Η αδιαπραγμάτευτη γοητεία και χρησιμότητα της Ιστορίας ως βιωματική εμπειρία και υπενθύμιση αφορμών για εγρήγορση και αφύπνιση. Μια ανατροφοδότηση του εσωτερικού κινήτρου να αντισταθούμε στον πειρασμό του συμβιβασμού με την πτώση,
Τέτοιες μέρες, πριν από κάτι περισσότερο από μισό αιώνα, η χώρα η οποία μνημονεύεται στο συλλογικό υποσυνείδητο της ανθρωπότητας ως το μαιευτήριο της Δημοκρατίας, παραδόθηκε στη φρικιαστική παραφωνία μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Που κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια, με ένα ανακυκλούμενο αποτύπωμα στην εθνική διαδρομή.
Η σαστισμένη απάθεια της κοινωνίας για τις μεγάλες αλήθειες, τα σημαντικά και τα υπεράνω, μπορεί να εξηγηθεί περιπτωσιολογικά, παραμένει ωστόσο ασυγχώρητη.
Για τις τρέχουσες γενιές των Ελλήνων, η απώλεια της αυτονόητης ελευθερίας που συνοδεύει την ανάκληση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος, παραπέμπει σε… αστικό μύθο. Έτσι συμβαίνει με τα μεγάλα διακυβεύματα, η ανάλυση, εξήγηση και κατανόηση των οποίων υπερβαίνει την παθολογική τάση μας για… επιφανειακό σεργιάνισμα στο διαρκές ταξίδι της ζωής.
Η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται διαρκή, συνεπή και συνειδητή φροντίδα. Να επικαιροποιούμε τα διδάγματά της. Να αξιοποιούμε τη γαλήνη της προόδου, που αβίαστα μας προσφέρει.
Η γενναιόδωρη υπομονή της Δημοκρατίας μας απέναντι σε εμάς, τους… κακοποιητές της, πιθανότατα δεν θα εξαντληθεί ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κρίση της Ιστορίας θα είναι αντίστοιχα γενναιόδωρη για τον συμβιβασμό μας με τη φθορά της παρακμής. Δεν θα είναι.
Του Μάνου Οικονομίδη
