Γράφει η Μαρία Καρακλιούμη
Είναι πολλές οι φορές που αισθάνομαι πως αυτή η χώρα με κουράζει. Η καθημερινότητα γίνεται βαριά και η σκέψη πως μόνη η ιδιότητα του Έλληνα πολίτη είναι αρκετή για να μου εξασφαλίζει βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, περνά συχνά από το μυαλό μου.
Θεωρώ υποχρέωσή μου, επειδή μελετώ την κοινή γνώμη, να μην κλείνομαι στο γραφείο και να κινούμαι σε μαζικούς χώρους, όσο περισσότερο γίνεται, για να μην χάνω επαφή με την κοινωνία.
Παρατηρώντας λοιπόν την ελληνική κοινωνία σε επίπεδο συμπεριφοράς θα έλεγα πως τα τελευταία χρόνια η επιθετικότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Οι πολίτες στην καθημερινότητά τους έχουν μια μόνιμη διάθεση για καυγά, δεν έχουν καμία πρόθεση να ακούσουν και μονίμως «ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους», κατά τη δική τους πάντα αξιολόγηση.
Η παρατεταμένη κοινωνική ένταση των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων με την παράλληλη ανικανότητα της πολιτικής να εξηγήσει τη νέα πραγματικότητα, σε έναν κόσμο που καλπάζει και αλλάζει, πλήγωσαν την ελληνική κοινωνία πιότερο από ότι τα μνημόνια από μόνα τους.
Σε μια κοινωνία όπου η κυρίαρχη αίσθηση ήταν πως: «η ζωή βγαίνει με τρόπο και όχι με κόπο» οι πολίτες ένιωσαν τη διάψευση και έκτοτε μετεωρίζονται μεταξύ θυμού και επιθετικότητας για τις χαμένες προσδοκίες που το «ελληνικό όνειρο» μέσα στη μοναδικότητα του δημιουργούσε.
«Όλοι είμαστε ικανοί, για τα πάντα» στη βάση του «γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι;» και κανείς δε μιλά για το αυτονόητο. Σε μια κοινωνία έχουμε και υποχρεώσεις εκτός από δικαιώματα.
Για τις υποχρεώσεις όμως δε μιλά ποτέ κανείς, διότι είναι δυσάρεστο. Η πολιτική τάξη εξαντλείται στο να υπερθεματίζει όταν πρόκειται για μια αδικημένη κοινωνική ομάδα ή περίπτωση και ακολουθεί την αισθητική προσέγγιση των social media σε κάθε δημοφιλές κοινωνικό θέμα. Πότε όμως δε μιλά για την ταμπακιέρα. Και η ουσία των πραγμάτων είναι η πηγή του κακού, που είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας, εκείνη που κατεγράφη και σε πρόσφατη διεθνή έκθεση, όπου τις επιδόσεις της χώρας δεν θα τις έλεγες και άριστες.
Προ ημερών στη Θεσσαλονίκη, δολοφονήθηκε ένα νέο παιδί με οπαδικά κίνητρα. Προ ημερών στη Θεσσαλονίκη, πληγώθηκε για άλλη μια φορά η Δημοκρατία, επανεμφανίστηκε το βίαιο πρόσωπο μιας κοινωνίας που δεν θέλει να συζητά, που προτιμά να επιβάλλεται με τη βία και όχι με το λόγο. Στη Θεσσαλονίκη είδαμε όλοι, αυτό που εδώ και δεκαετίες κρύβαμε κάτω από το χαλί, τη βία ως μέσο επικράτησης και ύπαρξης κάποιων κοινωνικών ομάδων που η ίδια η κοινωνία έχει μέσα στην παρακμή της εργαλειοποιήσει. Ανάλογα φαινόμενα φοβάμαι πως θα υπάρξουν στο μέλλον, ίσως και πιο βίαια, αν η Δημοκρατία δεν αντιδράσει.
Στη Θεσσαλονίκη δεν είδαμε τους 25 βουλευτές των δύο περιφερειών της να «κάνουν σαματά», να βγαίνουν μπροστά και να παίρνουν πρωτοβουλίες για να μπουν τα πράγματα σε άλλη βάση ή έστω να συζητηθούν από άλλη αφετηρία. Κάποιους φαντάζομαι θα τους δούμε στο μέλλον ως μονίμως αδικημένους να σηκώνουν τα λάβαρα του δικού τους αγώνα, προς άγρα ψήφων. Και κάπως έτσι η ζωή θα συνεχίζεται και ο πολιτικός λόγος θα διατυπώνεται με συνθήματα αντί προτάσεις και οι πολίτες θα ζουν στη δική τους μικρόσφαιρα συμφερόντων που δεν θα εναρμονίζεται με την κοινωνία και έτσι θα είναι το ενδημικό είδος «΄Έλληνες πολίτες διαμαρτυρόμενοι» με ή χωρίς αιτία.
Η Μαρία Καρακλιούμη είναι πολιτική αναλύτρια της Rass
