Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
Φτάσαμε στο τέλος του παρατεταμένου πολιτικού έτους 2019. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια. Δεν είναι και λίγο. Σπάνια μια πολιτική συνθήκη έχει τόσο καθαρή αρχή και τόσο αδιαμφισβήτητη ολοκλήρωση. Όλα ξεκίνησαν με ένταση τον Ιούλιο του 2019 και στην διαδρομή μέσα από μια αντιπαλότητα άγονη και γόνιμη ταυτόχρονα διαμορφώθηκε σιγά – σιγά μια ισορροπία που με τίποτα δεν μοιάζει σήμερα με εκείνη της αφετηρίας. Ένα κόμμα πολιτικό φαινόμενο, προϊόν της κρίσης και εντυπωσιακός παροξυσμός ταυτόχρονα, θα εργασθεί για το τέλος του, από τα πρώτα βήματα εκείνης της ευπρεπούς ήττας του Ιουλίου ως την μετέπειτα διαδρομή, της επάρκειας του χρόνου και της ανεπάρκειας των ανθρώπων του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με οδηγό για τον κύριο διεκδικητή της εξουσίας, την Νέα Δημοκρατία, την επιλογή «ο αντίπαλος ως ελπίδα», παρέχει άφθονο και εύκολο πολιτικό υλικό για να κερδηθεί στην κάλπη μια αριθμητική κυριαρχία, που αδιατάρακτα με την ίδια αποτελεσματική τακτική εκλογικής χρήσης του «εχθρού» θα επαναληφθεί με άνεση τον Μάιο του 2023 και μηχανικά πια και τον Ιούνιο που θα ακολουθούσε. Είχε τότε ουσιαστικά κλείσει ο βίος του κόμματος που κυβέρνησε τέσσερα και πλέον χρόνια, με ένα αποτέλεσμα κυβερνητικό εν πολλοίς άξιο λόγου, αλλά και με μια πολιτική αντίληψη και έναν τρόπο να το έχει δια παντός υπονομεύσει.
Θα ακολουθήσει η οδυνηρή αναζήτηση μιας νέας αφετηρίας. Μεταξύ προσδοκίας και απόγνωσης η εκλογή του κ. Κασελάκη θα ενσαρκώσει το αδιέξοδο. Κανείς δεν μπόρεσε να αντέξει αυτό το αδιέξοδο. Επήλθε η διάσπαση. Εκλογή του κ. Φάμελου, μικρή νέα ελπίδα. Τα γεγονότα είναι πάντα πιο καταλυτικά και από την πιο τολμηρή φαντασία. Αυτό που υπήρξε δεν υπάρχει πλέον, αυτό που οι ίδιοι φαντάστηκαν ως διαρκές, ήταν στιγμιαίο.
Μια παλαιά πολιτική γλώσσα θα μας έλεγε ότι «ωρίμασαν οι συνθήκες». Αυτή η ωρίμανση παράδοξα έντονα αληθινή δίνει έναν αέρα εξουσίας και ευχερούς, πρωτόγνωρα ανεμπόδιστης, διακυβέρνησης στην κεντροδεξιά παράταξη. Αυτή, επαρκές διαχειριστικό σχήμα στην αρχή, θεωρεί στην εύκολη διαδρομή ότι οι εκλογικές της νίκες και η ευρύτητά τους είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής επικράτησης, που μοιάζει με επικράτηση διαρκείας, η οποία – συχνά συμβαίνει – θα εκδηλωθεί ως αμετροέπεια στο λόγο και ως αυταρέσκεια στην δημόσια στάση. Η διαχειριστική φύση της θα κερδίσει.
Δεν σταματάει ο χρόνος και μαζί του πράγματι έρχεται η ωρίμανση των συνθηκών. Και σε μια κάλπη – εκεί όλα μια στιγμή θα αποτιμηθούν – καταγράφεται αυτό που έχει ήδη αλλάξει, αυτό που ως βίωμα έχει αγνοήσει πολιτικές κατασκευές και έχει προσπεράσει αντιπάλους και εξαντλημένες εκλογικές ελπίδες. Οι ευρωεκλογές. Είναι ο σημαντικός σταθμός προς το τέλος αυτής της πενταετίας, που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2019 και τελειώνει μαζί με τον χρόνο που σε λίγες μέρες θα μας αποχαιρετήσει.
Σε συνέχεια των ευρωεκλογών οι δημοσκοπήσεις του κύκλου αυτών των τελευταίων ημερών επίμονα μας μιλάνε για τη νέα συνθήκη, που παγιώνεται στο πολιτικό μέτωπο. Κατακερματισμός. Στο υπέδαφος η διαβρωτική κρίση εμπιστοσύνης, η κρίση αντιπροσώπευσης φανερή στους αριθμούς. Στο τέλος αυτού του παρατεταμένου 2019, θέλοντας και μη, όλη η διαδρομή θα διαβαστεί από την αρχή.
Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας
