Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στον πυρήνα κάθε συμπεριφορικής ανάλυσης σεργιανίζει ένας ωκεανός από αιτίες, που προσφέρεται υποβοηθητικά για την προωθητική αποτύπωση της ερμηνείας των γεγονότων, με όρους ασφαλούς κατανόησης. Σε κάθε περίπτωση, όχι επιθετικά ατελούς.
Περίπτωση ΠΑΣΟΚ, Ελένης Χρονοπούλου και Παναγιώτη Δουδωνή, με τη συστημική επίθεση που δέχτηκαν για δηλώσεις τους, αναφορικά με την προοπτική άγριας φορολόγησης της κοινωνίας. Είτε τις έκαναν όπως ερμηνεύονται, είτε τις εννοούσαν έτσι, είτε ήθελαν να πουν κάτι διαφορετικό.
Η μια ανάγνωση των μαζικών επιθέσεων έχει ως αφετηρία την… αγωνία να μην μπουν στον πειρασμό να επαναπατριστούν στο ΠΑΣΟΚ “περαστικοί” οι οποίοι στεγάζονται σήμερα στη Νέα Δημοκρατία, εκτός δηλαδή από το συλλογικό υποκείμενο της παραδοσιακής βάσης του Κινήματος το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και μετά την εθνική φρίκη των Μνημονίων μετακινήθηκε μαζικά στο “κόμμα του Τσίπρα”.
Η άλλη ανάγνωση, περισσότερο… καχύποπτη, και χωρίς να διεκδικεί ζωτικό χώρο εις βάρος της πρώτης, εστιάζει στη “μεγέθυνση” του ΠΑΣΟΚ ως αντίπαλου πόλου στη Νέα Δημοκρατία. Το εντάσσει στο κάδρο της μεγάλης συζήτησης. Επομένως και αναπόφευκτα το πριμοδοτεί… για να προσπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αλλαγές μορφοποιούνται ενώπιον μας. Σχεδόν σε… απευθείας μετάδοση.
