Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Η κάλπη της 21ης Μαΐου ανέδειξε, με την πρώτη ματιά, νικητές και ηττημένους. ΝΔ με τάση αυτοδυναμίας (θα είχε επιτευχθεί αν δεν ίσχυε η απλή αναλογική), ΣΥ.ΡΙΖ.Α με σημαντική συρρίκνωση δυνάμεων, ΠΑ.ΣΟ.Κ. «πανηγυρίζων» για ένα 11,5% (;), ΚΚΕ και Ελληνική Λύση ενισχυμένα και ΜΕΡΑ 25 να αποχαιρετά τα βουλευτικά έδρανα. Έδρανα, και πανηγύρια των δύο (2) ημερών, όσο κράτησε και η θητεία αυτής της βουλής.
Αντίθετα η κατήφεια που υποβόσκει, σχεδόν σε όλους, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα αμήχανα χαμόγελα και τα υποκριτικά γέλια μπροστά στις κάμερες. Προβληματισμοί που προκύπτουν με ένα δεύτερο ανάγνωσμα του εκλογικού αποτελέσματος και χαράσσουν την επικοινωνιακή, και όχι μόνο, στρατηγική που θα ακολουθήσει ο καθένας έως τις επόμενες, εντελώς διαφορετικές, εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Τι έχουμε λοιπόν; Τη ΝΔ να νιώθει την απειλή της… «Νίκης» (είσοδο στη βουλή που θα της στερήσει έδρες) ή/και της… «Ζωής», ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αντιπαλεύονται για την… 2η θέση (πού φτάσαμε; …σε μια εκλογική αναμέτρηση διακαής στόχος να αποτελεί από τους υποψήφιους η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι η πρωτιά…), το Κ.Κ.Ε. να απειλείται από τον… εαυτό του (η αιώνια μάχη του 5 με 8/9%…), την Ελληνική Λύση επίσης να αντιμάχεται την είσοδο της ΝΙΚΗΣ στη βουλή, το ΜΕΡΑ 25 να έρχεται σε αντίφαση με το ίδιο του το όνομα (αφού το «25η μέρα» έπαψε να ισχύει εδώ και καιρό…)!
Αποτελεί κατάντια ορισμένοι που «στόλιζαν» με χαρακτηρισμούς και κοσμητικά επίθετα μέρος του ελληνικού λαού (συνωμοσιολόγους, «ψεκ» κλπ) να λειτουργούν (αν όχι με δόλιο τρόπο και διαρροή φημών – ανάπτυξη «συνωμοσιολογιών»), το λιγότερο χρησιμοποιώντας μια τακτική που χρέωναν σε εκείνη τη μερίδα του κόσμου. Εκτοξεύοντας κατηγορίες χωρίς αποδείξεις και σπιλώνοντας ονόματα και ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή απέκτησαν δυναμική από το εκλογικό σώμα και ρεαλιστικές ελπίδες εισόδου στη Βουλή των Ελλήνων.
Αλήθεια απαγορεύεται από το Σύνταγμα της χώρας η κάθοδος σε μια εκλογική αναμέτρηση ομάδας ανθρώπων με δηλωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις; Στο παρελθόν δεν συνέβαινε αυτό; Μήπως τώρα ενόχλησε, απλά και μόνο, επειδή όλο αυτό (που σε καμία περίπτωση δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, αντίθετα τώρα πολεμείται μανιωδώς…) είναι πολύ πιθανό να επιτύχει αντιπροσώπευση στη βουλή;
Το ναζιστικό-εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής βρίσκεται εκεί που ανήκει! Δυστυχώς υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν πολίτες που, χωρίς να ταυτίζονται με την ιδεολογία του, παρασύρθηκαν και έσπευσαν να το στηρίξουν απερίσκεπτα θέλοντας να εκφράσουν την αγανάκτησή τους στο πολιτικό κατεστημένο. Σίγουρα λανθασμένα και με οδυνηρές συνέπειες – απώλειες ανθρώπινων ζωών. Η καπηλεία όρων και συμβόλων υπήρξε ατέρμονη και σε τέτοιον βαθμό οικειοποίησης που «βόλεψε» και τα υπόλοιπα κόμματα. Λέξεις όπως ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ απέκτησαν συνώνυμες έννοιες, στην διαχείριση της καθημερινότητας κυρίως από τα ΜΜΕ, με τις λέξεις φασίστας και ρατσιστής. Η σημαία και το σημείο του σταυρού, ιερά και όσια σύμβολα, ταυτίστηκαν με τον συντηρητισμό και την οπισθοδρόμηση. Έμπλεξαν πολλοί στο μυαλό τους διαχρονικές αξίες, ιδανικά και πιστεύω, την παράδοση και τη ζωντανή ιστορία-πορεία ενός ολόκληρου έθνους, με την βδελυγματική έκφραση μιας κακοποιητικής ομάδας ανθρώπων. Άλλο εθνισμός και πατριωτισμός και άλλο εθνικισμός! (Για όσους ενδιαφέρονται… Εθνισμός: «ιδεολογική στάση που προωθεί την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης χωρίς να δείχνει περιφρόνηση απέναντι στην ιστορία και την ταυτότητα άλλων εθνών». Εθνικισμός: «η απόλυτη και με πάθος προσήλωση των ατόμων στο έθνος τους, η οποία φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς άλλα έθνη».)
Είναι αλήθεια οξύμωρο στην Ευρώπη που επικρατεί ο Χριστιανισμός ως θρησκεία και μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στην Ελλάδα που κυριαρχεί η Ορθοδοξία ως δόγμα και η Δημοκρατία ως πολίτευμα, να αντιμετωπίζεται με τόση μανία κάθε τι που δηλώνει αγάπη στην πατρίδα, πίστη στον Χριστό και αφοσίωση στην οικογένεια. Ειδικά όταν εκφράζεται οργανωμένα και παρουσιάζει μία δυναμική. Οξύμωρο αλλά όχι αδικαιολόγητο! Ούτε αναπάντεχο ή απροσδόκητο! (Όπως άλλο ένα γλωσσικό λογοπαίγνιο, που κυκλοφορεί αδόκιμα αλλά αυτοαναιρείται: «Χριστιανοταλιμπάν»… Πώς γίνεται σε μία λέξη να συνυπάρχει το θύμα με τον θύτη και να μπορεί να αποδοθεί ΜΙΑ έννοια;)
Δυστυχώς γέμισε ο τόπος με «διανοούμενους», «νεοϊστορικούς», «φωστήρες» και «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης!
