Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Βαρύ το …«χιόνι» τις τελευταίες μέρες…
Μία οι «επιτελικοί» παντός είδους, αρχής και αρμοδιότητας, που τους οφείλουμε και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που επιβιώσαμε στην Αθήνα από το πέρασμα της… «Ελπίδας» (χωρίς ελπίδα σε κανέναν άλλο, πέρα του εαυτού μας και των, όποιων, δυνατοτήτων μας). Οφείλουμε ευχαριστώ για τον ανεπαρκή συντονισμό φορέων. Οφείλουμε ευχαριστώ που ΔΕΝ έριξαν από το βράδυ αλάτι στους δρόμους (όπως έκαναν άλλες φορές) γνωρίζοντας από πριν το σημαντικό μέγεθος και το εύρος (αν όχι ακριβώς, σε μεγάλο βαθμό) της κακοκαιρίας. Οφείλουμε ευχαριστώ που δεν είχαν εφοδιάσει με καύσιμα ή δεν είχαν συντηρήσει σωστά τα εκχιονιστικά ή, ακόμα χειρότερα, δεν είχαν καν ενισχύσει, προνοητικά, το στόλο τους με τα κατάλληλα μέσα, ως προληπτικό μέτρο. Οφείλουμε ευχαριστώ που κεντρικοί άξονες διέκοψαν την κυκλοφορία στην πόλη και σε προάστια της πρωτεύουσας. Οφείλουμε ευχαριστώ που έκλεισε ο «ασφαλέστερος» δρόμος της χώρας και εγκλωβισμένοι οδηγοί μάζευαν χιόνι για να λιώσει και να πιουν νερό! Οφείλουμε ευχαριστώ που ασθενείς πολίτες βρέθηκαν σε δυσχερή θέση, κάποιοι ακόμα διακινδυνεύοντας και τη ζωή τους! Πάλι η «ατομική ευθύνη» για έλλειψη αλυσίδων, ακόμη και σε έναν δρόμο που για αυτό ακριβώς δημιουργήθηκε και συνεχώς πληρώνουμε… Για να αποτελέσει «έξοδο κινδύνου» σε στιγμές εκτάκτου ανάγκης, …σαν κι αυτή! Αλήθεια γιατί δεν υπήρξε πρόβλεψη, από δημιουργίας της οδού, για «εξόδους κινδύνου για πεζούς» στις σήραγγες ή κατά μήκος του δρόμου όπου θεόρατα τείχη από μπετόν υψώνονται αποτρεπτικά; Εικόνες γονέων να σηκώνουν στα χέρια τα παιδιά τους ή ηλικιωμένους και να τους κουβαλούν για χιλιόμετρα αποτελούν μεγάλη ντροπή! Προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, γυναίκες να κάνουν την ανάγκη τους σε δημόσια θέα…! Μια στάλα ΝΤΡΟΠΗΣ…
«Χιονιάς» και επιδημιολογικά…
Οι καθημερινοί θάνατοι, λόγω COVID, δεν λένε να μειωθούν. Η ευχή «καλή ανο(η)σία» από τον εμβολιασμό… «δεν έπιασε»… Ενεργοί Υγειονομικοί αντί να πληθαίνουν, στα νοσοκομεία, ενισχύοντας το σύστημα Υγείας σε μια περίοδο μεγάλης ανάγκης, μειώνονται (είτε λόγω αναστολής, ως «κακοί» ενεμβολίαστοι ή αρνούμενοι την 3η δόση, είτε ως «καλοί» εμβολιασμένοι αλλά τελικά νοσήσαντες…). Η χώρα μας, λέει (σημερινές δημοσιεύσεις), «…τρίτη στην ΕΕ σε θανάτους από κορωνοϊό…», προφανώς ΚΑΙ επειδή οι «δικοί μας» ειδικοί «…έχουν στα χέρια τους μελέτες» που «οι άλλοι ειδικοί» δεν έχουν… Πολίτες σε σύγχυση, ασθενείς σε αγανάκτηση, κοινωνία σε διχασμό και απόγνωση! Όλοι κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι!
«Παγωνιά» και στις καρδιές μας, με τον χαμό του Άλκη, αυτή τη φορά… Από δολοφονικό χτύπημα με πρόσχημα την οπαδικότητα. Ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των χαμένων νέων ανθρώπων, από τυφλή ΒΙΑ μιας συνεχώς παραπαίουσας κοινωνίας. Αν μείνει κάποιος στο χρώμα της φανέλας ή απλά στο μίσος και την αντιπαλότητα μεταξύ οπαδών, δυστυχώς εθελοτυφλεί! Εννοείται πως κάθε δικαιολογία αυτού του αναθεματισμένου «πολιτικού κόστους» για το οποίο το κράτος δεν εφαρμόζει τους νόμους – που υπάρχουν και πάντα υπήρχαν – στον συγκεκριμένο χώρο, και ειδικά στους συνδέσμους, δεν στέκει και ούτε καν θα έπρεπε να υφίσταται στο μυαλό κανενός πολιτικού ή άλλου θεσμικού οργάνου.
Όμως, πολύ φοβάμαι, ότι η βία αποτελεί απόρροια της εγκληματικότητας γενικότερα, της παρανομίας και της μαφίας που ελίσσεται σε πολλά πεδία της καθημερινότητας, δυστυχώς. Ακόμη περισσότερο και πιο ουσιαστικά, η βία θρέφεται από την έλλειψη αγωγής, την έλλειψη ηθικής, την έλλειψη ΠΑΙΔΕΙΑΣ, όχι έτσι απλά και αόριστα. Όταν για παράδειγμα η εκπαίδευση στα σχολεία μας σε θέματα συμπεριφοράς και τρόπων αντιμετώπισης της ανθρώπινης οντότητας αφήνεται στην διακριτική ευχέρεια του όποιου δάσκαλου ή καθηγητή, όταν οι εικόνες και οι παραστάσεις των παιδιών με αίμα και βιαιοπραγίες είναι απλή καθημερινότητα και ξεκινά από μικρή ηλικία (βιντεοπαιχνίδια, διαδίκτυο κλπ) με τη συναίνεση ή την ανέχεια των γονέων, όταν με λίγα λόγια δεν φιλτράρονται οι επιρροές ενός νέου ανθρώπου αλλά αφήνονται στο έλεος του καθένα που συναναστρέφεται και συναντάει μέσα στην κοινωνία, δεν υπάρχει σωτηρία ούτε για το παρόν ούτε για το μέλλον. Όσο κι αν το παρελθόν και κάθε πάθημα θα έπρεπε να αποτελεί μάθημα ζωής!
Τελικά το ζήτημα πάντα ήταν και είναι αν ενδιαφέρεται κανείς ειλικρινά και που τελικά θέλουμε να φτάσουμε ως κοινωνία!
