Δεν περίμενε φυσικά κανείς τίποτα διαφορετικό. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν εξελέγη για πέμπτη φορά Πρόεδρος της Ρωσίας, σκουπίζοντας κάθε άλλο αντίστοιχο ρεκόρ προκατόχου του, στα χρόνια της σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Το ποσοστό της 5ης φοράς, σχεδόν 88%. Επίσης αναμενόμενο. Χωρίς αντίπαλο, και όχι λόγω της δολοφονίας του Αλεξέι Ναβάλνι, ή του… πνιγμού κάθε άλλης εσωτερικής φωνής αντίστασης, όπως για παράδειγμα του θρυλικού σκακιστή Γκάρι Κασπάροβ.
Αυτό που δεν κατάλαβε ποτέ η συλλογική Δύση αναφορικά με τον αυταρχικό και κάθε άλλο παρά Δημοκράτη Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι ότι προσφέρει στη ρωσική κοινωνία αυτό που η τελευταία χρειάζεται.
Κάθε λαός αντιλαμβάνεται… διαφορετικά τη Δημοκρατία. Για τους Ρώσους, ο Πούτιν είναι… θείο δώρο, μετά την ταπείνωσή του στα χρόνια του αναξιοπρεπούς Γέλτσιν, όταν η συλλογική Δύση τους μεταχειρίστηκε απαξιωτικά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όπως ακριβώς είχαν κάνει σε βάρος των Γερμανών οι συγγραφείς της Συνθήκης των Βερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη συνέχεια, η Ιστορία θέλει να την ξεχάσει…
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
