Το σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη… Έτσι δεν το περιγράφει η επιστήμη της κλινικής ψυχολογίας; Μια αυτοτελή στιγμή στη συγκυρία, πρόσωπο, περιστατικό και σε κάθε περίπτωση συναίσθημα, που επιτρέπει σε κάποιον να ανακαλύψει τη βιωματική ισορροπία ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά.
Να μην επιτρέπει στη διαδρομή να λοξοδρομήσει προς τη μια ή την άλλη πλευρά, αλλά να εισπράττει και να αξιοποιεί δημιουργικά στοιχεία και από τους δυο… τυράννους του συναισθηματικού κόσμου μας.
Φυσικά, όπως συμβαίνει με όσα καλούμαστε να διαχειριστούμε, η πράξη δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συμβαδίζει με τη θεωρία. Συνήθως βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους, ενίοτε… σκανδαλώδη.
Ίσως εκεί να βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος της ουσιαστικής γοητείας της ζωής. Να διεκδικείς και να μην επαναπαύεσαι. Να παρατείνεις το ταξίδι, αναζητώντας καινούριες Ιθάκες. Η διαδρομή, με όσα θα σου χαρίζει, θα διεκδικεί πάντοτε το δικαίωμα να σε “ολοκληρώνει”.
Όσο μεγαλώνει κανείς, μέσα από άθροισμα ετών και εμπειριών, κατανοεί περίπου ως αυτονόητη την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι τα παιδιά που φέρνει στον κόσμο για να παρατείνουν την αέναη διαδρομή προς την Ιθάκη, είναι η αντανάκλαση στον καθρέφτη αυτού ακριβώς του σημείου ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη. Το αποτύπωμα της ολοκλήρωσης.
Ειδικά το συναισθηματικό νήμα ανάμεσα σε έναν πατέρα και την κόρη του. Τον λόγο ύπαρξης, τον λόγο ζωής, την ευκαιρία να γίνει εκείνη καλύτερη. Ευτυχισμένη. Ολοκληρωμένη. Για την ίδια. Για εμάς. Για όλους.
Στην επέτειο πέντε ετών από τον τραγικό θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ και της 13χρονης πριγκίπισσας της καρδιάς του, το μυαλό πέφτει σε τοίχο, η δε καρδιά ματώνει. Η φυσική αντίδραση της άρνησης αποδοχής. Της άρνησης κατανόησης. Της άρνησης, γενικώς.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, όπως το έχει κάνει σε πλείστες ευκαιρίες στο παρέλθον, “διάβασε” σωστά τον επιταχυντή του θρήνου. Την απώλεια της μικρής Τζιάνα. Ως γονέας. Ως γονέας κόρης. Και αποτύπωσε το δέος του σοκ σε μερικές σκέψεις στο Twitter.
Ο τεράστιος Κόμπι, που επηρέασε γενιές και διόρθωσε τη διαδρομή της ζωής πολλών, με το παράδειγμα του δικού του αποτυπώματος, έμεινε πιστός στην υπόσχεση που κάθε πατέρας δίνει στην “πριγκίπισσά” του, από την πρώτη στιγμή που τα μάτια τους ανταμώνουν, με τη γέννησή της.
Δεν την άφησε ποτέ από την αγκαλιά του. Εκεί, τη νανουρίζει και τώρα…
Του Μάνου Οικονομίδη
