Γράφει η Κατερίνα Γαλανού
Όσο περνούν οι μέρες και απομακρυνόμαστε χρονικά από τη φρικτή τραγωδία των Τεμπών διαχωρίζεται εμφανώς πλέον και σε μεγάλο βαθμό, ο πηγαίος θυμός για την απώλεια των ανθρώπων, από τη συνειδητή, πολιτική, συνδικαλιστική, γηπεδική και ενός πραγματικού χυλού συμφερόντων εργαλειοποίηση του δυστυχήματος.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που εξαγγέλθηκαν, θεωρητικά έχουν διευρυμένη νομιμοποιητική βάση, εφόσον στα συνθήματα των απεργών κυριαρχεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το θέμα της τραγωδίας. Τα θεωρούν επαρκή ώστε να κουκουλωθεί η διαρκής προστασία που παρέχουν τα συνδικάτα και οι ενώσεις τους, σε νοοτροπίες και σε ανθρώπους σαν αυτούς, που βρέθηκαν μαζί τη μοιραία νύχτα στο σταθμαρχείο της Λάρισας.
Εκεί όπου ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ, απαλλαγμένος από κάθε εργασιακό άγχος και ανασφάλεια για τη δουλειά του, μακριά από τον καταναγκασμό της αξιολόγησης και κάθε ελέγχου πήρε στο λαιμό του τόσους αθώους ανθρώπους. Σε άλλες υπηρεσίες ευτυχώς αντίστοιχα υποδείγματα «σκοτώνουν» ευτυχώς μόνο το χρόνο, τα νεύρα, την υπομονή και τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη.
Τα συνδικάτα του δημοσίου θα κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν – ορθώς – ασφαλείς, σύγχρονες και φτηνές συγκοινωνίες για τον λαό.
Αφαιρούν τους εαυτούς τους από την εξίσωση της ασφάλειας, του εκσυγχρονισμού, γιατί όχι και της οικονομίας πόρων. Το Συνδικάτο Εργαζομένων του ΟΑΣΑ αναφέρει μεταξύ άλλων «η εθνική τραγωδία στα Τέμπη μας έχει φέρει όλους αντιμέτωπους με ζητήματα ελλιπούς ασφαλείας σε βαθμό που αγγίζουν την παθογένεια» και απαιτεί «συγκοινωνίες ασφαλείς, σύγχρονες, ποιοτικές με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή». Χίλια δίκια έχουν. Μέχρι να αλλάξουμε ολόκληρο τον στόλο των λεωφορείων με άλλα τεχνολογίας ΝΑSA μήπως θα πρέπει οι ίδιοι να προτείνουν ότι οδηγός ο οποίος μιλάει στο κινητό του με τη φίλη του, τη μαμά του, ή τα παιδιά του, ενώ μεταφέρει επιβάτες, θα απολύεται αυτοδικαίως γιατί είναι κίνδυνος για την ασφάλειά τους;
Η ΑΔΕΔΥ βρίσκει αντιδραστική τη στοχοθεσία και την αξιολόγηση. Θα διασπάσει – λέει – τους δημόσιους υπαλλήλους. Θα τους χειραγωγήσει και θα τους υποτάξει. Θα απειλήσει την υπόστασή τους. Θα γίνουν σιωπηλοί και φοβισμένοι. Όσοι βιοπορίζονται, έξω από την ασφαλή περίμετρο του ελληνικού δημοσίου και υπόκεινται στη συνεχή και ανηλεή πολλές φορές αξιολόγηση, σύμφωνα με το σκεπτικό της ΑΔΕΔΥ, είναι χειραγωγούμενα ανθρωπάκια σιωπηλά και φοβισμένα.
Δεν έχουν άδικο. Πάνω σε αυτά τα σιωπηλά και φοβισμένα ανθρωπάκια επιθυμούν να επιβάλλουν ξανά την ισχύ τους.
Τους κλείνουν τα σχολεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τις δημόσιες υπηρεσίες, δομές υγείας. Τους κλείνουν και τους δρόμους, και δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους χάνοντας το μεροκάματο ή τους υποχρεώνουν να το καταβάλουν στο ταξί. Επιστρατεύονται ξανά τα προσχήματα. Για την ασφάλεια. Για τα νεκρά παιδιά.
Όχι γιατί βρήκαν ευκαιρία να ροκανίσουν τη νομοθετημένη αξιολόγησή τους. Δεν φοβούνται καθόλου ότι θα χάσουν τη μιλιά τους, αλλά ότι μέσω της αξιολόγησης όσοι κάνουν τη δουλειά καλά θα παίρνουν όσα δεν πρέπει να παίρνουν οι υπόλοιποι.
