Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Ποιους αφορά, ειδικά τα τελευταία χρόνια, το πανηγυράκι που λέγεται “Eurovision”;
Παιδιά και έφηβους, «τηλεπερσόνες» και «κουλτουριάρηδες» της κακιάς ώρας, ομοφυλόφιλους και «νέο-δικαιωματιστές», ανθρώπους της, λεγόμενης, “showbusiness”, εκείνους που προωθούν μια «νέα εποχή» στην κοινωνία, σε ότι έχει να κάνει με ήθη και αξίες, και προφανώς εκείνους που αποκομίζουν κάποιου είδους όφελος.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, ή καλύτερα όσο πιο πίσω ανατρέξει κανείς, θα βρει τραγούδια στη διοργάνωση που άντεξαν στο χρόνο, που όλοι θυμούνται τον ερμηνευτή, άντρα ή γυναίκα, που πολλοί – πάρα πολλοί – έχουμε σιγοψιθυρίσει τους στίχους προσπαθώντας να πιάσουμε τον ρυθμό. Τραγούδια που προήγαγαν τη μουσική, σε ταξίδευαν και προσέφεραν στην πολιτισμική εξέλιξη του είδους. Τραγούδια που ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΝ και δεν… βλεπόντουσαν! Τραγούδια που άρεσαν και απευθύνονταν σε όλους!
Εδώ και ορισμένες δεκαετίες, φτάνοντας κάθε χρόνο και σε νέο «αποκορύφωμα», συνδιοργανωτές, παραγωγοί, ατζέντηδες, ερμηνευτές και όσοι συνδέονται με όλο αυτό το πανηγυράκι, το έχουν… τερματίσει. Από εκφυλισμούς και χυδαιότητες μέχρι σατανολατρείες, από πολιτικές σκοπιμότητες και προπαγανδιστικές τακτικές μέχρι στοχευόμενες πρακτικές επηρεασμού των ευρωπαίων, και όχι μόνο, πολιτών, υιοθέτησης ενός «νέου» τρόπου ζωής (“lifestyle”) και βιοπόρευσης… Ένα βαρέλι με καινούριο, κάθε χρόνο, πάτο!
Βρίσκει απήχηση όλο αυτό; Φυσικά.
Η προβολή που λαμβάνει, το μάρκετινκ με το οποίο περιβάλλεται, το κοινό στο οποίο απευθύνεται (ηλικιακά ενεργό και παραγωγικό) και όλα τα συνακόλουθα και παρελκόμενα είναι τόσο καλά σχεδιασμένα και στημένα που δεν αφήνουν περιθώρια στις νέες γενιές ανθρώπων («εκτός μόδας» θα μείνουν…;) να μην ακολουθήσουν.
Ένας θεσμός που κάποτε ήταν ελκυστικός για όλους, σήμερα είναι προσιτός για συγκεκριμένους. Αποτελεί την απεικόνιση μιας κοινωνίας σε κατρακύλα, υπόδουλη μιας «βιομηχανίας» παραγωγής «νέων» φύλων και ανήθικων ανθρώπων. Την απεικόνιση της «νέας τάξης» πραγμάτων. Ανώμαλες προσεγγίσεις του ανθρώπινου τρόπου ζωής, εξοικείωση με άγριες δαιμονικές εικόνες και πλασάρισμα αμφίβολων ειδώλων και ευκαιριακών όσο και επικίνδυνων προτύπων. Κάπως έτσι ο όχλος και η μάζα ενσωματώνει τα νέα δεδομένα και τα αποδίδει στην καθημερινότητά του. Ας μην αναρωτιέται μετά ο καθένας το «πώς» και το «γιατί»…
Αν αυτό θεωρείται ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΤΕΧΝΗ…, βοήθειά μας!
Τρομάρα μας…!!!
