Με τα «αν», θα πείτε και δίκαια, δουλειά δεν κάνουμε… Ούτε γράφεται το μέλλον διαφορετικά από το παρόν και το παρελθόν που γνωρίσαμε ως βιωματική αλήθεια.
Αξίζει ωστόσο να κάνουμε τη συγκεκριμένη άσκηση γενναιότητας… Τι θα άλλαζε λοιπόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αν ξαναέγραφε την ιδρυτική διακήρυξη της Νέας Δημοκρατίας; Πώς θα διαμόρφωνε τη χάρτα ηθικών και πολιτικών προτεραιοτήτων του «παιδιού» του, ώστε να διασφαλίσει ότι η Νέα Δημοκρατία θα διεκδικούσε με ιστορική συνέπεια, να εκφράζει κάθε φορά, σε κάθε εποχή, τους πιο αξιοπρεπείς και μετριοπαθείς Έλληνες;
Ο πολιτικός που κατάφερε να αναγκάσει την Ιστορία να του αναγνωρίσει ότι, η δική του γενιά ξεκίνησε από τον ίδιο, υπήρξε ο κατεξοχήν ηγέτης των ανατροπών. Πήγε κόντρα στο ρεύμα. Αγνόησε τις σειρήνες του λαϊκισμού. Τον πειρασμό των εύκολων και ευχάριστων λύσεων. Έγινε δυσάρεστος. Αλλά ταυτόχρονα, εθνικά χρήσιμος.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποτίμησε το γεγονός ότι, το 1974, με την ιδρυτική διακήρυξη της Νέας Δημοκρατίας, περιέγραφε… τον εαυτό του. Και μπορεί η δική του πολιτική υπεραξία να έχει διαχρονικά και αλεξίσφαιρα χαρακτηριστικά, δεν συμβαίνει ωστόσο το ίδιο και με έναν πολιτικό οργανισμό, που εκ των πραγμάτων δίνει διαρκείς μάχες με τον δικό του, κακό εαυτό.
Ο Καραμανλής, στέγνωσε την ψυχή του για να κυβερνήσει τους Έλληνες, όπως είχε αυθόρμητα και με φυσική γενναιότητα παραδεχθεί. Η Νέα Δημοκρατία δεν αποδείχτηκε το ίδιο ανθεκτική με εκείνον, στην κρίση της Ιστορίας. Στη φθορά του χρόνου.
Πιθανότατα λοιπόν, σε μια φαντασιακή εναλλακτική της Ιστορίας, ο Εθνάρχης θα ξαναέγραφε την ιδρυτική διακήρυξη. Θα επανίδρυε τη Νέα Δημοκρατία. Και θα μιλούσε, για τη συνειδησιακή δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας να ανανεώνεται διαρκώς, σε ιδέες και πρόσωπα. Να εκκινεί από τον μεσαίο χώρο, της μετριοπάθειας και της πολιτικής ηθικής, και να επιχειρεί να εκφράσει όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες, ακόμη κι αν δεν κέρδιζε τελικά την ψήφο τους. Ακόμη και η ανοχή τους, θα ήταν, υπό συνθήκες, αρκετή.
Και πάνω από όλα, να βρίσκεται συνειδησιακά, απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Να μην αφήνει… ούτε χαραμάδα απορρόφησης, ενσωμάτωσης ή φλερτ.
Γιατί, όπως είχε πει και ο φίλος του Εθνάρχη, Μάνος Χατζηδάκις, στο τέλος θα μοιάσεις ο ίδιος στο τέρας που είχες ταχθεί να πολεμήσεις. Χωρίς να το καταλάβεις καλά-καλά.
Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
by 