Μια ασφαλής μεθοδολογία καταγραφής του εύρους, του βάθους και της έντασης εδραίωσης της φθοράς της παρακμής στον δημόσιο βίο της χώρας μας, από τα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων μέχρι σήμερα, αφορά την υποκρισία η οποία ενυπάρχει σε πλήθος τοποθετήσεων για το λεπτό και ευαίσθητο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών.
“Δικαιωματιστές” και… δικαιωματίστριες με τυχοδιωκτικές αφετηρίες και παρελθόν, περιφέρουν με σκανδαλώδη αυτοπεποίθηση, και χωρίς αντίλογο, τις τοξικές θέσεις τους, λες και στη χώρα αυτή πάσχουμε από συλλογική αμνησία.
Στον πυρήνα και την ουσία του ζητήματος δεν μπορούμε να εισέλθουμε, συγκυριακά, επιφανειακά, επιδερμικά, άγαρμπα και επιπόλαια. Δεν μπορούμε να εισέλθουμε με όρους αγοραίας τσιρίδας και υστερικών απωθημένων. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε το μέλλον, υποκύπτοντας στη γοητεία της πόλωσης και της οπαδικής αντιπαράθεσης.
Εκείνο που με ασφάλεια μπορούμε να κάνουμε είναι να συγκρίνουμε. Θέσεις και συμπεριφορές. Για να αποκαλυφθεί το μέγεθος της υποκρισίας. Αρκετοί από τους “δικαιωματιστές”… δικαιωματίστριες, που σήμερα ουρλιάζουν για την ανάγκη ισότητας των ανθρώπων, με αφορμή τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, τα προηγούμενα χρόνια πολέμησαν με υστερική λύσσα τη Συνεπιμέλεια. Και κατάφεραν να μην επιτρέπεται στην πράξη σε έναν χωρισμένο πατέρα, να έχει ισότιμο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών του.
Για αυτές τις υστερικές “ανορθογραφίες” του δημοσίου βίου, ο χωρισμένος πατέρας μπορεί να είναι άνθρωπος… δεύτερης κατηγορίας. Δεν… τρέχει και τίποτα. Με συρρικνωμένα δικαιώματα για τη σχέση του τα παιδιά του. Υποκριτές και ηθικά χυδαίοι…
Του Νίκου Φυλάγγελου
