Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ο πρωθυπουργός καλλιεργεί συστηματικά και με επιμέλεια για τον εαυτό του την εικόνα του αφοσιωμένου μεταρρυθμιστή, ο οποίος δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτική του.
Αν και επί των ημερών του καταγράφεται μόνο μία σοβαρή ιδιωτικοποίηση -της Εγνατίας Οδού-, ενώ πρέπει να περιμένουμε για να δούμε πώς αποτιμάται το αποτύπωμα των νεοφιλελεύθερων εργασιακών και ασφαλιστικών νόμων στην οικονομία και στις ζωές των Ελλήνων, η αλήθεια είναι πως ο Κυριάκος είναι ιδιόρρυθμος μεταρρυθμιστής – δεν μοιάζει με τον πατέρα του.
Μόλις αισθανθεί ότι μια μεταρρύθμιση μπορεί να απειλήσει το πολιτικό του ιμπέριουμ, την αφήνει για αργότερα: συγχωνεύσεις και «λουκέτο» σε περιφερειακά ΑΕΙ είναι αυτή; «Λουκέτα» σε νοσοκομεία; «Λουκέτα» σε επαρχιακά δικαστήρια; Ό,τι κοστίζει σε ψήφους το βάζει στο ράφι. Δεν διστάζει επίσης, μόλις βρει παράθυρο ευκαιρίας, να «χαϊδέψει» τις λαϊκές προσδοκίες. Μοιράζει 200άευρα σε εκπαιδευτικούς, ηλεκτρικές συσκευές με επιδοτήσεις σε χιλιάδες Ελληνες (ειρωνεία της ιστορίας αυτό με τις συσκευές!), επιστρεπτέες προκαταβολές δανεικές και αγύριστες, μείωση φόρων στην ιδιοκτησία κ.λπ. Καθώς προβάλλει στον ορίζοντα το δίλημμα των πρόωρων εκλογών, όμως, το κρυφτούλι μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού εκμετρά το ζην. Το δημόσιο συμφέρον δεν ταυτίζεται με το πολιτικό του συμφέρον. Ο κύριος Μητσοτάκης, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ αγορών και λαού. Η ευκαιρία που είχε μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο, να κάνει εκλογές χωρίς να ρισκάρει με τις αγορές -του το προτείναμε επανειλημμένως-, χάθηκε. Επιτόκια μηδέν δεν θα ξαναβρούμε!
Τώρα, ο πρωθυπουργός έχει να επιλέξει μεταξύ δημοσιονομικής ορθοδοξίας και εξάντλησης της τετραετίας με ολέθρια πολιτικά αποτελέσματα, και λαϊκών παροχών με εκλογές. Υπό μία έννοια, εγκλωβίζεται στο ιδεολόγημά του: Για να επιτύχει τον θρίαμβο της ανάκτησης επενδυτικής βαθμίδας το 2023 καλείται να ρισκάρει την πολιτική καταστροφή του. Οπως και ο Τσίπρας, που τήρησε το Μνημόνιο, ρύθμισε το χρέος έως το 2030 και άφησε «μαξιλάρι» 37 δισ. ευρώ στον διάδοχό του. Υπήρξε εθνικά χρήσιμος, αλλά έχασε με τα… τσαρούχια. Εκτός από τους τεχνοκράτες, που συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό να επιρρίψει ευθύνες στα ΜΜΕ επειδή αναδεικνύουν τα θέματα της ακρίβειας και απορρίπτουν το αίτημα για τη μείωση στον φόρο καυσίμων επειδή οι «φτωχοί» δεν έχουν Ι.Χ. (κοινωνικός ρατσισμός χωρίς όριο!), υπάρχουν και οι άλλοι: Αυτοί που λένε στον πρωθυπουργό ότι «από τον περασμένο Οκτώβριο χάνουμε μία μονάδα κάθε μήνα και, αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα βρούμε την ψήφο μας το 2023».
Ο κύριος Μητσοτάκης έχει πλέον αντίπαλό του τον χρόνο! Από τη μία, αυξάνεται το κόστος δανεισμού, με ισχυρή πιθανότητα να χάσει ούτως ή άλλως την επενδυτική βαθμίδα, από την άλλη, αυξάνεται η λαϊκή πίεση για μέτρα ανακούφισης. Δεν είμαι βέβαιος ότι, εν προκειμένω, ο πρωθυπουργός θα λειτουργήσει ως μεταρρυθμιστής που αψηφά το πολιτικό κόστος. Θα πάρει αποφάσεις αργά ή γρήγορα, με έμφαση στο «γρήγορα». Μια πρώτη ένδειξη είναι ο ορισμός του συνεδρίου της Ν.Δ. τον Μάιο. Καλός αντιπερισπασμός για να κοιμίσει τους αντιπάλους του. Μια δεύτερη ένδειξη, το ειδικό δικαστήριο που ετοιμάζει κατά των κυρίων Παπαγγελόπουλου και Παππά, για να συντηρήσει όσο μπορεί τον υπερδεκαετή αντι-συριζαϊσμό, που ξεφουσκώνει στις λαϊκές, στα σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα της ακρίβειας και της αγανάκτησης. Ο κύριος Μητσοτάκης είναι μεταρρυθμιστής όσο δεν απειλείται η εξουσία του. Εάν απειληθεί, και Τσοβόλας θα γίνει, που λέει ο λόγος, και όλα θα τα δώσει.
