Τη φετινή Μεγάλη Παρασκευή, ακόμη και ο καιρός αποφάσισε να περάσει απέναντι. Και αντί της παραδοσιακής, σκοτεινιασμένης και πένθιμης εικόνας του, να μας χαρίσει έναν διστακτικό ήλιο. Μήπως και καταφέρει να ζεστάνει λίγο περισσότερο τις παγωμένες καρδιές, που γίνονται περισσότερες, στο βάρος και τη σκιά μιας μελαγχολικής πραγματικότητας. Μετρώντας απώλειες. Ανθρώπων, συναισθημάτων, στιγμών.
Η πιο ασήκωτη συναισθηματικά μέρα του χρόνου, για όσους δεν αρνούνται στον εαυτό τους τη γαλήνη της πίστης.
Τέτοιες στιγμές, που οι συζητήσεις με τον εαυτό μας φαντάζουν ατελείωτες και κυρίως αναπάντητες, η ηχώ του συμπεράσματος του Κωνσταντίνου Καβάφη, με τη διδακτική υπενθύμιση της “Ιθάκης”, διακόπτει στοχαστικά την απρόσκλητη σιωπή. Η διαδρομή. Το ταξίδι. Αυτό μετράει. Τίποτα άλλο, δεν έχει σημασία.
Αρκεί να βρίσκεις κάθε φορά το κουράγιο να συνεχίζεις. Ανεξάρτητα από το αν, στο βάθος του ορίζοντα διακρίνεται το φως της Ιθάκης. Που πάντα υπάρχει εκεί. Και σε περιμένει…
Του Μάνου Οικονομίδη
