Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
Πηγή: εφημερίδα “Το Βήμα της Κυριακής”
Οι ευρωεκλογές διευκρίνισαν την πολιτική συνθήκη και έδειξαν με σαφήνεια τον δρόμο προς το τυπικό όριο της 4ετίας, το 2027. Η ανισορροπία που προέκυψε όχι μόνο δεν μπορεί να διαταραχθεί, αλλά αντίθετα φέρει μέσα της την επιδείνωσή της. Στην αντιπολίτευση και αυτά που συμβαίνουν στους κόλπους της έχει δίκαια στραφεί η προσοχή. Εκεί στη ζώνη της Κεντροαριστεράς, όσο και αν η έννοια συγκεχυμένη προσθέτει σύγχυση στο τοπίο, θα κριθεί η πιθανή μεταβολή της πρόσφατης μετεκλογικής συνθήκης.
Σύντομη και κωδικοποιημένη αναφορά: στον ΣΥΡΙΖΑ η αποσυναρμολόγηση βρίσκεται σε επιταχυνόμενη εξέλιξη. Τίποτα δεν μπορεί να διασώσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η εμπειρία διδάσκει ότι κάθε προσπάθεια προστασίας της ιδεολογικής καθαρότητας φέρει τον σπόρο της αποτυχίας της, υπονομευμένη από τα μέσα που χρησιμοποιεί και καταδικασμένη να εξελιχθεί σε πνεύμα μιας σέχτας που αρνείται το τέλος της. Η παιδαγωγική των πρακτικών που ως αποφάσεις και ως λόγος καταλαμβάνει τον δημόσιο χώρο απογυμνώνει έναν πολιτικό χώρο και βγάζει στον ορίζοντα της κοινής θέας την πολιτική του συνείδηση.
Την ώρα που ζούμε αυτό το τέλος, το 3ο στη Βουλή κόμμα επιχειρεί έναν εντυπωσιασμό επιστροφής. Η ανανέωση της εντολής στο ίδιο πρόσωπο μιλάει για τον ευπρεπή συντηρητισμό του ΠαΣοΚ, που μέσα του παραμένει ανθεκτικό το παρελθόν απέναντι σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησής του. Με το πέρασμα των ημερών και την αφομοίωση από τον χρόνο της ενδιαφέρουσας προεκλογικής αντιπαράθεσης στους κόλπους του, η παλαιά αρνητική παράσταση εξουσίας που στο υπέδαφος πάντα ζωντανή το συνοδεύει, θα διαμορφώσει τις αριθμητικές ισορροπίες που κοντά στα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης θα υπενθυμίζει την αλήθεια της κάλπης.
Ετσι έχουν – φρονώ – τα πράγματα στα αριστερά του κυβερνητικού σχήματος. Τη μόνη περιοχή που θα μπορούσε να γίνει πηγή εξελίξεων. Ως τότε – το μακρινό τότε – η Κυβέρνηση είναι μόνη της στον πολιτικό κάμπο. Ανεμπόδιστη στη διακυβέρνηση, χωρίς στοιχειώδη πολιτικό και θεσμικό έλεγχο, χωρίς μια συγκροτημένη κριτική, ως επεξήγηση και ως προοπτική να αμφισβητεί το πρωτείο της και τη φαντασία της διάρκειας αυτής της συνθήκης που τη συντηρεί. Πέρα από την ανισορροπία που προκύπτει, η κατάσταση αυτή πολλαπλασιάζει τις ευθύνες της κυβερνητικής ομάδας και ενθαρρύνει τις προσδοκίες των ανθρώπων να πιστεύουν σε εύκολες λύσεις.
Η εξωτερικά ευνοϊκή αυτή συνθήκη για το κυβερνητικό σχήμα είναι ο πλέον φθοροποιός της αντίπαλος. Αόρατος, χωρίς πρόσωπο, χωρίς όνομα. Κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα μετατρέπεται σε πηγή εξατομικευμένης αντιπολίτευσης. Η αδυναμία να στηθεί ένα μέτωπο σύγκρουσης με έναν υπαρκτό πολιτικό αντίπαλο αφαιρεί κάθε ευκαιρία να στραφεί αλλού η προσοχή και τα παραδοσιακά αναχώματα της κατασκευασμένης ή υπαρκτής έντασης δεν βρίσκουν τόπο να στηθούν. Μόνη και ελεύθερη στον πολιτικό κάμπο η Κυβέρνηση ζυγίζεται καθημερινά χωρίς φίλτρα και παραδοσιακές προτιμήσεις. Βλέποντας οι άνθρωποι πιο καθαρά μπορεί στην επόμενη αναμέτρηση, που δεν θα περιμένει ως το μακρινό 2027, να τοποθετήσουν τα κόμματα σε μια πιο διαλεκτική τάξη, ικανή να οδηγήσει στην έξοδο από τη μονοτονία και τη στασιμότητα.
