Γράφει η Κατερίνα Γαλανού
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος που τοποθετεί πολιτικά τον εαυτό του στο μεσαίο χώρο, σκέφτεται και αναρωτιέται εάν πρέπει να ψηφίσει ξανά τη Νέα Δημοκρατία και να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον πρωθυπουργό. Ας παραβλέψουμε επίσης την παράμετρο του συστήματος της απλής αναλογικής, που ψηφίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τον Λεβέντη το 2016 για να μπαχαλοποιηθεί κυβερνητικά μια χώρα, με ανύπαρκτη παράδοση στις προγραμματικές συνεργασίες ή μη μόνο αναγκαστικές και ευκαιριακές συγκυβερνήσεις.
Η μόνη άσκηση που θα είχε ενδιαφέρον να κάνει ο ψηφοφόρος μας, είναι να βάλει κάτω από έναν φακό τις επιλογές του. Αυτόνομα. Τους «πρωθυπουργίσιμους», τα κόμματά τους, τους βουλευτές τους.
Πρώτη επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Πλαισιωμένος σταθερά από Παύλο Πολάκη, Νίκο Παππά, Χρήστο Σπίρτζη και πίσω από την πλάτη τους τα όποια συγκροτημένα μετριοπαθή στελέχη, που δεν ξέρουν πια τι είναι. Ρεβανσιστές, μεταρρυθμιστές, ριζοσπάστες. Ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, το Νούμερο 2 της Θεσσαλονίκης, ούτε το αναφέρουν, ούτε το έχουν αναπροσαρμόσει, παρόλο που οι συνθήκες και τα δεδομένα έχουν αλλάξει από τότε που το εμφάνισαν.
Δεύτερη επιλογή το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κάνει με όρους και προϋποθέσεις τα πράγματα δυσκολότερα για το κόμμα του και όσο τα δυσκολεύει θα κρύβεται στο καταφύγιο της δικαιολογίας. Δεν με προβάλουν τα ΜΜΕ, με πολεμάνε τα συμφέροντα, το σύστημα. Ψάχνει τον κατάλληλο « ΚΑΝΕΝΑ» για να προτείνει για πρωθυπουργό, προειδοποιεί τον συνυποψήφιο του για την προεδρία αλλά και τον Μητσοτάκη, ότι το 2023 δεν είναι 1965. Ξεκίνησε να διατυπώνει προτάσεις και κατέληξε να τσακώνεται με όλους, πλην του Αλέξη Τσίπρα.
Επιλογή τρίτη το ΚΚΕ και ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Έφτασε μέχρι το Παρίσι για να υπερασπιστεί τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των Γάλλων, απορρίπτει κάθε σενάριο για παροχή ψήφου ανοχής στα… προοδευτικά σχήματα, σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης και αλλάζει εντυπωσιακά το δόγμα του Περισσού.
Μέσα από τη συνέντευξή του στην Καθημερινή, ενημερώνει τους ψηφοφόρους με αστικό λεξιλόγιο και στόχους, ότι το ΚΟΜΜΑ «σήμερα διαθέτει σύγχρονο επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας – διακυβέρνησης το οποίο καταθέτει ανοιχτά στο λαό και είναι έτοιμο να το υπηρετήσει από κυβερνητικές θέσεις όταν ο λαός το επιλέξει»!
Επιλογή τέταρτη: ΜεΡΑ25 και Γιάνης Βαρουφάκης. Η «λευτεριά» από τις τράπεζες είναι πιο ισχυρή απ’ όλες τις αντισυστημικές μπαρούφες για να τα αυτάκια των αναρχικο-μπράβων που δεν τον έχουν σε εκτίμηση, γιατί πιστεύουν ότι ψήφισε μνημόνιο. Η τεχνολογία, μας έχει δώσει μια υπέροχη εναλλακτική και ο κυρ Παντελής δεν χρειάζεται ούτε ΑΤΜ ούτε βιβλιάρια.
Φανταστείτε το όπως μας το λέει «Η Κεντρική Τράπεζα μπορεί άνετα να προσφέρει σε όλους ένα ηλεκτρονικό πορτοφόλι και να τελειώνουμε». Όποια λογική σκέψη έχει απομείνει που να μην την έχει ήδη πυροβολήσει ο πρόεδρος με αυτά που λέει, έρχονται να την αποτελειώσουν οι βουλευτές του.
Ο Κρίτων Αρσένης καταθέτει μια ερώτηση, που δεν έχει ιδέα σε ποιον απευθύνεται και κάνει τον κακό χαμό γιατί του απαντάει ο Γεωργιάδης και όχι ο Σταϊκούρας στον οποίο δεν έχει υποβάλλει την ερώτηση. Η βουλεύτρια Μαρία Απατζίδη εκλεγμένη με περίπου 2.400 ψήφους, κάνει τη μια μέρα ακτιβισμό με τους νεκρούς των Τεμπών από το βήμα της Βουλής και την άλλη μας ενημερώνει για το…γενετικό μόριο που της έστειλαν στο FB καταγγέλλοντας τα τοξικά αρρενωπά αρσενικά.
Επιλογή πέμπτη: Η Ελληνική Λύση και ο Κυριάκος Βελόπουλος, με λύσεις της στιγμής για όλα. Θέλει το κόμμα του, όχι να συγκυβερνήσει, αλλά να κυβερνήσει μόνο του την Ελλάδα με βάση το πρόγραμμά του.
Έχει απομείνει άραγε κάποιο άλλοθι ή δικαιολογία για να παραμείνει ένας σοβαρός ψηφοφόρος πλατσουρίζοντας στη δεξαμενή των αναποφάσιστων;
