Γράφει η Κατερίνα Γαλανού
Οι υπουργοί και υφυπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχουν απολαύσει ένα εξαιρετικά σημαντικό προνόμιο στα σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης.
Δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με αιφνίδιους πρωθυπουργικούς ανασχηματισμούς προκειμένου να επιλυθούν πολιτικά προβλήματα ή μεγάλες κρίσεις, δεν υπέστησαν τιμωρητικές και αναξιοπρεπείς αναδομήσεις και καρατομήσεις εντυπωσιασμού. Το αρχικό, πολυμελές σχήμα, παρέμεινε σε γενικές γραμμές το ίδιο, μετά από έναν ανασχηματισμό που δεν έφερε τα πάνω κάτω και με περιορισμένες αλλαγές, προσθήκες και απομακρύνσεις.
Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι από τους 56 – αν τους έχω μετρήσει σωστά – άνδρες και γυναίκες, υπουργοί και υφυπουργοί, διατηρούν τα υπουργικά τους, προνόμια επί μακρόν. Επιπλέον, το σύστημα Μαξίμου – συγκρινόμενο για λόγους αρχής και μόνο με την τελευταία περίοδο γαλάζιας διακυβέρνησης – απέφυγε τις προσβλητικές για τους πολίτες- ψηφοφόρους «διαρροές» περί ενόχλησης του πρωθυπουργού με τον τάδε ή τον δείνα υπουργό, ως βαλβίδα εκτόνωσης της πολιτικής ή κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Δεν απαξιώθηκαν υπουργοί και υφυπουργοί εκ των ένδον και μέσω των γνωστών υποβολιμαίων δημοσιευμάτων.Δεν υποδαυλίστηκαν κεντρικά υπουργικές κόντρες για να υπηρετηθεί το σύνηθες πρωθυπουργικό διαίρει και βασίλευε. Με λίγα λόγια, ούτε ως αναλώσιμοι, ούτε ως ρεζέρβες, ούτε ως σάκοι του μποξ αντιμετωπίστηκαν, τουλάχιστον δημοσίως.
Στις κλειστές συσκέψεις δεν ξέρω ποιο ήταν το κλίμα, αλλά εάν ήταν διαφορετικό κατά πολύ, εκτιμώ ότι θα το βλέπαμε στη… σκηνή. Η ανάληψη της συνολικής ευθύνης από τον Μητσοτάκη, αν και αυτονόητη σε ένα βαθμό από τη λειτουργία του επιτελικού κράτους, κράτησε «άβροχα» μέσα σε θύελλες τα περισσότερα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.
Καλόμαθαν ή κακόμαθαν όμως και επιδεικνύουν μια αξιοπρόσεκτη, απροθυμία να πω; Μια μαλθακότητα, έναν καιροσκοπισμό;
Δεν χρειαζόταν το καρφί του Άδωνι Γεωργιάδη ή η βαριά πολιτική διαπίστωση της Ντόρας Μπακογιάννη για να εισπράξει, πρωτίστως ο κόσμος της Ν.Δ, το μέγεθος της εθελούσιας απουσίας των περισσοτέρων από την πολιτική μάχη για τις εκλογές. Εκεί που οι πάντες έπαιρναν τηλέφωνα στις τηλεοπτικές εκπομπές για μια μεγάλη ή έστω μικρή σφήνα παρουσίας, εξαφανίστηκαν.
Δεν έχει κανείς την απαίτηση και θα ήταν και εντελώς ανήθικο στη σκιά αυτής της μεγάλης εθνικής τραγωδίας, τα μέλη αυτής της κυβέρνησης να συμπεριφερθούν σαν γαλάζιο συριζαϊκό καραβάνι, που με αναισθησία αγνοεί τα σκυλιά που αλυχτούν και προχωρεί με μοναδικό στόχο τη διατήρηση της εξουσίας. Αυτό που ζητείται απ’ όλους, δεν είναι να βγουν για δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ούτε να μοιραστούν δημόσια μια ευθύνη, την οποία εμείς όλοι ξέρουμε ότι είναι κοινή για τα στελέχη μιας κυβέρνησης. Να μας πουν για ποιο λόγο ζητούν ξανά την ψήφο μας ως πρόσωπα και στελέχη μιας παράταξης. Κάνοντας απολογισμό του δικού τους έργου και περιγράφοντας τι στο καλό θέλουν να κάνουν ως πρόσωπα και ως παράταξη στην επόμενη τετραετία.
Όχι σε κλειστές και ασφαλείς κομματικές μαζώξεις. Εκεί που πέφτει «ξύλο». Εάν κρύβονται για να μην πέσει πάνω τους η βαριά σκιά από την τραγωδία των Τεμπών, δεν ξέρω με τι ανάστημα θα περπατήσουν ξανά καμαρωτοί για να αναλάβουν – εάν και εφόσον – οφίτσια και υπουργικές καρέκλες.
