Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια περίπτωση πολιτικού αρχηγού, ηγέτη και πρωθυπουργού, με σπάνια ταυτοτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος επέλεξε να γράψει τον επίλογο στην κοινοβουλευτική διαδρομή του, μια μέρα σαν και αυτή, πριν από δυο χρόνια, υπήρξε ο τελευταίος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου που κατάφερε να συγκινήσει, ίσως και να εμπνεύσει μια τόσο πλατιά κοινωνική πλειοψηφία.
Στην πολιτική περπατησιά του εικονοποιήθηκε ο μεσαίος χώρος, η στρατηγική την οποία εμπνεύστηκαν οι Αμερικανοί με τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης και θεμελιώδεις εκφραστές, σε δυο διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες, τον Μπιλ Κλίντον και τον Μπαράκ Ομπάμα.
Ένας πολιτικός δηλαδή, που να μπορεί να εκφράσει κοινωνικές πλειοψηφίες ευρύτερες της ιδεολογικής κληρονομιάς του, χωρίς να υποχωρεί από τις αρχές του. Χωρίς να υποκύπτει στη γοητεία της ηθικής και αξιακής παρακμής μεταγραφών… περαστικών, που μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα, για να εξυπηρετήσουν τα τυχοδιωκτικά συμφέροντά τους.
Ο Κώστας Καραμανλής συνομίλησε αδιαμεσολάβητα με τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που, πριν από εκείνον, μονάχα ο θείος του, Εθνάρχης και ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε καταφέρει να αγγίξει.
Η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που τον εμπιστεύτηκε το 2004, ήταν η μοναδική, πραγματική δύναμή του. Και όταν αισθάνθηκε ότι η σχέση του μαζί της είχε υποστεί ρωγμή, μετά την ήττα του στις εκλογές του 2009, αποχώρησε με την αξιοπρέπεια που του υπαγόρευε η συνείδησή του. Και ενώ θα μπορούσε να υπονομεύσει τους διαδόχους του, επέλεξε να κάνει αυτό που του έλεγε η καρδιά του. Να παραμείνει θεματοφύλακας του αξιακού κώδικα μιας παράταξης την οποία τίμησε με την ηγεσία του.
Ο Κώστας Καραμανλής είναι ο πρωθυπουργός με τα περισσότερα ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά, που πέρασε από την ηγεσία του τόπου στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Περισσότερο ανθρώπινος ακόμη και από τον χαρισματικό Ανδρέα Παπανδρέου.
Και παρόλο που κληρονόμησε την παράταξη την οποία ίδρυσε ο θείος του, άφησε τη δική του παρακαταθήκη. Ως τελευταίος υπερασπιστής μιας “μεγάλης ιδέας”, η οποία ξεθώριασε δραματικά, μετά την πτώση του Κώστα Καραμανλή από την εξουσία.
Μιας Ελλάδας ανεξάρτητης και στο επίκεντρο πολυεπίπεδων διεθνών ισορροπιών. Όχι μιας Ελλάδας… δεδομένης, πρόθυμης και σιωπηλής.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
