Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
Ο φιλελευθερισμός θα απέστρεφε το πρόσωπό του από ντροπή, εφόσον διαπίστωνε πόσο βάναυσα κακοποιήθηκε η υστεροφημία του, ανάλογα με τη συγκυρία και τις επιδιώξεις των… σφετεριστών της ταυτότητάς του.
Με αφορμή τη δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα, κόρης του Αλεξάντρ Ντούγκιν, έξω από τη Μόσχα, είδαμε για ακόμη μια φορά πόσο… δήθεν είναι η έννοια του φιλελευθερισμού, ειδικά στη χώρα μας. Πανηγύρια… Επειδή το θύμα ήταν γνωστή υποστηρικτής του Βλαντιμίρ Πούτιν, σε σημείο που να της έχουν επιβληθεί κυρώσεις από τη Μεγάλη Βρετανία, με την αιτιολογία της διασποράς… προπαγάνδας.
Κυρίως όμως επειδή ήταν κόρη του “θεωρητικού” πολλών από τις πιο σκληρές απόψεις τις οποίες έχει υιοθετήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, με αποκορύφωμα τη βάρβαρη εισβολή στην Ουκρανία. Αρκετοί μάλιστα εύχονταν στο αυτοκίνητο που εξερράγη μετά από την τοποθέτηση βόμβας, να ήταν ο ίδιος ο Ντούγκιν, ώστε να μην γλιτώσει.
Προφανώς και δεν ζούμε σε… αγγελικά πλασμένο κόσμο. Ούτε περιμένει κανείς από τη Δύση να “μάχεται” με… λουλούδια. Έχει ωστόσο σημασία, να μην ξεχνάει ο δυτικός πολιτισμός, όσα τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Το πλεονέκτημα των ιδεών και των ηθικών περιορισμών, χάνεται μαζί με τις ιαχές των “φιλελεύθερων”.
