδιος όμιλος έδωσε άλλες 200 υποτροφίες στους μαθητές που ζουν στους Φούρνους, στην Αμοργό, στη Φολέγανδρο, στο Κουφονήσι, στην Πάτμο και άλλα ακριτικά νησιά. Τι μας λέν’ όλ’ αυτά; Δύο πράγματα. Άλλη η «εταιρική κοινωνική ευθύνη» που σχεδιάζουν επικοινωνιολόγοι για ιδιωτικές επιχειρήσεις και έχει ως στόχο τη φιγούρα απέναντι στην κοινωνία, για να δείξουμε ότι «κάτι κάνουμε», και άλλο η ειλικρινής προσφορά στην ελληνική περιφέρεια και στον δοκιμαζόμενο αδύναμο πολίτη του λεκανοπεδίου, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τις περισσότερες φορές, όπως παρατηρώ, η διάθεση για προσφορά έχει σχέση -όχι πάντοτε- και με τη ρίζα. Όταν γεννιέσαι στην Κωνσταντινούπολη, όπως ο Βύρων Νικολαΐδης, νοιάζεσαι για τη διάσωση της γλώσσας.
Όταν ζεις, εργάζεσαι και έχεις κοινωνικό περίγυρο στη Μεσσηνία, όπως η Βικτώρια Καρέλια, όσο αστός και αν είσαι, νιώθεις τις αγωνίες των συμπολιτών σου, βάζεις το χέρι στην τσέπη, χρηματοδοτείς ΜΕΘ, παρακολουθείς την πορεία της δωρεάς σου και νοιάζεσαι. Οταν ο πατέρας σου, ο Κωνσταντίνος Ροδόπουλος εν προκειμένω, έχει ρίζα από μια ωραία κοινότητα της Αχαΐας, ξέρεις πως όσες κορυφές και αν πατήσεις στη ζωή σου η ματιά σου, το βλέμμα σου, θα βρίσκεται πάντα στο Καστελόριζο, στον Δομένικο, στους Φούρνους. Οπου υπάρχει αδύναμος πολίτης. Και από τα «ψηλά» χαμηλά θα κοιτάς.
Κοντολογίς, αγαπητοί. Η κρίση μάς ζύγισε όλους – μεγάλους, μικρούς, μεσαίους. Άλλους τους ηύρε στα κυβικά τους και άλλους τους εμέτρησε, τους εζύγισε και ευρέθησαν ελλιπείς. Χρέος ημών είναι, θεωρώ, να αναδεικνύουμε χωρίς ταμπού την προσφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην πατρίδα μας, όταν αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο υγιή και ανιδιοτελή. Τα μαθήματα αρχαίων που προβάλλαμε προσφάτως από τις στήλες μας, οι υποτροφίες σε μαθητές κοινοτήτων που κανείς δεν θα γυρίσει να κοιτάξει και σε λίγο κανείς δεν θα θυμάται πού βρίσκονται (αν ρωτήσεις κάποιους πού πέφτει ο Δομένικος θα νομίζουν ότι είναι στην Ιταλία), οι δωρεές ευεργετών όπως ο Ιάκωβος Τσούνης, οι δωρεές επιχειρηματιών σε μονάδες εντατικής θεραπείας ήταν μερικές από τις καλές στιγμές του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα αυτή την περίοδο.
Και επειδή έχω εδραία πίστη ότι πολιτική γίνεται διά του παραδείγματος και ότι θα έρθουν και άλλες στιγμές σαν και αυτές -η Ελλάς χρειάζεται νέο υπόδειγμα ηγεσίας-, εμείς θα συνεχίσουμε να σας λέμε από την ταπεινή αυτή θέση ποιοι νομίζουμε ότι είναι οι καλοί Ελληνες. Αρκετά με την προβολή της ελληνικής παρακμής.
Εμείς θα πασχίζουμε για την ανάδειξη της ελληνικής ακμής. Παντού. Στα γράμματα, στο επιχειρείν, στα κοινά. Ο τόπος έχει απεγνωσμένη ανάγκη για ένα άλμα. Αλμα ποιότητας.
